Mabilis ang tibok ng puso ni April habang nakatayo siya sa may pintuan ng isang maliit na art gallery sa Maynila. Isa itong exhibit ng mga batang pintor na iniimbitahan siya ng kanyang mentor na dumalo. Hindi niya inaasahan na darating si Brandy. Sa totoo lang, ginawa niya ang lahat upang iwasan ang mga lugar na maaaring kanilang pagtatagpuan. Ngunit gaya ng madalas mangyari sa buhay, may mga pagkakataong hindi na kayang takasan ng isang tao ang tadhana.
Habang nakamasid siya sa mga obra sa dingding, ang isip niya'y malayo. Lahat ng larawan ay tila nagpapaalala ng kanya at ni Brandy—ang mga kulay ng kalangitan, ang mga linya ng mga bundok, ang mga mata ng isang tauhan sa canvas na tila puno ng pangungulila.
"April?"
Halos mahulog ang basong hawak niya nang marinig ang pamilyar na tinig mula sa kanyang likuran. Mabilis siyang napalingon, at doon, sa kabila ng dami ng tao, nakita niya si Brandy—nakasuot ng simpleng polo, medyo magulo pa rin ang buhok na tila hindi pinaghandaan ang gabi. Ngunit sa mga mata nito, may halong gulat at pananabik na siya man ay hindi maitago.
"Brandy…" mahina niyang tugon, para bang ang pangalan nito'y isang lihim na matagal niyang tinatago at ngayon lamang muling nabigkas.
Ang Pagkikita
Nakatayo sila roon, magkalapit ngunit parehong hindi makagalaw. Ang ingay ng mga tao sa paligid—ang usapan, halakhakan, musika—lahat iyon ay parang naglaho. Tanging sila lamang ang naroon, dalawang pusong muling nagkrus ang landas matapos ang sugat na iniwan ng nakaraan.
"Hindi ko akalaing makikita kita rito," sabi ni Brandy, pilit na pinapakalma ang tinig.
"Ni hindi ko rin akalaing nandito ka," tugon ni April, pinipigilang manginig ang kamay.
Sandaling katahimikan. Isang katahimikan na puno ng mga bagay na hindi nila nasabi, ng mga tanong na iniwasan, at ng mga damdaming pinilit nilang ibaon.
Mga Damdaming Kumukulo
Hindi alam ni April kung saan titingin. Ang mga mata ni Brandy ay tila naglalagablab ng mga alaala—ng sakit, ng pangungulila, at higit sa lahat, ng pagmamahal na hindi nawala. At doon niya napagtanto: gaano man sila naglayo, gaano man sila nasaktan, ang puso niya ay kumakabog pa rin para dito.
"Kamusta ka na?" tanong ni Brandy. Simple, ngunit puno ng bigat.
Ngumiti si April, isang ngiting pilit. "Ayos naman. Busy… gaya ng dati."
"April…" Malumanay ngunit may halong pag-aalinlangan ang tinig niya. "Na-miss kita."
Parang tinusok ng libong karayom ang puso ni April. Ilang buwan na niyang pinipilit huwag marinig ang mga salitang iyon, ngunit ngayon, narito na—diretsong nagmula kay Brandy. At sa kabila ng lahat, alam niyang totoo iyon.
"Brandy… wag naman ngayon." Mahinang pakiusap ni April, ngunit nanginginig ang kanyang tinig.
Paglalantad ng Sugat
Naglakad sila papalabas ng gallery, tila parehong hindi makatiis sa bigat ng mga damdaming nakapaligid sa loob. Sa isang maliit na parkeng katabi ng gusali, naupo sila sa isang bangko. Tahimik. Walang usapan, ngunit ang tibok ng kanilang mga puso'y tila sumisigaw.
"April, hindi ko kaya," basag ni Brandy. "Hindi ko kayang ituring na alaala na lang ang lahat ng pinagsamahan natin. Sinubukan ko. Sinubukan kong kumbinsihin ang sarili kong tanggapin na tapos na, pero bawat kanta, bawat lugar, bawat gabi—lagi kang naroon."
Napayuko si April, pinipigilang pumatak ang mga luha. "Brandy, hindi madali para sa'kin. Ikaw ang tahanan ko, pero may mga pangarap din akong kailangang habulin. Hindi ibig sabihin nun na hindi kita minahal. Minahal kita… sobra."
"Pero bakit parang ako ang laging natitira?" Halos pabulong ngunit puno ng sakit ang tinig ni Brandy. "April, lagi kong kinatatakutan na iiwan mo ako. At heto tayo ngayon. Ang tanging naiwan sa akin, mga alaala."
Pag-amin ng Puso
Huminga nang malalim si April. Tumitig siya kay Brandy, at sa wakas, pinakawalan ang mga salitang matagal niyang ikinukubli.
"Hindi ako tumigil na mahalin ka, Brandy. Kahit nung lumayo ako. Kahit nung pinili kong unahin ang karera. Bawat pintang ginawa ko, bawat eksibit na dinaluhan ko… ikaw ang inspirasyon. Ikaw ang dahilan kung bakit buhay ang mga obra ko."
