Hazal'ın Anlatımı
Gecenin sessizliği, kalbimin çığlıklarını gizleyemiyordu. Boran uyurken ben odanın bir köşesinde oturmuş, titreyen ellerimle kendi vicdanımı susturmaya çalışıyordum. Ama olmadı… İçimde yankılanan bir ses vardı: "Onu bırakmadın Hazal, kendini bıraktın."
Boran'ın bana sahip çıkışı, gözlerindeki öfke ve aynı zamanda şefkat… Hepsi birer zincirdi sanki. Korumak istedikçe beni de hapseden zincirler. Oysa kalbim… Kalbim hâlâ o yarım kalmış sevdanın izini taşıyordu.
Onun bakışlarını hatırladım. Kapıdan çıkmadan önce söylediği o cümleyi:
— "Seni bırakmayacağım, Hazal…"
Bir an gözlerimi kapattım. O söz, ruhuma kazınmıştı. Boran'ın yanında nefes alırken bile, kalbimin bir yanı ona dönüyordu. İşte bu, en büyük günahımdı.
Ayaklarım beni dinlemedi. Sessizce odadan çıktım, koridorlarda yankılanan ayak seslerimle yeminlerimi çiğnedim. Kapıya vardığımda, içimdeki fırtına durmadı. "Gitme Hazal…" diyordu bir yanım. Ama diğer yanım… O çoktan kararını vermişti.
Kapının ardında gece soğuktu. Fakat içimde yanıyordum. Adımlarım beni onun yanına götürdü. Düşmanın toprağına, karanlığın içine.
Onu gördüğümde gözlerinde hâlâ o eski sıcaklığı buldum. Ama aynı zamanda karanlık, beni içine çeken bir girdap gibiydi. Yine de yanına gittim. Yine de gözyaşları içinde fısıldadım:
— "Boran'ı bıraktım…"
Kendi dudaklarımdan çıkan o cümle, kalbime hançer gibi saplandı. Ama geri dönüş yoktu. Boran'a ihanet etmiştim. Sadece onun kollarını değil, onun güvenini, onun savaşını, hatta kendi vicdanımı da bırakmıştım.
Eski sevgilim ellerimi tuttu, yüzümdeki yaşları sildi.
— "Artık yanımdasın, Hazal. Beni bırakmadın…"
O an gözlerimi kapattım. İçimde bir ses çığlık çığlığa bağırıyordu:
"Boran sana asla affetmeyecek… ve sen kendini de affedemeyeceksin."
Ama adımımı atmıştım. Artık karanlığın safındaydım.
---