Ang bawat umaga'y tila wala namang pagbabago: bumabangon si April na may ngiti, naghahanda ng kape, at sinusubukang ipinta ang kanyang araw sa mga kulay ng pag-ibig. Si Brandy naman ay laging may dalang biro, halakhak, at mga kantang sadyang para sa kanya. Ngunit sa ilalim ng mga ngiti at halakhak, may mga damdaming hindi nila mabitawan—mga takot na walang pangalan, mga pangarap na hindi masabi, at mga lihim na unti-unting naglalagay ng distansya sa pagitan nila.
Ang Mabigat na Lihim ni April
Sa kanyang art studio, nakaupo si April sa harap ng isang canvas na kalahati pa lamang ang nalalagyan ng pintura. Ngunit sa bawat guhit ng kanyang brush, ang mga mata niya'y lumilipad sa hinaharap—isang hinaharap sa Europa kung saan naghihintay ang art residency. Isang pagkakataong kaytagal niyang inasam, ngunit isang pagkakataon ding maaaring maglayo sa kanya kay Brandy.
Pinilit niyang magpinta ng isang payapang eksena: isang lawa sa ilalim ng liwanag ng buwan. Ngunit sa gitna ng canvas, hindi sinasadyang umusbong ang dalawang pigura—isang babae't isang lalaki, magkahawak-kamay. At sa gilid, isang eroplano, papalayong nakalutang sa himpapawid.
Napabuntong-hininga si April, inihagis ang brush, at napasandal.
Paano kung sabihin ko kay Brandy ang totoo? Paano kung isipin niyang iiwan ko siya?
Sa kanyang puso, malinaw ang katotohanan: gusto niyang abutin ang kanyang pangarap, ngunit higit niyang gustong hawakan ang pagmamahal nila. Ang problema'y hindi niya alam kung paano pagsasabayin ang dalawa.
Ang Katahimikan ni Brandy
Samantala, si Brandy ay nakaupo sa isang maliit na bar matapos ang gig. Ang ingay ng tawanan at musika ay tila malayo, parang wala siyang naririnig kundi ang sarili niyang tibok ng puso.
Sa kanyang harap ay isang baso ng malamig na beer, ngunit hindi niya iyon halos iniinom. Ang kanyang isip ay punong-puno ng mga alaala—ang dating kasintahang iniwan siya noong siya'y nangangarap pa lamang sa entablado. Ang mga salitang iniwan sa kanya noon ay paulit-ulit na bumabalik: "Hindi sapat ang pagmamahal mo para punan ang mundo ko."
At ngayon, habang iniisip niya si April, hindi niya maiwasang matakot. Oo, mahal siya ng babae, ngunit paano kung dumating ang araw na piliin nitong mag-isa?
Naglabas siya ng maliit na notebook mula sa kanyang bag at muling nagsulat ng mga liriko:
Kung sa dulo'y ako'y mag-isa,
Sapat na bang alaala ang iniwan mo?
O lilisan ka rin, tulad ng dati,
At ako'y mawawala sa gitna ng kanta?
Mabilis niyang isinara ang notebook, takot na baka makita ng kahit sino. Lalo na ni April.
Mga Sandaling Nagbabangga
Isang gabi, dumating si Brandy sa studio ni April. Nakita niya itong abala sa pagpipinta, at agad niyang napansin ang eroplano sa gilid ng canvas.
"Maganda," sabi niya, pilit na nakangiti. "Saan papunta 'yang eroplano?"
Napatigil si April, parang nahuli sa isang kasalanan. "W-wala… simbolo lang," sagot niya.
Ngumiti si Brandy, ngunit ramdam ang kirot. Simbolo lang daw. Pero bakit parang tunay?
Umupo siya sa gilid, nanahimik. Samantalang si April ay pilit ipinagpatuloy ang pagpipinta, kahit ramdam niya ang bigat ng titig ni Brandy.
Sa loob-loob niya: Kung sasabihin ko ngayon, baka masaktan siya. Baka isipin niyang mawawala ako.
Sa loob-loob ni Brandy: Kung magtatanong ako, baka marinig ko ang sagot na kinatatakutan ko.
At kaya't pareho silang piniling manahimik.
Ang Lihim na Mga Luha
Kinabukasan, nagising si April na wala si Brandy sa tabi niya. Naiwan lang sa mesa ang isang papel na may mga nakasulat na chord at ilang liriko.
Binasa niya iyon nang pabulong:
Kung aalis ka, may babalikan ba ako?
Kung pipiliin mo ang mundo,
Pipiliin mo rin ba ako?
Napaluha si April. Hindi niya alam kung para sa kanya iyon, ngunit sa puso niya, ramdam niyang siya nga.
Naglakad siya papuntang kusina, at sa bawat hakbang, ramdam niya ang bigat ng mga hindi nila nasasabi.
Ang Takot na Hindi Mabitiwan
Samantala, si Brandy ay naglalakad mag-isa sa tabing-dagat. Ang malamig na hangin ay humahampas sa kanyang mukha, ngunit hindi nito kayang palamigin ang apoy ng kanyang mga iniisip.
Kung iiwan niya ako, paano na ako? Kaya ko pa bang magsimula ulit?
Pinulot niya ang isang maliit na bato at inihagis sa alon. Ngunit gaya ng bawat alon, bumabalik ito sa dalampasigan—paalala na ang mga bagay na pilit mong itinataboy ay bumabalik rin sa'yo.
Ang Malamig na Hapunan
Kinagabihan, sabay silang naghapunan. Ngunit kakaiba ang katahimikan. Wala ang mga tawa, wala ang mga kwento. Ang natira lang ay mga tunog ng kutsara't tinidor at ang malamig na hangin sa pagitan nila.
"April," nagsalita si Brandy, halos pabulong. "Mahal mo pa ba ako?"
Natigilan si April, napatingin sa kanya. "Ano'ng klaseng tanong 'yan? Siyempre."
"Sigurado ka?"
Nag-init ang mata ni April, ngunit hindi niya alam kung dahil sa galit o sa takot. "Oo, Brandy. Pero… may mga bagay lang akong hindi pa kayang sabihin."
Tumango si Brandy, ngunit ramdam ni April na hindi siya kumbinsido. At ramdam ni Brandy na hindi pa niya naririnig ang buong katotohanan.
Ang Hindi Nasasambit
Sa gabing iyon, natulog silang magkatabi ngunit nakatalikod sa isa't isa. Pareho nilang gustong magsalita, pareho nilang gustong magpaliwanag. Ngunit ang takot—na baka hindi maintindihan, na baka masaktan ang isa't isa—ay mas malakas kaysa sa pagnanais na maging tapat.
Si April, hawak ang lihim ng kanyang pangarap.
Si Brandy, hawak ang lihim ng kanyang takot.
At sa pagitan nila, isang katahimikan na mas malakas kaysa sa kahit anong salita.