ជំពូកទី ៤៖ ការលះបង់របស់ឆាយ៉ា (Chhaya's Sacrifice)
ឈុតបើកឆាក៖ ការវាយប្រហាររបស់មិត្ត
ឆាយ៉ា ដែលត្រូវបាន មេដឹកនាំវិញ្ញាណ សាមុត គ្រប់គ្រង បានវាយប្រហារ ណារីតា ដោយប្រើ ដាវអាគមព្យាបាល របស់គាត់ ដែលឥឡូវនេះពោរពេញដោយ ថាមពលបំផ្លាញស្មារតី ពណ៌បៃតងរស្មី។
សុធា បានលោតទៅរារាំង ឆាយ៉ា។ គាត់បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីចាប់ ដាវ នោះ តែ ថាមពលវិញ្ញាណ របស់ សាមុត បានធ្វើឲ្យ ស្រមោល របស់ សុធា ក្តៅដូចដែក។
"ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើឲ្យអ្នកឈឺចាប់ទេ ឆាយ៉ា!" សុធា ស្រែក។ "អ្នកត្រូវតែប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹង សាមុត!"
សំឡេងរបស់ សាមុត បានបន្លឺឡើងតាមមាត់ ឆាយ៉ា៖ "វាគ្មានប្រយោជន៍ទេ! ខ្ញុំបានគ្រប់គ្រង ស្មារតី របស់គាត់ទាំងស្រុងហើយ! គាត់នឹងសម្លាប់ ពន្លឺ របស់អ្នក!"
ឈុតកណ្តាល៖ ការស្វែងរកធាតុពិត
ណារីតា បានដឹងថា ពួកគេមិនអាចវាយប្រហារ ឆាយ៉ា បានទេ ព្រោះវានឹងសម្លាប់គាត់។ ពួកគេត្រូវតែរកវិធីដើម្បី ដកវិញ្ញាណ សាមុត ចេញពី ស្មារតី របស់គាត់។
នាងបានប្រើ អាគមពន្លឺព្យាបាល របស់នាង តែ ពន្លឺ បានធ្វើឲ្យ សាមុត នៅក្នុងខ្លួន ឆាយ៉ា កាន់តែ ឆេវឆាវ។
"ណារីតា! កុំប្រើ ពន្លឺ! វាធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែឈឺចាប់!" ឆាយ៉ា និយាយទាំងការគ្រប់គ្រង។
សុធា បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីរុំព័ទ្ធ ឆាយ៉ា។ ស្រមោល គឺជា ភាពទទេស្អាត ដែលអាចធ្វើឲ្យ វិញ្ញាណ ស្ងប់ស្ងាត់។
"យើងត្រូវតែរក ធាតុពិត របស់គាត់! ឆាយ៉ា មាន ធាតុព្យាបាល!" ណារីតា ស្រែក។
ឈុត climax តូច៖ ការភ្ញាក់រលឹករបស់ឆាយ៉ា
សុធា បានប្រើ អាគមរួមបញ្ចូលគ្នា របស់ពួកគេ ដើម្បីបញ្ជូន តុល្យភាពទីបី (ពន្លឺនិងស្រមោល) ចូលទៅក្នុង ស្មារតី របស់ ឆាយ៉ា ។ គោលដៅគឺមិនមែនវាយប្រហារទេ តែដើម្បី ដាស់ គាត់។
នៅពេលដែល តុល្យភាពទីបី ប៉ះនឹង ស្មារតី របស់ ឆាយ៉ា ឆាយ៉ា បានចាប់ផ្តើមរើបម្រាស់យ៉ាងខ្លាំងក្លា។
"សុធា! ណារីតា! ខ្ញុំនឹងធ្វើវាដោយខ្លួនឯង!" ឆាយ៉ា ស្រែក។
ឆាយ៉ា បានបោះ ដាវអាគម របស់គាត់ទៅលើដី ហើយបានប្រើ អាគមព្យាបាល របស់គាត់ផ្ទាល់ដើម្បីវាយប្រហារ វិញ្ញាណ សាមុត នៅក្នុងខ្លួនគាត់។ អាគមព្យាបាល របស់គាត់បានប្រែទៅជា រស្មីដ៏មុតស្រួច ដែលបានវាយប្រហារ សាមុត។
"ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើជា ទាសករ របស់វិញ្ញាណទេ!" ឆាយ៉ា ស្រែក។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការរត់គេចខ្លួនរបស់សាមុត និងការបាត់បង់របស់ឆាយ៉ា
វិញ្ញាណ សាមុត ត្រូវបានបង្ខំឲ្យ ចាកចេញ ពី ឆាយ៉ា។ សាមុត បានលេចចេញជារូបរាងឡើងវិញ ទាំងខឹងសម្បារយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានរត់គេចខ្លួនទៅកាន់ ប្រាសាទវិញ្ញាណ របស់គាត់។
ឆាយ៉ា បានដួលចុះដោយការហត់នឿយ និងរងរបួសខាង ស្មារតី យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ណារីតា បានរត់ទៅព្យាបាលគាត់។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យ សាមុត ចុះខ្សោយហើយ" ឆាយ៉ា ខ្សឹប។ "តែខ្ញុំមិនអាចទៅជាមួយអ្នកបានទេ។ ខ្ញុំត្រូវតែ សម្អាតស្មារតី របស់ខ្ញុំសិន"។
ឆាយ៉ា បានមើលទៅ សុធា និង ណារីតា ដោយស្នាមញញឹម។ "ឥឡូវនេះ អ្នកត្រូវតែទៅ! យកឈ្នះ សាមុត! ខ្ញុំនឹងនៅទីនេះដើម្បីការពារ ច្រកទ្វារ នេះកុំឲ្យបិទ!"
សុធា និង ណារីតា បានដឹងថា ឆាយ៉ា បានលះបង់ កម្លាំង របស់គាត់ដើម្បីឲ្យពួកគេមាន ឱកាសចុងក្រោយ។ ពួកគេបានចាកចេញពី ឆាយ៉ា ទាំងទឹកភ្នែក ហើយបានរត់ទៅកាន់ ប្រាសាទវិញ្ញាណ របស់ សាមុត ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងសត្រូវចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។