ซ่งเหวินยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ใบไม้สีทองร่วงโรยลงพื้นอย่างช้า ๆ เหมือนเวลาที่หยุดชะงักไว้เพื่อรอคำตอบจากลี่เหมย แต่ในดวงตาของเขายังมีความหวังบางอย่างซ่อนอยู่
“เจ้าไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจ” ซ่งเหวินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ หรือกลับไปเมืองหลวง…ข้าเพียงหวังให้เจ้ามีความสุขจริง ๆ”
ลี่เหมยหันกลับมามองใบหน้าคนตรงหน้า เธอเห็นความอบอุ่นและความหวังที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น
“ข้าเคยคิดว่า ‘ความสุข’ คือการหนีจากความเจ็บปวด แต่ตอนนี้ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่า ความสุข คือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็น และกล้าจะเลือกเดินต่อไป แม้จะไม่รู้ว่าจะเจออะไร”
ซ่งเหวินยิ้มบาง ๆ มือหนาค่อย ๆ ยื่นออกมาจับมือของลี่เหมยไว้แน่น
“เจ้าคือความหมายของคำว่า ‘ความกล้า’ สำหรับข้า และไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางใด ข้าจะอยู่ข้างเจ้าตลอดไป”
สายลมเย็นพัดผ่านพัดใบไม้ที่เหลือร่วงหล่น เขาและเธอยืนเงียบ ๆ ใต้ต้นเมเปิ้ล เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนชั่วขณะหนึ่ง
“ข้าจะยังไม่กลับเมืองหลวงในตอนนี้” ลี่เหมยกล่าวเสียงเบา “ข้าจะอยู่ที่นี่…เรียนรู้ ดูแล และสร้างอนาคตใหม่กับหมู่บ้านนี้”
ซ่งเหวินพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าจะเดินเคียงข้างเจ้าทุกย่างก้าว”
ในคืนนั้น ใต้แสงดาวและเสียงธรรมชาติที่เงียบสงบ ลี่เหมยรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงด้วยความหวัง และการเริ่มต้นที่แท้จริงได้มาถึงแล้ว