คำสัญญาที่ถูกทำลาย…”
เสียงลี่เหมยเอ่ยแผ่วเบา ขณะมือพลิกหน้าหนังสือทีละแผ่น
ซ่งเหวินยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เขาไม่พูด ไม่ขัดจังหวะ
แต่แววตาที่จ้องมองตัวอักษรบนหน้ากระดาษ…ก็เต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ
ในบันทึกของแม่ มีถ้อยคำเขียนด้วยลายมือที่คล้ายจะรีบเร่ง
แต่ยังคงความสง่างามเอาไว้ในทุกจังหวะหมึก
> "ครั้งหนึ่ง เมื่อร้อยปีก่อน…
มีหญิงสาวจากตระกูลหลิน และชายหนุ่มจากแคว้นตงหลัว
ได้สาบานรักกันใต้เงาจันทร์ โดยมีดอกไม้สีครามเป็นพยาน
…แต่คำมั่นนั้นกลับถูกหักหลัง"
ลี่เหมยชะงัก… ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
แม่ของเธอเขียนถึงคำสาบานโบราณระหว่างสองตระกูล
ที่อยู่คนละฟากของภูเขา และคำสัญญานั้นเกี่ยวพันกับ “ดอกไม้สีคราม”
ดอกไม้ที่บานเพียงปีละครั้ง และบานเฉพาะในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง
ซึ่งเกิดจากพลังผูกพันของหัวใจบริสุทธิ์เท่านั้น
แต่วันหนึ่ง…
ชายจากแคว้นตงหลัวทรยศ
และใช้พลังของดอกไม้เพื่อ "ลบอดีตของตัวเอง"
หนีจากพันธะ… และทำให้ความทรงจำของหญิงสาวค่อย ๆ หายไปจากทุกคนในหมู่บ้าน
> “หญิงผู้นั้น…คือบรรพบุรุษของเรา
และคำสาปของเธอ ยังคงอยู่ในสายเลือดของลูกหลาน—รวมถึงเจ้า”
ดวงตาของลี่เหมยร้อนผ่าว เธอแทบไม่เชื่อสิ่งที่อ่าน
นี่คือเหตุผลที่แม่เธอไม่เคยพูดเรื่องอดีต
นี่คือเหตุผลที่ไม่มีใครในหมู่บ้านอยากพูดถึง “คืนที่ดอกไม้บาน”
เพราะมันไม่ใช่แค่ความงดงาม…แต่มันคือความเจ็บปวดที่ฝังราก
“แล้วดอกไม้สีครามที่บาน…เมื่อคืน?” เธอพึมพำ
ซ่งเหวินตอบเรียบ ๆ
“มันหมายความว่า คำสัญญานั้น…กำลังฟื้นคืน”
“และเธอ…คือผู้ถูกเลือกให้ตัดสินใจว่า จะปลดคำสาป หรือจะยอมให้มันดำเนินต่อไปอีกชั่วรุ่น”
ลี่เหมยนิ่งงัน
เธอ…แค่เด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยสูญเสียแม่
เด็กหญิงที่ชอบวาดรูปดอกไม้
แต่วันนี้ เธอกลับเป็นศูนย์กลางของเรื่องราวที่ยาวนานนับศตวรรษ
ขณะนั้นเอง หน้าสุดท้ายของหนังสือก็เผยให้เห็นข้อความสุดท้าย
> “หากเลือดในตัวเจ้าตื่นขึ้นในคืนจันทร์
เจ้าจะต้องเลือกระหว่าง ‘ให้อภัย’ หรือ ‘แก้แค้น’
เพราะหัวใจของดอกไม้สีคราม…จะเติบโตจากสิ่งที่เจ้าตัดสินใจ”
ลี่เหมยมองแสงจันทร์ที่ส่องผ่านเพดานหินเก่า
ใบหน้าของแม่ลอยขึ้นมาในใจ…พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน
เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะนำพาไปทางไหน
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอเริ่มรู้…
การให้อภัย ไม่ใช่ความอ่อนแอ
แต่เป็นพลังของผู้ที่กล้าเผชิญอดีตอย่างแท้จริง
และหัวใจของเธอ…เริ่มรู้แล้วว่าจะเลือกอะไร