Ang mga orasan sa paliparan ay tila mas malakas ang tik-tak kaysa sa normal, bawat segundo'y parang mabigat na paalala na papalapit na ang oras ng pamamaalam. Sa loob ng maluwang na departure hall, dumadagundong ang mga anunsiyo mula sa loudspeaker, ang mga boses na paulit-ulit na nagpapaalala sa mga biyahero tungkol sa kanilang gate numbers at boarding schedules.
Ngunit para kina April at Brandy, lahat ng iyon ay parang ingay lamang sa malayo. Ang mundo nila ay tila nakapaloob lang sa maliit na bilog—silang dalawa, at ang mga damdaming pilit na kumakawala ngunit hinahawakan ng takot.
Ang Pagdating
Brandy hawak-hawak ang maliit na bag ni April, mahigpit na parang ayaw nang ibigay. Nakatayo sila sa gilid ng departure area, malapit sa hanay ng mga upuang puno ng mga pasahero na nag-aabang. Si April, nakasuot ng puting blouse at maong na pantalon, mukhang payapa sa panlabas ngunit bakas sa kanyang mga mata ang hindi matatagong lungkot.
"April…" mahinang sambit ni Brandy, halos hindi marinig sa ingay ng paligid. "Sigurado ka na ba dito?"
Tumingin si April sa kanya, pilit na ngumiti. "Brandy, kailangan ko itong gawin. Matagal ko nang pangarap ito. Pero…" Napabuntong-hininga siya at saglit na tumigil. "…pero hindi ibig sabihin na madali itong iwan ka."
Napayuko si Brandy, mariing kinagat ang kanyang labi. Gusto niyang sabihin na huwag nang ituloy, na manatili na lang sila sa mundong binuo nila. Pero paano niya gagawin iyon kung ang pagpigil ang magiging dahilan para maputol ang mga pangarap ng taong pinakamamahal niya?
Ang Bigat ng Katahimikan
Tahimik silang naglakad papalapit sa boarding gate. Bawat hakbang ay parang pako na bumabaon sa dibdib ni Brandy. Ang sahig ng airport na makintab ay para bang salamin ng kanilang mga paa na sabay ngunit patungo sa magkaibang direksyon.
"Naalala mo 'yung unang beses nating nagkita?" tanong ni April, pilit binabasag ang katahimikan.
Bahagyang ngumiti si Brandy. "Siyempre. Sa ilalim ng ulan. Akala ko pa noon, hindi ka na ulit ngingiti sa'kin."
"Pero ngumiti ako," tugon ni April, mahina ang boses. "At doon nagsimula lahat."
Napangiti si Brandy, ngunit mabilis din itong nawala. Ang bigat ng alaala ay nagsilbing kontrast sa kanilang kasalukuyan—dati, lahat ay simula; ngayon, tila lahat ay pagtatapos.
Ang Lihim na Pagpigil
Paglapit nila sa security check, huminto si Brandy. Hinila niya si April pabalik sa gilid, sa isang sulok na medyo tahimik. Mahigpit niyang hinawakan ang mga kamay nito, halos nanginginig.
"April, hindi ko kayang sabihin ang salitang iyon…" bulong niya. "Hindi ko kayang magpaalam. Para bang kapag sinabi ko iyon, tuluyan na kitang mawawala."
Tumingin si April sa kanya, at sa mga mata niya'y naroon ang parehong sakit. "Brandy… hindi rin ako handa. Kaya nga, huwag mo nang sabihin. Huwag nating bigkasin. Kasi kung gagawin natin, para na rin nating pinutol ang lahat ng meron tayo."
Nagkatinginan sila, at sa katahimikan ng sandaling iyon, ang mga mata nila ang siyang nagsasalita. Hindi nila kailangan ng mga salita; sapat na ang tibok ng kanilang mga puso na sabay ang himig—naglalaban sa pagitan ng pag-ibig at pamamaalam.
Ang Yakap na Huling Hiling
Biglang tumunog ang anunsiyo para sa flight ni April. Narinig nila ang boses mula sa loudspeaker: "Final boarding call for passengers bound for Tokyo…"
Napatigil si April, napapikit, at isang luha ang tuluyang pumatak. Napalingon siya kay Brandy na nakatitig lamang sa kanya, tila nagmamakaawa na huwag nang lumakad pa.
