Ang gabi'y tila karaniwang gabi lamang. Ang buwan ay maliwanag sa kalangitan, ang hangin ay malamig, at ang maliit na apartmentril at Brandy ay tahimik. Ngunit sa ilalim ng katahimikang iyon, naglalagablab ang mga damdaming matagal nang tinatago.
Si Brandy ay nakaupo sa sala, hawak ang gitara ngunit hindi ito tinutugtog. Ang kanyang mga daliri ay paulit-ulit lang na dumadampi sa mga kuwerdas na parang nawalan ng gana. Samantalang si April ay nasa kusina, nakatayo sa harap ng lababo, hawak ang isang baso ng tubig na hindi niya iniinom.
Pareho silang balisa. Pareho silang alam na may isang usaping hindi na kayang takasan.
Ang Simula ng Pagputok
"April," basag ni Brandy sa katahimikan, boses na may halong pangamba at pait. "May gusto ka bang sabihin sa akin?"
Napatigil si April, nanigas ang kanyang katawan. Dahan-dahan siyang humarap, pilit na ngumiti. "Ano bang ibig mong sabihin?"
Tumayo si Brandy, iniwan ang gitara sa sofa. Ang kanyang mga mata ay tila hinahanap ang mga mata ni April, ngunit ang babae ay agad umiwas.
"'Wag mo na akong lokohin," aniya. "Alam kong may tinatago ka."
Humigpit ang hawak ni April sa baso hanggang sa maramdaman niyang muntik na iyong mabasag. "Brandy, hindi ito ganoon kasimple."
"Kung hindi kasimple, edi sabihin mo!" sigaw ni Brandy, may panginginig ang boses. "Ako ang kasama mo, ako ang mahal mo. Bakit parang ako ang huling taong dapat makaalam?"
Ang Katotohanan ni April
Napaluha si April, ngunit pinilit niyang magpakatatag. "May natanggap akong sulat," mahina niyang sabi.
"Ano'ng sulat?"
"Galing sa isang art residency. Tinanggap nila ako, Brandy. Sa Paris. Para sa isang taon."
Para bang biglang bumagsak ang mundo kay Brandy. Nanlaki ang kanyang mga mata, at saglit siyang hindi nakapagsalita. Ang salitang Paris ay parang pader na biglang itinayo sa pagitan nila.
"Kailan mo pa natanggap 'yan?" halos pabulong niyang tanong.
"Buwan na ang nakalipas," sagot ni April, halos hindi na marinig.
Isang katahimikan ang bumalot. Ang tanging tunog ay ang mabilis na tibok ng kanilang mga puso at ang marahang paghampas ng hangin sa bintana.
Ang Bigat ng mga Salita
"Kaya pala," bulong ni Brandy, unti-unting namumuo ang galit at sakit. "Kaya pala ang dami mong iniwas. Kaya pala parang palaging may kulang sa mga ngiti mo."
"Brandy, gusto kong sabihin sa'yo, pero natakot ako," sagot ni April, humahagulgol na. "Natakot akong isipin mong iiwan kita. Natakot akong makita kang masaktan."
"Masisisi mo ba ako kung isipin ko 'yon?!" bulyaw ni Brandy, halos mabasag ang kanyang tinig. "April, lahat ng iniwan ako, palaging may dahilan. Palaging may mas mahalaga. At ngayon, ikaw naman?!"
Ang Paglalaban ng Puso at Pangarap
"Hindi gano'n!" sigaw ni April, tinangka siyang lapitan. "Ikaw ang mahal ko! Pero ito… ito ang pangarap ko. Isang pagkakataon na baka hindi na bumalik."
"Pangarap? At ako? Ano ako, April?" boses ni Brandy'y nanginginig. "Parte ba ako ng pangarap mo, o sagabal lang?"
Napaatras si April, tinamaan ng bigat ng kanyang salita. "Hindi ka sagabal! Ikaw ang dahilan kung bakit ako matapang. Pero Brandy, hindi ko rin kayang talikuran ang sarili ko."
"Paano kung hindi ako kayanin ng pagmamahal mo? Paano kung balang araw, mas piliin mo 'yang mundo kaysa sa atin?"
Ang Pagtatalo
Nagbanggaan ang kanilang mga boses, parang dalawang alon na nag-uumpugan sa gitna ng dagat.
"Brandy, bakit kailangan mong isipin na mawawala ako? Bakit hindi mo kayang magtiwala na kahit saan ako mapunta, ikaw pa rin ang uuwian ko?"
