(Ateş'in Anlatımı)
Geceleri alışığım. Karanlık, çoğu insan için korkudur. Ama benim için ev… Ben gölgelerde büyüdüm. Orada öğrendim ayakta kalmayı. Orada öğrendim kimseye güvenmemeyi.
Ama bu kız… Azra.
O, gölgelerin bile kirletemediği bir ışık gibi yürüyordu önümde.
Belki bu yüzden günlerdir gözlerim ondan başkasını görmüyor.
Kütüphaneden çıktığı geceden beri adımlarını izledim. Onun ürkekliğini, titreyen ellerini gördüm. Dönüp arkasına bakarken kalbinin nasıl çarptığını bile hissediyordum.
O, farkında değildi ama ben vardım. Hep birkaç adım gerisinde, karanlığın içinde.
Kendi kendime sordum: "Bu yaptığın ne, Ateş? Bir kıza dadanmak mı? Yoksa onu korumak mı?"
Cevap ikisinin arasında sıkışıp kalmıştı.
Geçen gün sınıfından çıktığını gördüm. Bahçede bir ağacın dibinde oturuyordu. Kalabalığın içinde bile yalnızdı. Çevresindeki herkes gülerken o sürekli etrafına bakıyordu. O bakışlarını gördüm: korku ve merak birbirine karışmıştı.
İşte o an karar verdim.
Telefonunu bulmak benim için zor değildi. Hayatı boyunca bu kadar karanlık adamlara bulaşmamış biri, nasıl kendini saklayacağını bilmezdi.
Numarasını aldım. Ve ona tek bir mesaj attım:
"Gece eve yalnız dönme."
Bu bir tehdit değildi.
Bu, onun bilmediği bir korumaydı. Çünkü fark etmediği bir gerçek vardı: Onu izleyen sadece ben değildim.
Karanlıkta çok göz vardır. Ve bazıları benim gibi bakmakla yetinmez… bazıları sahiplenmek ister.
Ben biliyorum. Çünkü yıllardır böyle adamlara liderlik ediyorum.
Direksiyonun başında otururken aynadan yüzüme baktım. Çelik gibi gözlerim, ilk defa kararsız görünüyordu.
Azra… Sen benim gölgelerime ait değilsin. Ama ben seni korumazsam, o gölgeler seni yutacak.