Tahimik ang gabi. Sa maliit na silid ni Brandy, tanging tunog ng lapis na dumadampi sa papel at ang mahinang tik-tak ng orasan ang bumabasag sa katahimikan. Nakatambak ang ilang mga papel sa kanyang mesa—mga kanta, mga unfinished lyrics, at mga piraso ng alaala na hindi niya kayang tapusin. Ngunit sa gitna ng lahat, isang liham ang unti-unting nabubuo.
Kanina pa siya nakatungo, paulit-ulit na nagsisimula, nagbubura, at muling nagsusulat. Para bang bawat salita ay may bigat, bawat pangungusap ay sugat na muling binubuksan. Ngunit wala siyang magawa—kailangan niyang mailabas ang lahat.
"April,
Hindi ko alam kung paano sisimulan ito. Siguro dahil wala naman talagang tamang paraan para ilabas ang lahat ng bigat na nasa dibdib ko. Sa tuwing naiisip kita, hindi ko maiwasang maalala ang lahat—ang unang araw na nagtagpo tayo, ang tawa mo, ang liwanag sa mga mata mo tuwing nagkukwento ka tungkol sa pangarap mo.
Na-miss kita. Sobra. At alam kong paulit-ulit kong sinasabi iyon, pero hanggang ngayon, wala pa ring ibang salitang makakatapat sa totoo kong nararamdaman. Para akong musikero na nawalan ng himig, at ikaw lang ang makakapagbalik ng tunog sa buhay ko.
April, natatakot ako. Natatakot ako na baka sa pagpili mo ng pangarap mo, wala na akong lugar sa mundo mo. Pero mas natatakot akong pigilan ka—dahil ayokong maging tanikala sa iyo.
Kung darating ang araw na piliin mong bumalik, hindi ko iyon hihingin bilang sakripisyo. Hihilingin ko iyon dahil iyon ang gusto mong gawin—dahil pinili mong manatili, hindi dahil pinilit mo ang sarili mo para sa akin.
Kung sakaling hindi na tayo magkita ulit, gusto kong malaman mo ito: minahal kita sa lahat ng paraan na alam ko. At kahit saan ka dalhin ng mga paa mo, ako ay mananatiling ikaw pa rin ang awit na hindi ko kayang kalimutan."
— Brandy
Pagkatapos niyang isulat ang huling linya, napahinga siya nang malalim. Pinatong niya ang lapis at tinitigan ang liham, ang tinta ng damdamin na ngayon ay nasa papel na. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya kayang ibigay ito.
"Paano kung basahin niya at lalo lang siyang lumayo?" bulong niya sa sarili. Kaya't itinupi niya ang liham, inilagay sa isang lumang notebook kung saan niya sinusulat ang mga kanta niya—isang lihim na ayaw niyang lumabas.
Ang Hindi Inaasahang Pagdiskubre
Ilang araw ang lumipas. Dumating si April sa bahay ni Brandy. Hindi iyon planado; dala lamang ng isang biglang udyok ng damdamin matapos ang kanilang muling pagkikita. Gusto niyang makipag-usap, kahit paano'y linawin ang mga bagay na naiwan nilang nakabitin.
Walang tao sa sala, kaya't naghintay siya. Habang nakaupo, napansin niya ang mesa sa gilid—doon nakapatong ang lumang notebook ni Brandy. Alam niyang iyon ang gamit sa pagsusulat ng kanta, at bagaman nag-aalinlangan siya, parang may kung anong puwersang nagtulak sa kanya para silipin ito.
Pagbukas niya, nalaglag ang isang nakatuping papel. Dahan-dahan niya itong pinulot at binuklat.
At doon niya nabasa ang liham.
Habang binabasa niya ang bawat linya, ramdam niya ang bigat ng bawat salita. Para siyang tinatamaan ng kidlat—dahil ang mga takot at pagmamahal na isinulat ni Brandy ay siya ring laman ng kanyang puso.
Napaupo siya, napahawak sa dibdib, at tuluyang tumulo ang kanyang mga luha.
"Brandy…" bulong niya, habang nanginginig ang kamay na may hawak ng liham. "Bakit hindi mo sinabi?"
Ang Pagsulpot ni Brandy
Eksakto namang bumukas ang pinto. Dumating si Brandy, may dalang grocery bag. At sa kanyang harapan, nakita niyang hawak-hawak ni April ang liham.
Parang natigil ang kanyang mundo.
"A-April…" gulat na sambit niya, halos mabitawan ang dala. "Hindi… hindi para sa iyo 'yan."
Tumingin si April, puno ng luha ang mga mata. "Bakit hindi mo sinabi sa akin?"
Naglakad siya papalapit, nanginginig ang boses. "Dahil natakot ako. Natakot ako na kapag nalaman mo, lalo kang lumayo. Natakot ako na hindi sapat ang mga salita."
Lumapit si April, mahigpit na hawak ang liham. "Brandy… lahat ng takot mo, ako rin ang meron. Lahat ng damdamin mo, ako rin ang nararamdaman. Hindi ko alam kung paano haharapin ito, pero isang bagay ang sigurado: hindi na ako pwedeng magpanggap na wala akong nararamdaman para sa'yo."
Napatitig si Brandy sa kanya, ang mga mata'y puno ng emosyon—takot, pag-asa, at pag-ibig. At sa pagitan ng katahimikan, isang malalim na buntong-hininga ang lumabas sa kanyang labi, na para bang sa unang pagkakataon ay nabigyan siya ng lakas ng loob.
Isang Bagong Pag-asa
Sa sandaling iyon, tila naglaho ang lahat ng ingay sa paligid. Ang mga salitang hindi nila nasabi noon ay ngayon unti-unting nagiging tulay. Ang liham na itinago ni Brandy sa takot ang siya ring naging susi upang muling magtagpo ang kanilang mga puso.
Ngunit sa likod ng pag-asa ay may anino pa ring nakabitin—ang nalalapit na pamamaalam ni April, ang pag-alis na hindi na maiiwasan.
At sa katahimikan ng kanilang pagkakatitig, kapwa nila alam: ang laban ng kanilang damdamin ay hindi pa tapos.