"Dahil lahat ng taong minahal ko, nawala!" sigaw ni Brandy, sa wakas lumabas ang pinakaugat ng kanyang takot. "At natatakot akong mangyari ulit—na ikaw din, iiwan mo ako."
Napatigil si April. Ang mga luha'y tuluyan nang bumagsak, ngunit sa likod ng sakit ay nakita niya ang sugat ni Brandy—isang sugat na mas malalim kaysa sa kanilang pagtatalo.
Ang Katahimikan Pagkatapos ng Bagyo
Humina ang kanilang mga tinig, ngunit ang sugat ay nanatili.
Umupo si Brandy, halos mawalan ng lakas. "April… hindi ko kayang mawala ka."
Lumapit si April, nakaluhod sa harap niya. "At hindi ko rin kayang mawala ka, Brandy. Pero kung pipiliin kong iwan ang pangarap ko, mawawala rin ako sa sarili ko."
Nagtagpo ang kanilang mga mata—puno ng pag-ibig, ngunit dinudurog ng mga tanong na walang kasiguraduhan.
Sa gabing iyon, walang halik na naghilom sa kanilang sugat. Wala ring yakap na nagtanggal ng lamat. Ang natira lang ay dalawang pusong nagmamahalan, ngunit parehong sugatan—at parehong hindi alam kung saan sila patutungo.
Ang Pagpupunyagi
Habang nakahiga sila sa magkaibang gilid ng kama, pareho nilang iniisip: Hanggang saan ang kaya ng ating pagmamahal?
At sa dilim, ang katahimikan ay mas malakas kaysa sa kanilang mga salita.
Ang Paglamig
Lumipas ang mga araw na tila may pader na nakatayo sa pagitan nila. Hindi na ganoon ka-init ang kanilang mga usapan. Kapag nagkikita, madalas ay puro simpleng kamustahan lamang. Ang mga tawa ay naging bihira, at ang mga mata nila ay hindi na nagtatagpo gaya ng dati.
Para kay April, masakit na hindi siya maintindihan ni Brandy. Para kay Brandy, masakit na pakiramdam niya'y unti-unti siyang naiiwan.
Isang Pag-uusap sa Dilim
Isang gabi, matapos ang halos isang linggong hindi pagkikita, nagdesisyon si April na puntahan si Brandy. Dala ang kanyang sketchbook, kumatok siya sa pintuan ng apartment nito.
Pagbukas ng pinto, kitang-kita niya ang pagod sa mga mata ni Brandy. Walang salita, tumabi siya rito sa sofa. Matagal silang nanahimik, hanggang sa si April na mismo ang nagsalita.
"Alam mo, Brandy… hindi ko alam kung paano kita mapapaniwala. Pero kahit anong mangyari, ikaw ang mahalaga sa akin. Hindi ako tumatakbo palayo. Ang gusto ko lang, sana habang hinahabol ko ang mga pangarap ko, nandiyan ka sa tabi ko. Hindi ko gustong pumili sa pagitan mo at ng mga pangarap ko, kasi para sa akin, bahagi ka na ng pangarap ko."
Napayuko si Brandy, mahigpit na hinawakan ang kanyang kamay. "Pasensya ka na, April. Masyado akong natakot. Minsan kasi ang mga sugat ko sa nakaraan… parang bumabalik at inuudyukan akong mawala muli ang taong mahalaga sa akin."
Sa wakas, tumulo ang luha ni April. "Hindi mo ako mawawala. Basta huwag mo lang akong itulak palayo."
Sa katahimikan ng gabing iyon, muling nagtagpo ang kanilang mga mata. At bagaman hindi pa tuluyang nawala ang lahat ng takot at pangamba, alam nilang iyon ang simula ng mas matibay na pundasyon para sa kanilang pagmamahalan.
Pagsilang ng Panibagong Lakas
Mula noon, mas naging bukas sila sa isa't isa. Natutunan nilang magsalita hindi lamang ng magagandang bagay, kundi pati ng mga kinatatakutan.
Kapag may pagdududa si Brandy, agad niya itong sinasabi. Kapag naman si April ay nahihirapan sa balanse ng oras, humihingi siya ng pang-unawa. Unti-unti, ang sugat na dulot ng pagsubok ay naghilom, at sa halip ay nagbigay ng bagong lakas sa kanilang samahan.
At sa puso nilang dalawa, malinaw ang isang katotohanan: ang pag-ibig na hindi nasusubok ay hindi pa ganap na tumitibay. At ngayong hinarap nila ang unang unos, mas malinaw na sa kanila na handa silang lumaban—hindi laban sa isa't isa, kundi laban sa mga takot at hadlang na maaaring sumira sa kanila.