Ang Katahimikan ng Pag-uwi
Pagkatapos ng eksenang iyon sa paliparan, tila ba natigilan ang mundo ni Brandy. Sa bawat hakbang niya pauwi, naririnig niya ang sariling sapatos na tumatama sa semento, malutong at malungkot. Sanay siyang may kaagapay na boses, may tawa ni April na pumupuno sa kanyang tabi, ngunit ngayon, ang bawat daan ay hungkag.
Pagdating sa apartment, tahimik ang lahat. Binuksan niya ang ilaw, ngunit sa kabila ng liwanag, nanatiling madilim ang kanyang pakiramdam. Doon sa mesa nakapatong pa ang mug na ininuman ni April bago sila umalis papuntang airport. Hindi niya magawang galawin iyon, para bang isang banal na alaala ng huling sandali nilang magkasama.
Ang Buhay sa Malayo – April sa Tokyo
Samantala, si April ay nakarating na sa Tokyo. Ang siyudad ay puno ng ilaw, puno ng ingay, puno ng mga bagong posibilidad. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, may kulang. Habang sinusundo siya ng mga kinatawan ng art residency, nakatanaw siya sa malalaking billboard at naglalakihang gusali. Kahit na ito ang matagal na niyang pinangarap, may bahagi ng kanyang puso na naghahanap kay Brandy.
"Welcome, Miss April!" bati ng coordinator, sabay abot ng mga papeles para sa kanyang schedule. Ngumiti siya, magalang, ngunit sa loob niya, parang hindi siya kumpleto. Ang bawat alaala ng yakap ni Brandy sa airport ay paulit-ulit na bumabalik, para bang sinusundan siya ng mga matang iyon kahit saan siya tumingin.
Magkaibang Umaga
Sa Pilipinas, gumigising si Brandy nang walang kasabay na bumabati ng "Good morning." Ang kama ay tila masyadong malaki at malamig. Sanay siyang may mabangong kape at maliliit na kwento ni April sa umaga, ngunit ngayon, ang tanging tunog ay ang mahina niyang paghinga at ang tik-tak ng orasan sa dingding.
Samantala, sa Japan, si April ay bumabangon nang mas maaga kaysa dati. Sinasanay niya ang sarili sa bagong oras, sa bagong paligid. Ngunit tuwing pagbukas niya ng bintana, at makita ang sikat ng araw na sumisilip sa pagitan ng mga skyscraper, naaalala niya ang mga umagang kasama si Brandy—yung mga umagang may gitara sa tabi, may musika at tawa.
Ang Pagpapanggap ng Lakas
Brandy, bilang musikero, pilit niyang ibinubuhos ang sarili sa pagtugtog. Ngunit kahit anong kanta ang gawin niya, kahit anong nota ang likhain niya, nagiging mga awit iyon ng pangungulila. Madalas siyang nauupo sa harap ng gitara, hindi matapos-tapos ang isang kanta. Lagi itong nauuwi sa parehong linya:
"Kung saan ka man naroroon, sana ramdam mo pa rin ako."
April, sa kabilang banda, sinusubukan ding magpakatatag. Sa harap ng mga kapwa artist, siya ang masayahin, puno ng inspirasyon. Ngunit sa tuwing bumabalik siya sa maliit na silid na tinutuluyan niya, napapaupo siya sa gilid ng kama, tinititigan ang cellphone, hinihintay ang mensahe ni Brandy. Madalas niyang binubuksan ang gallery ng kanyang phone, inuulit-ulit ang mga larawang magkasama sila.
Mga Mensaheng Bitin
"Good morning, April. Hope you're okay."
—Mensahe ni Brandy, alas siyete ng umaga sa Pilipinas.
Ngunit sa oras na iyon, abala si April sa kanyang workshop. Minsan gabi na bago siya makasagot.
"Sorry, Brandy, ngayon lang ako nakareply. Ang dami kasing ginagawa. I miss you."
At sa ganitong ritmo, natutunan nilang mabuhay. Mga mensahe na minsang hindi nagtutugma ang oras, mga tawag na nauuwi sa mahihinang "Hello? Can you hear me?" dahil sa mahina ang internet connection. Ngunit kahit mahirap, parehong kumakapit.
Mga Gabi ng Pangungulila
Isang gabi, si Brandy ay nakaupo sa kanyang apartment, hawak ang gitara. Pinilit niyang hindi umiyak, ngunit habang tinutugtog ang mga paborito nilang kanta, unti-unting bumigay ang kanyang damdamin.
"April…" bulong niya sa hangin, kahit alam niyang walang makakarinig.
