ลี่เหมยกลับไปที่บ้านเก่าหลังเล็กของแม่
เธอหยิบสมุดสเก็ตช์เล่มเก่าที่เก็บไว้มาหลายปี เปิดดูภาพวาดดอกไม้สีครามและลายมือเขียนเล็ก ๆ ที่ข้าง ๆ ภาพ
“ถ้าดอกไม้สีครามเป็นจริง... ฉันต้องหามันให้เจอ”
เธอพึมพำอย่างแน่วแน่
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสี่ยวจินเด็กสาวจากหมู่บ้านโทรมา
“พี่ลี่ เห็นข่าวลือว่าดอกไม้สีครามจะบานแล้วนะคะ ที่สวนท้ายหมู่บ้าน”
ลี่เหมยยิ้มรับรู้ถึงแรงผลักดันในใจ
การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่การค้นหาดอกไม้สีคราม แต่เป็นการตามหาคนที่เธอเคยรัก
สายลมยามบ่ายพัดผ่านหมู่บ้านอี้หลานอย่างแผ่วเบา
ลี่เหมยนั่งอยู่ที่ศาลาไม้เล็ก ๆ ข้างสวนหลังบ้าน เธอกำลังเปิดสมุดสเก็ตช์เล่มเก่าที่เต็มไปด้วยภาพวาดดอกไม้และภูมิทัศน์ของเมือง
ขณะนั้นเอง เด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้า เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะพี่ลี่ หนูชื่อเสี่ยวจินค่ะ” เด็กหญิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“หนูชอบดูรูปวาดของพี่มากเลยค่ะ พี่วาดได้สวยมาก”
ลี่เหมยยิ้มอย่างอบอุ่น “ขอบใจนะ เสี่ยวจิน พี่เองก็ชอบวาดภาพเหมือนกัน”
เสี่ยวจินนั่งลงข้าง ๆ พร้อมหยิบสมุดเล่มเล็กของตัวเองออกมา
“หนูอยากเป็นศิลปินเหมือนพี่ค่ะ หนูวาดรูปดอกไม้ได้บ้าง แต่ยังไม่สวยเท่าไร”
“แค่ชอบและตั้งใจวาด ก็เก่งมากแล้วนะ” ลี่เหมยพูดพลางชี้ไปที่ภาพวาดดอกไม้สีครามในสมุด
“ดอกไม้พวกนี้ หนูเคยเห็นบ้างไหม?”
เสี่ยวจินส่ายหน้า “ยังไม่เคยเลยค่ะ แต่หนูได้ยินว่าดอกไม้สีครามเป็นดอกไม้ที่หายากมาก และว่ากันว่ามันจะบานแค่ปีละครั้ง”
ลี่เหมยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า
“ถ้าหนูอยาก ฉันจะพาเธอไปดูในสวนท้ายหมู่บ้าน วันหนึ่งดอกไม้พวกนี้จะบาน... เราอาจได้เห็นมันด้วยกัน”
คืนหนึ่งในบ้านหลังเก่าของแม่
ลี่เหมยนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรด ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟข้างเตียง
เสียงลมหายใจเงียบสงัดจนกระทั่งเสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่ประตู
เธอลุกขึ้นเปิดประตูอย่างสงสัย พบซองจดหมายสีขาววางอยู่บนพรม
ไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราไปรษณีย์ มีแต่คำเขียนด้วยลายมือสีน้ำเงินที่อ่านได้ชัดเจนว่า “สำหรับลี่เหมย”
ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ลี่เหมยฉีกซองออกและหยิบกระดาษข้างในขึ้นอ่าน
> “ดอกไม้สีครามกำลังบานในคืนนี้
อย่าพลาดที่จะพบกันที่สวนท้ายหมู่บ้าน”
ความรู้สึกปั่นป่วนครอบงำเธอ ทั้งความตื่นเต้นและความหวั่นใจ
ใครกันที่ส่งจดหมายฉบับนี้?
และอะไรคือสิ่งที่รอเธออยู่ในสวน?
เธอตัดสินใจเตรียมตัวสำหรับคืนที่เต็มไปด้วยความลับที่กำลังจะเผยออกมา