(Azra'nın Anlatımı)
Telefon ekranı hâlâ elimdeydi.
O tek cümle… basit gibi görünen ama içime işleyen o kelimeler zihnimde tekrar tekrar yankılanıyordu:
"Gece eve yalnız dönme."
Kimin yazdığını bilmiyorum. Tanımadığım bir numara.
Ama o kadar netti ki… Sanki gölgelerden fısıldanmış bir uyarı gibiydi.
İçimdeki korku, meraka karıştı. Neden ben? Neden bana böyle bir şey söylendi?
Öylesine bir şaka mıydı, yoksa gerçekten biri beni takip mi ediyordu?
---
Yurttaki odamda volta atıyordum. Perdeleri kapattım, kapıyı kilitledim. Yine de rahat edemedim.
Telefonum elimde, parmaklarım mesajı silmeye gidip geldi ama silemedim. Çünkü her ne kadar korkmuş olsam da… içimde bir ses bunun tesadüf olmadığını söylüyordu.
Biri… beni izliyordu.
Ve ben o bakışları günlerdir hissediyordum zaten.
---
Sabah uyandığımda gözlerim kan çanağı gibiydi. Hiç uyuyamamıştım. Derslere gittim ama hiçbir şey anlamadım. Defterime yazdığım notların yarısı dağınık çizgilerden ibaretti.
Yan sırada oturan arkadaşım bana bakıp,
— "Azra, iyi misin? Çok solgunsun." dedi.
"İyiyim," dedim ama sesim titredi.
Belli ki inandırıcı değildim çünkü daha fazla ısrar etmedi. Beni zorlamadı. Ama herkesin arasında bile yalnız hissettim.
Sanki… görünmez bir bağla birine bağlıydım artık.
---
Öğle arasında bahçede otururken elim yine telefona gitti. Mesaj hâlâ oradaydı. Silmeye elim varmadı. Çünkü içimde bir his… garip bir his, bunun sadece bir tehdit olmadığını söylüyordu.
O cümle sanki beni korkutmak için değil, gerçekten uyarmak için yazılmıştı.
Ama kim yapardı bunu?
Bir yandan ürperiyorum. Beni tanımayan birinin hayatıma bu kadar girmesi nefesimi kesiyor.
Ama diğer yandan…
O gizli gölgenin varlığı, bilmiyorum neden, bana yalnız olmadığımı hissettiriyor.
---
Akşam olduğunda kütüphaneden çıkmaya elim varmadı. Kitaplara gömüldüm, saatlerce ders çalıştım. Aslında ders değil, sadece kaçıştı. Ama saat dokuzu geçtiğinde çıkmak zorunda kaldım.
Soğuk rüzgâr yüzüme çarptı. Çantam omzumda, ayak seslerim sokakta yankılanıyordu.
Telefonumun ekranını açıp tekrar o mesajı okudum:
"Gece eve yalnız dönme."
Bir an içimden, Keşke gerçekten yanımda olsa… dedim.
Sonra kendi düşünceme kızdım. Kim olduğunu bile bilmediğim, belki de tehlikeli biri…
Ama yine de… O cümledeki gizli sahipleniş, içimde bir yerlerde güven hissi uyandırmıştı.
Korkumla merakım arasında kaldım.
Bir yanım kaçmak istiyor, bir yanım da bu bilinmeyen gölgeyi öğrenmek.
---
O gece yatağıma uzandığımda kendi kendime söz verdim:
Eğer o mesajın sahibini bir gün öğrenirsem… ya tamamen hayatımdan çıkacak, ya da kalbimin en derinine girecek.
İkisinin ortası yok.
Ama şunu biliyorum:
Gölgelerden izleyen biri var.
Ve ben, her geçen gün onun adımlarını biraz daha hissetmeye başlıyorum.
---