"Yakapin mo ako," mahina niyang sabi. "Yakapin mo ako nang parang ito na ang huli… at sabay na parang ito rin ang simula."
At ginawa ni Brandy iyon. Niyakap niya si April nang buong higpit, parang gusto niyang isiksik sa yakap na iyon ang lahat ng hindi niya masabi: ang sakit, ang takot, ang pagmamahal. Sa yakap na iyon, gusto niyang ipaalam na kahit gaano kalayo ang marating ni April, may bahagi ng sarili niya na mananatiling nakapulupot sa kanya.
"April," bulong niya sa pagitan ng yakap, "kahit anong mangyari, ikaw ang tahanan ko."
"Brandy…" sagot niya, humihikbi. "…ako rin."
Mga Salitang Hindi Binanggit
Naghiwalay sila sa yakap, ngunit hindi binitiwan ang kamay ng isa't isa. Para bang ang bawat segundo ng pagkakahawak ay dagdag na lakas para mabuhay sa mga susunod na araw na wala ang isa.
"Hindi tayo magpaalam," ulit ni Brandy, halos utos sa sarili.
Ngumiti si April, bagama't basang-basa ang pisngi ng luha. "Oo. Walang paalam. Kasi kung may paalam, may katapusan. At alam kong… hindi ito ang katapusan natin."
Tumango si Brandy, pero ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Ang kanyang puso'y kumakabog, umaasa, at natatakot nang sabay.
Ang Sandali ng Pag-alis
Tinawag na muli ang mga pasahero. Kailangan na talagang pumasok ni April. Dahan-dahan niyang binitawan ang kamay ni Brandy, at bawat pulgada ng kanilang pagkakahiwalay ay parang punit sa kanilang mga kaluluwa.
Bago tuluyang maglakad, humarap si April at ngumiti, bagama't malinaw ang sakit. "Brandy, tandaan mo… mahal kita."
Napatigil si Brandy, para bang natuyuan ng boses. Ngunit nakabawi siya at sumagot: "Mahal kita, April. Huwag mong kalilimutan kahit kailan."
At iyon ang huling salitang binitawan nila bago siya tuluyang lumakad papasok sa gate.
Ang Pagmamasid
Naiwan si Brandy sa kabila ng barrier, nakatitig habang palayo nang palayo ang kanyang mahal. Nakita niyang lumingon pa si April bago tuluyang mawala sa paningin.
At sa sandaling iyon, kahit hindi nila binanggit ang salitang "paalam", ramdam nilang pareho: isang kabanata ang pansamantalang nagsara.
Ngunit sa puso ni Brandy, may mumunting tinig na nagsasabing hindi iyon pagtatapos. Ang kanilang kwento ay hindi matatapos sa isang pamamaalam—sapagkat may mga pagmamahalang hindi kayang talunin ng distansya o panahon.
Pag-uwi na Walang Kasama
Pag-uwi ni Brandy sa kanyang apartment, tahimik ang lahat. Binuksan niya ang gitara at sinubukang tumugtog, ngunit bawat nota ay nauuwi sa pagkabasag ng boses. Ang mga mata niya'y paulit-ulit na bumabalik sa eksena sa airport—ang yakap, ang mga luha, ang mga salitang hindi nasabi.
Umupo siya, kinuha ang notebook kung saan nakatago ang liham, at muling binuklat ito. Doon, isinulat niya ang bagong linya:
"Don't say goodbye… coz I'll miss you. Hanggang sa muli, ikaw pa rin."
Puso sa Gitna ng Distansya
Samantala, sa eroplano, nakaupo si April malapit sa bintana. Habang tumataas ang eroplano, tanaw niya ang liwanag ng lungsod na unti-unting nagiging maliliit na ilaw. Isinandal niya ang ulo at ipinikit ang mga mata.
Hawak pa rin niya sa kanyang bag ang liham ni Brandy. At sa bawat salitang nakasulat doon, naramdaman niya ang isang bagay na mas matibay pa sa kahit anong distansya: isang pagmamahal na handang maghintay, handang masaktan, basta't hindi bibitaw.