Napatingin si Brandy, at sa mga mata nito'y may kislap ng pag-asa. "Kung ganon… bakit parang pinipilit mong lumayo?"
"Dahil natatakot ako," amin ni April. "Natakot akong baka ikaw mismo ang masaktan kapag hindi ko naabot ang pangarap ko. Natakot akong baka dumating ang araw na sisihin kita dahil pinili kita kaysa sa sarili kong landas. Pero Brandy, kahit anong gawin ko, ikaw pa rin ang dulo ng lahat."
Ang Paglapit
Sa wakas, bumigay ang distansya. Lumapit si Brandy, marahang kinuha ang kamay ni April. Mainit, nanginginig, ngunit totoo.
"April," bulong niya, "hindi ko kailangan ng perpektong buhay. Hindi ko kailangan ng lahat ng pangarap mo. Ang kailangan ko, ikaw. Kahit saan ka man dalhin ng mundo, kahit gaano kalayo, kaya kong sumunod—basta't huwag mo lang akong iwan nang tuluyan."
At sa mga salitang iyon, tuluyan nang bumagsak ang mga luha ni April. Yumakap siya kay Brandy, mahigpit, parang takot siyang muling mawala ito.
Sa gitna ng parkeng tahimik, sa ilalim ng malamlam na ilaw ng poste, muling nagtagpo ang dalawang pusong matagal nang nagtago sa kanilang mga sugat. Hindi ito perpektong pagkakasundo—marami pang sugat na kailangang paghilumin, maraming salitang kailangang linawin. Ngunit sa sandaling iyon, malinaw ang isa:
Mahal pa rin nila ang isa't isa. At minsan, iyon na ang sapat na dahilan para muling magsimula.
Matagal na silang hindi nagkita. Sa bawat araw na lumipas, nagiging mas mabigat ang katahimikan, mas matalim ang alaala ng huling gabing pinili nilang magkalayo. Ngunit gaya ng madalas na paalala ng buhay, may mga sandaling hindi mo kayang planuhin o takasan—dumarating na lang na parang unos, kahit hindi ka handa.
At doon nagsimula ang lahat.
Ang Hindi Inaasahang Sandali
Isang malamig na hapon, nasa isang art exhibit si April. Ang gallery ay matao, puno ng mga taong nakatingin sa mga painting na tila mga bintana ng kaluluwa. Habang naglalakad siya sa pagitan ng mga frame, dala ang kanyang sketchbook at camera, hindi niya inasahan na ang mismong araw na iyon ay magiging tagpo ng nakaraan at kasalukuyan.
Sa kabilang dulo ng silid, may isang pamilyar na anyo—isang tindig na kilala niya kahit sa anino. Brandy.
Suot niya ang simpleng itim na jacket, nakasabit ang gitara sa likod gaya ng dati, parang hindi nagbago ang mga buwan ng kanilang pagkakahiwalay. Ngunit may bago ring dala—isang lungkot sa mga mata, isang bigat na hindi maitatago.
Nagtagpo ang kanilang mga paningin.
Si April, muntik nang mahulog ang sketchbook mula sa kanyang kamay. Para bang bumalik ang lahat ng damdamin sa isang iglap: ang mga halakhak na dati'y kanila lang, ang mga gabing magkasama, at ang sakit ng pamamaalam na pilit niyang kinalimutan.
Si Brandy, natigilan. Ang pintig ng kanyang puso'y biglang bumilis, parang bumalik siya sa unang beses na nasilayan si April sa café, sa ilalim ng ulan. Gusto niyang lumapit, ngunit natatakot din—baka iwasan siya, baka tuluyang masaktan muli.
Ngunit ang tadhana, gaya ng dati, ay hindi pumapayag sa mga "baka."
Ang Paglapit
Parang mabagal ang lahat. Humakbang si April, dala ng hindi niya maipaliwanag na lakas. Halos sabay silang napunta sa iisang sulok ng gallery, sa harap ng isang painting na nagpapakita ng dalawang pigura sa magkabilang pampang ng isang ilog—magkalapit ngunit hindi kailanman nagtatagpo.
"April…" mahinang bulong ni Brandy, halos hindi lumalabas ang boses.
Napakagat siya sa labi, pinipigilan ang mga luhang gustong kumawala. "Brandy."
Walang kasunod na salita. Ngunit sa pagitan ng kanilang mga mata, libo-libong damdamin ang nagsisigawan.
Maya-maya, napahawak si Brandy sa batok niya, isang kilos ng kaba. "Hindi ko inakala… na dito pa tayo muling magkikita."
April ay napailing, pilit na pinapakalma ang sarili. "Hindi rin ako handa. Pero heto tayo."
Ang Pag-igting ng Damdamin
Dumagsa ang alaala. Sa bawat titig, nakikita nila ang mga ngiti at mga sugat na iniwan ng nakaraan. Parang gustong kumawala ng lahat ng hindi nila nasabi noon.
"Kamusta ka?" tanong ni Brandy, halos pabulong.
