Hazal'ın Anlatımı
Karanlığın içine adım atmak kolaydı… Ama orada kalmak, işte asıl zordu.
Şimdi onların arasında, düşmanımın sofrasında oturuyordum. Bana "artık bizdensin" dediklerinde içimden bir şeyler koptu. Çünkü ben onların değildim, ama Boran'ın da olamıyordum.
Eski sevgilim yanımdaydı. Elini omzuma koyduğunda bana güven vermeye çalışıyordu. Ama o dokunuş, kalbimde yangın değil, küller uyandırıyordu. Bir zamanlar beni hayata bağlayan bakışları, şimdi karanlığın mührünü taşıyordu.
Onu izlerken fısıldadım kendi kendime:
— "Ben seni değil, seni hayal ettiğim halini sevmişim…"
Ama çok geçti. Artık Boran'ın yanına dönemem. Çünkü dönsem bile gözlerinde göreceğim şey sadece ihanetim olurdu. O bakışı hayal ettiğimde bile dizlerim titriyordu.
Yalnız kaldığımda aynaya baktım. Gözlerimin içine… Orada ne Hazal vardı, ne de Boran'ın karısı. Orada sadece iki dünyanın arasında parçalanmış bir kadın vardı.
Gözlerimden yaşlar süzülürken fısıldadım:
— "Boran… beni affetme. Çünkü ben de kendimi affetmeyeceğim."
Ama kalbim… Kalbim hâlâ onun adını atıyordu. Onun nefesini özlüyor, onun öfkesini bile yanımda hissetmek istiyordu. Ve ben, düşmanın topraklarında bile Boran'ın gölgesinden kaçamıyordum.
Gece boyunca uyuyamadım. Kendi içimde döndüm durdum. Artık geri dönüş yoktu. Hem eski sevgilime bağlanarak, hem Boran'a sırt çevirerek kendi yolumu mühürlemiştim.
Bir tek şeyden emindim:
"Boran beni asla bırakmayacak… Ama geri dönersem, bu kez beni affetmeyecek."
Ve işte o an anladım. Ben artık ne Boran'a, ne de kendime aitim.
Ben… geri dönülmez bir yolun yolcusuydum.
---