Azranın anlatımı
Bugün de onu düşündüm.
Aslında istemedim ama aklımdan silinmedi. Üniversiteye başladığım günden beri her şey yeni, her şey yabancıydı. Ama o yabancı… O siyah gözlü, sert yüzlü çocuk, her şeyden daha çok aklımda kaldı.
Bir mafya lideriymiş. Arkadaşlarım öyle söyledi en azından. İnanasım gelmiyor. Henüz on sekiz yaşında biri böyle bir hayatın içinde olabilir mi? Ama bakışları… O gözlerde gördüğüm karanlık, kimsenin taşıyamayacağı kadar ağırdı.
Bugün kütüphaneden çıkarken yine onu gördüm. Bahçede, kalabalığın uzağında ayakta duruyordu. Sanki herkesten farklı bir gölgeye aitti. Yürümem gerekirken ayaklarım birden ağırlaştı. Ona bakmamam lazımdı ama gözlerim kaydı.
Ve yine oldu. Göz göze geldik.
Kalbim hızla çarpmaya başladı. Kaçmalıydım, görmezden gelmeliydim. Ama yapamadım. O bana doğru yürümeye başladığında, etrafımdaki bütün sesler sustu. Sanki dünya sadece ikimizden ibaretti.
"Beni görünce neden hep donup kalıyorsun?" dedi. Sesi sertti ama içinde alttan alta bir merak vardı.
Kelimeler boğazımda düğümlendi. "Ben… sadece şaşırıyorum."
O an dudaklarının kenarı kıpırdadı, sanki gülümser gibi oldu. Ama o gülümsemede bile tehlike vardı.
"Şaşırmaya devam edeceksin, Azra." dedi.
Adımı ağzından duyunca irkildim. Bu kadar yabancı birinden, bu kadar tehlikeli birinden kendi ismimi duymak… Sanki kaderim çoktan mühürlenmiş gibi hissettim.
Sonra arkasını dönüp uzaklaştı. Ben olduğum yerde kaldım. Ayaklarım titriyordu ama içimde tuhaf bir sıcaklık vardı.
Korkmalıydım, evet. Ama neden korkunun içine karışan bir merak vardı?
Kendi kendime fısıldadım:
"Sen benim hayatıma nereden düştün, Ateş?"
---