ลี่เหมยนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางหมู่บ้าน ปลายนิ้วสัมผัสปลายปากกาลงบนกระดาษด้วยความตั้งใจ เธอบันทึกเรื่องราวของผู้คนที่เคยถูกลืม และเรื่องเล่าที่เก็บซ่อนอยู่ในหัวใจของหมู่บ้านอี้หลาน
เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังลั่นข้างทาง ขณะที่พวกเขาวิ่งเล่นไปมา ลี่เหมยมองไปยังใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเหล่านั้นด้วยความอิ่มเอมใจ เธอคิดถึงวันที่หมู่บ้านเคยเงียบเหงาและเย็นชาจนแทบจะไม่มีใครกล้าเข้ามา
“ลี่เหมย! ฟังนะ” เสียงผู้เฒ่าชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นขณะเดินมาหยุดใกล้ ๆ “คำสาปนั้นไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำร้ายเรา มันคือความกลัว ความโกรธที่เราซ่อนไว้ต่างหากที่เคยขังใจคนที่นี่”
เธอพยักหน้า “ข้ารู้ ข้าต้องการให้คนที่นี่เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง และให้อภัยซึ่งกันและกัน”
หญิงสาวจดบันทึกอย่างละเอียดถึงความเจ็บปวดที่หมู่บ้านเคยเผชิญ และความหวังที่กำลังค่อย ๆ ฟื้นคืนขึ้นใหม่
“แม่เคยบอกข้าว่า…” เธอหยุดคิดสักครู่ก่อนจะเขียนลงไป
> “ต้นไม้ที่เคยถูกตัด ยังสามารถแตกกิ่งใหม่ได้ ถ้ารากยังอยู่”
ลี่เหมยมองไปรอบ ๆ หมู่บ้าน ดอกไม้สีครามที่ครั้งหนึ่งเคยร่วงโรยและหายไป กำลังผลิบานอย่างช้า ๆ ด้วยแสงแดดที่อบอุ่น
“ข้าจะทำให้รากของหมู่บ้านนี้กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ด้วยความมุ่งมั่น
คืนวันผ่านไป ลี่เหมยบันทึกเรื่องราวของชีวิตที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปลง ผู้คนที่เคยถูกลืมกลับมาเชื่อมต่อกันอีกครั้ง และความรักที่กลายเป็นพลังที่ทำให้ทุกอย่างเติบโต
ท้ายที่สุด หมู่บ้านอี้หลานไม่ใช่แค่สถานที่แห่งคำสาป แต่มันคือบ้าน ที่ซึ่งหัวใจของคนยังคงเต้นแรงไปด้วยกัน