Mga Araw ng Pag-iisa
Sa Tokyo, naging mas maingay ang mundo ni April. Araw-araw, may workshop, may lecture, may eksibisyon. Puro papuri ang naririnig niya: "Your art is full of soul," sabi ng mga curator. "You have a rare gift," dagdag ng isa.
Ngunit sa likod ng mga ngiti at palakpak, may kalungkutan sa kanyang mga mata. Sapagkat alam niya, bawat obra na ginagawa niya, bawat pinturang nilalapat niya, ay hindi galing sa kanya lamang—galing ang mga ito sa mga alaala niya kay Brandy.
Minsan, sa gitna ng isang malaking eksibisyon, habang nakatayo siya sa harap ng painting na naglalarawan ng dalawang taong magkahawak kamay ngunit pinaghihiwalay ng malawak na dagat, bigla siyang naluha. Tinakpan niya agad ang kanyang bibig, baka mapansin ng iba. Pero ang totoo, hindi niya na mapigilan ang pangungulila.
Mga Tawag na Bitin
Sa bawat tawag nila ni Brandy, ramdam niya ang pagod at lungkot nito.
"April, kumusta ka na riyan?" tanong nito minsang hatinggabi sa Pilipinas.
"Okay naman, Brandy. Maraming ginagawa. Pero…" tumigil siya, nahirapang ituloy.
"Pero ano?"
"Pero sana nandito ka," mahinang sagot niya.
Natahimik ang kabilang linya. At sa katahimikan, naramdaman niya ang bigat ng kanilang sitwasyon.
Mga Tanong sa Sarili
Habang lumilipas ang mga araw, paulit-ulit na bumabalik sa isip ni April ang tanong: Ano ba talaga ang gusto ko?
Pangarap niyang maging kilalang pintor, oo. Ngunit ang pangarap ba ay sapat kung wala ang taong nagbibigay sa kanya ng inspirasyon?
Isang gabi, habang naglalakad siya sa Shibuya Crossing, napansin niya ang libo-libong tao na nagmamadali, bawat isa may sariling landas. Doon niya naisip: baka hindi lahat ng landas ay para sa kanya. At baka, ang landas na pipiliin niya ay hindi ang pinakamatingkad, kundi ang landas na may kasabay siyang mahal.
Ang Pag-uusap sa Kaibigang Pintor
Isang araw, nakilala niya si Hana, isang Japanese painter na karesidency din niya. Malapit sila agad, parang matagal nang magkakilala.
"April, you look sad," puna ni Hana habang nagkakape sila.
Ngumiti si April, pilit. "I guess… I miss home."
"And someone?" tanong ni Hana, diretso.
Hindi siya nakapagsalita agad. Ngunit kalaunan, tumango. "Yes. Someone I love."
"Then why are you here, if your heart is somewhere else?"
Simple lang ang tanong, ngunit para kay April, parang isang sampal. Umuwi siyang magaan ang isip, ngunit mabigat ang puso. At doon nagsimulang lumalim ang kanyang pagninilay.
Ang Liham ni Brandy
Isang gabi, may dumating na sobre mula Pilipinas. Liham mula kay Brandy. Binuksan niya ito nang nanginginig ang mga kamay.
"April,
Hindi ko alam kung kailan mo mababasa ito, pero gusto kong malaman mong araw-araw kitang iniisip. Hindi ko sinasabing madali ang lahat. Mahirap, sobra. Pero kung ito ang magpapasaya sa'yo, kakayanin ko. Kahit gaano kalayo, kahit gaano katagal. Basta't sa huli, sana piliin mo pa rin akong uuwian."
Naluha siya. Paulit-ulit niyang binasa ang liham, at sa bawat salita, naramdaman niya ang bigat ng pagmamahal na pinipilit niyang iwanan.
Ang Hindi Matatawarang Alaala
Sa bawat gabi, bumabalik sa alaala niya ang lahat:
Ang unang araw ng kanilang pagkikita sa ulan.Ang mga simpleng hapunan nila sa maliit na karinderya.Ang pagtawa nila habang nagtuturo si Brandy ng chords sa kanya.Ang yakap sa airport, at ang mga salitang "Don't say goodbye, 'coz I'll miss you."
Napagtanto niya: ang lahat ng ito ang bumubuo sa kanya bilang tao at bilang artist. Kung wala si Brandy, wala rin ang sining na bumubuhay sa kanya ngayon.
Ang Malaking Desisyon
Isang gabi, habang nakaupo siya sa tabi ng kanyang canvas, kinuha niya ang passport at tiket niya. Pinagmasdan niya ito, at biglang kumalma ang kanyang puso.
Ito ba talaga ang gusto ko? tanong niya sa sarili.
At sa pagkakataong iyon, malinaw ang sagot: Ang gusto ko ay hindi lang ang pangarap. Ang gusto ko ay ang pangarap na may kasabay na pag-ibig.
Nagdesisyon siya. Matatapos na lang ang kasalukuyang exhibit, at pagkatapos noon, hindi na siya mananatili. Uuwi siya.
Ang Pag-amin kay Hana
Kinabukasan, kinausap niya si Hana.
"I'm going back to the Philippines," sabi niya.
Nagulat si Hana. "But why? You have a great future here."
Ngumiti si April, may luha sa mga mata. "Because my future is not here. It's with him."
Tumango si Hana, at marahang hinawakan ang kamay ni April. "Follow your heart. Art without heart is empty."
At doon niya lalong naramdaman na tama ang kanyang desisyon.
Ang Huling Exhibit
Dumating ang araw ng kanyang huling exhibit sa Tokyo. Doon niya ipinakita ang pinakamahalagang obra niya: isang painting ng dalawang tao sa ilalim ng ulan, nagtatagpo ang mga mata, kahit puno ng takot at sakit, kitang-kita ang pag-ibig.
Tumayo siya sa tabi ng obra, at habang pinupuri siya ng mga tao, bulong niya sa sarili: "Para sa'yo ito, Brandy."
Ang Pag-uwi
Pagkatapos ng exhibit, nag-empake siya ng kanyang mga gamit. Habang isinasara ang kanyang maleta, may halong kaba at pananabik sa kanyang puso. Isinulat niya sa kanyang journal:
"Hindi ko alam kung anong naghihintay sa pagbabalik. Pero ang alam ko, hindi ako uuwi para sa akin lamang. Uuwi ako para sa amin."
Huling Eksena ng Kabanata
Sa eroplano, habang lumilipad pabalik sa Pilipinas, nakatanaw siya sa bintana. Sa ibaba, unti-unting lumalayo ang mga ilaw ng Tokyo. Huminga siya nang malalim, at bulong niya:
"Brandy, pauwi na ako."