ជំពូកទី ៣៖ កម្លាំងចិត្តរបស់កូនប្រុស (The Son's Resolve)
ឈុតបើកឆាក៖ ការលាក់ខ្លួនរបស់សុវណ្ណ
សុវណ្ណ កំពុងលាក់ខ្លួននៅក្នុង រូងក្រោមដីសម្ងាត់ មួយដែលត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយ សុធា និង ណារីតា តាំងពីគាត់នៅក្មេង។ អាគមការពារ នៅក្នុងរូងនោះអាចទប់ទល់នឹង រលកបំផ្លាញធាតុ របស់ បិសាចសត្វវិញ្ញាណ បានមួយរយៈ។
សុវណ្ណ ស្ថិតក្នុងភាពតក់ស្លុត។ គាត់បានទទួល សញ្ញាអាគម ចុងក្រោយពី ថ្មបន្តោងរលោង របស់ឪពុកម្តាយគាត់ ដែលបញ្ជាក់ថាពួកគេត្រូវបាន កម្ចាត់ និង បង្កក។
គាត់បានយល់ថា អាគមរួមបញ្ចូលគ្នា របស់ឪពុកម្តាយគាត់ គឺជា ចំណុចខ្សោយ របស់ពួកគេប្រឆាំងនឹង បិសាចសត្វវិញ្ញាណ។
សុវណ្ណ បានកាន់ ដាវខ្លី របស់គាត់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ធាតុភ្លោះ នៅក្នុងខ្លួនគាត់—ពន្លឺ កំពុងតែទាមទារឲ្យគាត់ រត់គេច ខណៈដែល ស្រមោល កំពុងតែទាមទារឲ្យគាត់ វាយបក។
ឈុតកណ្តាល៖ ការប្រយុទ្ធក្នុងខ្លួន
សុវណ្ណ បានបើក កំណត់ត្រាហ្វឹកហាត់ របស់គាត់ ហើយបានឃើញរូបភាពឪពុកម្តាយគាត់កំពុងបង្រៀនគាត់អំពី តុល្យភាព។
"កូនត្រូវតែរក តុល្យភាព រវាង សេចក្តីស្រឡាញ់ របស់អ្នកចំពោះ ពន្លឺ និង ការទទួលយក របស់អ្នកចំពោះ ស្រមោល!" សំឡេងរបស់ ណារីតា បានបន្លឺឡើងក្នុងចិត្តរបស់គាត់។
"ស្រមោល គឺជា ភាពទទេស្អាត ដែលអាច ទទួលយក អ្វីៗទាំងអស់។ កុំប្រើវាដើម្បីវាយប្រហារ តែប្រើវាដើម្បី បន្សាប!" សំឡេងរបស់ សុធា បានបន្លឺឡើង។
សុវណ្ណ បានដឹងថា កំហុស របស់គាត់គឺគាត់តែងតែព្យាយាមធ្វើឲ្យ ពន្លឺ និង ស្រមោល របស់គាត់ ស្មើគ្នា។ តែ តុល្យភាព ពិតប្រាកដមិនមែនជា សមភាព ទេ តែជា ការយល់ដឹង។
សុវណ្ណ បានបង្កើត អំណាចធាតុភ្លោះ របស់គាត់។ គាត់បានប្រើ ពន្លឺ (ម្តាយ) ដើម្បីផ្តល់ កម្លាំងចិត្ត ដល់ខ្លួនឯង ហើយប្រើ ស្រមោល (ឪពុក) ដើម្បី លាក់ខ្លួន ពីការចាប់អារម្មណ៍របស់ បិសាចសត្វវិញ្ញាណ។
ឈុត climax តូច៖ ការប្រើប្រាស់អំណាចភ្លោះ
សុវណ្ណ បានដឹងថា គាត់ត្រូវតែទៅដល់កន្លែងដែលឪពុកម្តាយរបស់គាត់ត្រូវបាន បង្កក។
គាត់បានប្រើ អាគមភ្លោះលាក់ខ្លួន របស់គាត់៖ គាត់បានរុំព័ទ្ធខ្លួនគាត់ដោយ ស្រមោល របស់ឪពុកគាត់ តែនៅកណ្តាលនៃស្រមោលនោះ គាត់បានប្រើ ពន្លឺតិចៗ របស់ម្តាយគាត់ដើម្បី ដឹកនាំផ្លូវ។
បិសាចសត្វវិញ្ញាណ មិនអាចចាប់បាននូវ ថាមពលភ្លោះ បែបនេះទេ។
នៅពេល សុវណ្ណ ចេញពី រូងសម្ងាត់ គាត់បានឃើញ បិសាចសត្វវិញ្ញាណ កំពុងតែគ្រហឹមយ៉ាងខ្លាំង នៅកន្លែងដែលឪពុកម្តាយរបស់គាត់ត្រូវបាន បង្កក។
"សុធា! ណារីតា! ខ្ញុំនឹងមកជួយអ្នក!" សុវណ្ណ ស្រែកទាំងកំហឹង។
ឈុតបញ្ចប់៖ ទីតាំងឪពុកម្តាយ
សុវណ្ណ បានប្រើ ល្បឿនស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីលោតទៅដល់តំបន់វាលខ្សាច់ថ្ម។
នៅទីនោះ បិសាចសត្វវិញ្ញាណ កំពុងឈរពីលើ រូបធាតុពីរ ដែលមាន ពន្លឺ និង ស្រមោល រុំព័ទ្ធគ្នា—ដែលជា គុកធាតុ ដែល សុធា និង ណារីតា ត្រូវបាន បង្កក នៅក្នុងនោះ។
សុធា និង ណារីតា ដែលត្រូវបាន បង្កក នៅក្នុងគុកធាតុនោះ បានឃើញ សុវណ្ណ។ ពួកគេបានព្យាយាមបញ្ជូន សារអាគម ទៅកាន់កូនប្រុសរបស់ពួកគេ តែពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពី សម្លឹងមើល ដោយក្តីបារម្ភ។
បិសាចសត្វវិញ្ញាណ បានងាកមក ហើយឃើញ សុវណ្ណ។
"ធាតុភ្លោះ... អ្នកស្នងតំណែង... ទីបំផុតខ្ញុំរកឃើញ អាហារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ របស់ខ្ញុំហើយ!" បិសាចសត្វវិញ្ញាណ គ្រហឹម។
សុវណ្ណ បានលើក ដៃភ្លោះ របស់គាត់ឡើង។ គាត់ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីប្រឈមមុខនឹង សត្រូវចុងក្រោយ ដែលឪពុកម្តាយរបស់គាត់មិនអាចយកឈ្នះបាន។