"Maayos naman," sagot ni April, bagaman ang boses ay nanginginig. "Ikaw?"
"Sinubukan kong maging maayos," tugon niya. At iyon ang pinakamalapit sa katotohanan—dahil sa bawat gabing tinutugtog niya ang gitara, ang bawat himig ay tila tawag para sa kanya.
Sandaling katahimikan. Pareho silang nag-iwas ng tingin, parang natatakot na kapag masyadong nagtagal, bumigay ang tibok ng kanilang puso.
Ngunit ang damdamin ay hindi mapipigilan.
"Na-miss kita," biglang sabi ni Brandy. Ang mga salitang iyon ay lumabas na parang hiningang matagal nang nakulong.
Napatigil si April. Napapikit siya, ramdam ang bigat ng damdamin. "Huwag mong sabihin 'yan, Brandy. Mas lalo lang itong mahirap."
Lumapit pa siya, hindi inalintana ang mga taong nakapaligid. "Pero totoo. Kahit anong gawin ko, kahit anong pilit kong kalimutan… ikaw pa rin."
April ay napakapit sa dibdib niya, sinusubukang pigilan ang sariling puso na kumawala. "Hindi ganoon kadali. Hindi lang puro damdamin ang pinaglalabanan natin. May mga pangarap, may mga takot…"
"Alam ko," sagot ni Brandy. "Pero hanggang ngayon, ang tanong ko pa rin: mas kaya ba natin ang mawala ang isa't isa kaysa harapin ang lahat ng iyon?"
Ang Pagbabalik ng Sugat
Uminit ang mata ni April, at doon na nagsimulang bumalik ang lahat ng alaala ng kanilang pagtatalo.
"Hindi mo naiintindihan, Brandy," mariing sabi niya. "Kung mananatili ako noon, baka kinapootan kita dahil iniwan ko ang pangarap ko. At kung umalis naman ako, gaya ng ginawa ko, eto tayo ngayon—basag."
Napalunok si Brandy, hinahabol ang sariling damdamin. "Siguro nga. Pero kahit ganoon, hindi ko matanggap na ganito lang ang ending natin. Hindi ko matanggap na sa lahat ng pinagsamahan natin… ganito lang."
Nanginginig ang tinig niya, at ramdam ni April ang katapatan sa bawat salita.
Ang Di-mapigil na Yakap
Hindi na nakatiis si Brandy. Lumapit siya at mahigpit na niyakap si April, walang pakialam kung nasa harap sila ng iba.
Noong una, nanlaban si April, tinutulak siya. Pero sa huli, bumigay rin siya, hinayaan ang sarili na matunaw sa init ng kanyang bisig. Ang yakap na iyon ay parang tahanang matagal na niyang hinahanap.
"Brandy…" hikbi niya.
"April, hindi ko na kaya pang itago. Hindi ko kayang magpanggap na kaya kong wala ka. Kahit saan ako tumingin, ikaw ang nakikita ko."
Napahigpit ang hawak niya sa likod nito, at sa huli'y bumulong, "Na-miss din kita."
Ang Paghinto ng Oras
Sa gitna ng art gallery na iyon, parang huminto ang oras. Wala silang pakialam sa mga matang nakatingin, sa mga bulungan ng ibang tao. Sa sandaling iyon, sila lang ang magkasama—dalawang pusong bumabalikwas laban sa lahat ng sugat at takot.
At sa wakas, sa lahat ng hindi nila masabi noon, unti-unti nang lumabas ang katotohanan: ang pagmamahal nila ay hindi kailanman nawala.
Ang Pagbitaw… at Ang Payo ng Tadhana
Ngunit gaya ng lahat ng sandali, dumating din ang oras ng pagpapaalam muli. Hindi pa iyon ang pagkakataong masasagot ang lahat ng tanong, o masusolusyonan ang lahat ng problema.
Naghiwalay sila ng tingin, parehong humihingal, parehong basang-basa ng damdamin.
"Hindi pa ito ang huli, April," bulong ni Brandy. "Maniwala ka. May dahilan kung bakit tayo muling pinagtagpo."
Napalunok si April, ang puso'y kumakabog. "Siguro nga. Siguro nga, Brandy… pero kailangan pa nating maghanda. Hindi pa ako handa."
Tumango siya, pinilit ngumiti kahit masakit. "Sige. Pero hintayin mo lang. Dahil hindi ako susuko."
Ang Pagtatapos ng Kabanata
Nang lumabas si April mula sa gallery, ramdam niya ang bigat at gaan ng sandali. Bigat—dahil muli na namang bumukas ang sugat. Gaan—dahil alam niyang ang kanilang kwento ay hindi pa tapos.
At si Brandy, naiwan sa loob, nakatingin sa pintuan na dinaanan ni April. Mahigpit ang hawak niya sa kanyang gitara, parang iyon lang ang paraan para hindi siya tuluyang bumigay. Ngunit sa kabila ng lahat, may apoy na muling nagliyab sa kanyang dibdib—isang apoy na nagsasabing darating ang araw na hindi na sila muling maghihiwalay.