Sa parehong oras sa Tokyo, nakaupo si April sa tabi ng bintana, hawak ang sketchpad. Gumuhit siya ng dalawang tao na magkahawak-kamay, ngunit sa pagitan nila ay isang malawak na dagat. Nang matapos niya, pinasok niya ito sa sobre at itinabi sa kanyang mesa, hindi pa handang ipadala.
Mga Paalala ng Nakaraan
Pareho silang bumabalik sa mga alaala ng kanilang pagmamahalan.
Naalala ni Brandy ang gabing magkasama silang kumain sa isang maliit na karinderya, nagtitipid ngunit masaya.Naalala ni April ang araw na nagturo si Brandy ng chords sa kanya, at pareho silang tumatawa sa bawat maling nota.Parehong bumabalik sa alaala ang ulan ng unang pagkikita, at ang araw ng pamamaalam sa airport.
At sa bawat alaala, parang mas lalong humahapdi ang kasalukuyan.
Ang Mga Kaibigan at ang Katahimikan
"Brandy, kumusta ka na?" tanong ng isang kaibigan niya sa banda, isang gabi pagkatapos ng ensayo.
Ngumiti siya, ngunit pilit. "Okay lang. Medyo busy lang sa music."
Ngunit alam ng mga kaibigan niya ang totoo—na ang bawat tugtugin niya'y puno ng lungkot.
Sa Tokyo, si April ay nakakasalamuha ng maraming artist mula sa iba't ibang bansa. Lagi siyang pinupuri dahil sa galing niya, sa kakaibang emosyon sa kanyang mga obra. Ngunit ang hindi alam ng lahat, ang mga emosyon na iyon ay hindi kathang-isip. Bawat linya ng kanyang brush, bawat kulay, ay hango sa pagmamahalan nila ni Brandy.
Ang Pagod ng Distansya
Habang lumilipas ang mga linggo, ramdam nila ang bigat ng distansya. Hindi lahat ng oras ay maganda. May mga araw na hindi sila magkaintindihan.
"Bakit hindi ka nag-reply? Wala ka bang oras para sa'kin?" minsang tanong ni Brandy sa isang tawag, halatang puno ng lungkot at selos.
"Brandy, pagod ako buong araw. Hindi ko sinasadya. Pero sana maintindihan mo, hindi naman ibig sabihin na hindi kita iniisip," paliwanag ni April, halos maiyak.
At pagkatapos ng tawag na iyon, parehong nanahimik. Ang katahimikan ay parang dingding na unti-unting itinayo sa pagitan nila.
Ang Panibagong Liham
Isang gabi, muling bumalik si Brandy sa kanyang notebook. Isinulat niya ang lahat ng hindi niya kayang sabihin kay April sa tawag o chat. Doon niya ibinuhos ang lahat: ang pangungulila, ang takot na baka magbago ang damdamin ni April, at ang pag-asang babalik siya.
Hindi niya agad ipinadala ang liham. Itinabi niya ito, gaya ng unang liham na hindi rin niya ibinahagi noon. Ngunit sa bawat letra, nabawasan kahit kaunti ang bigat sa kanyang dibdib.
Ang Matatag na Puso
Sa kabila ng lahat, nananatili ang pagmamahal nila.
Sa tuwing nakakatanggap si Brandy ng mensahe mula kay April na nagsasabing "I miss you", parang muling nabubuhay ang kanyang araw.Sa tuwing nakikita ni April ang selfie ni Brandy na nakangiti kahit pilit, pakiramdam niya'y hindi siya nag-iisa sa banyagang lugar.
Ang kanilang buhay ay puno ng pagsubok—oras, distansya, pangungulila—ngunit sa ilalim ng lahat ng iyon, isang bagay ang malinaw: hindi nila kayang mawala ang isa't isa.
Huling Eksena ng Kabanata
Isang gabi, habang nasa rooftop si April, tanaw ang mga bituin sa kalangitan ng Tokyo, tumawag siya kay Brandy.
"Brandy," mahinang sabi niya nang sagutin nito.
"April?" sagot niya, halos nagmamadali.
"Gusto ko lang sabihin… kahit gaano kahirap ito, kahit gaano kalayo tayo… ikaw pa rin ang iniisip ko bago ako matulog, at ikaw pa rin ang gusto kong makita paggising."
Natahimik si Brandy, at sa kabilang linya narinig niya ang mahina nitong paghinga. "April… salamat. Dahil kahit hindi ka dito, ramdam ko pa rin na kasama kita."
At sa parehong oras, habang magkalayo, sabay nilang tinitigan ang kalangitan—alam nilang pareho silang nakatingin sa parehong buwan.