หนูนาเดินหลบสายตาของทุกคน ก้าวเล็ก ๆ ของเธอช่างหนักอึ้งยิ่งกว่ากระสอบข้าวสารที่แบกไปส่งให้แม่ค้าหน้าตลาดเมื่อตอนเช้าเสียอีก
"พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำแล้วนะ!" เสียงพี่ก้อยยังแว่วอยู่ในหัว
เธอไม่โกรธ ไม่เถียง ไม่ร้องไห้
เพราะทุกคำที่พี่ก้อยพูด...คือความจริง
เธอหลุดปากพูดแรงใส่ลูกค้า
แม้เจตนาเธอจะดี แต่ผลที่ออกมากลับเลวร้ายจนไม่มีใครช่วยได้
"พี่ขอโทษ..."
เสียงนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน หนูนาเงยหน้ามองหญิงสาวที่ยืนรออยู่ตรงหน้าโรงกาแฟ
พี่ก้อย...
"หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูผิดเอง"
"แต่พี่ก็พูดแรงไป...พี่ไม่รู้ว่าเราทำงานเสร็จแล้วทั้งวัน พี่นึกว่าเรายังดื้อเหมือนแต่ก่อน"
หนูนาสบตาอีกฝ่าย รู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ที่อก
"ขอบคุณนะคะ ที่ให้โอกาสหนูได้ลองโตอีกครั้ง"
เธอหันกลับไปมองร้านกาแฟสีอ่อน แสงแดดลอดผ่านช่องไม้ ฝุ่นลอยระยิบระยับในอากาศ
"หนูจะไม่ลืมวันแรกที่พี่ก้อยเช็ดโต๊ะสอนหนู"
"ไม่ลืมตอนที่พี่ให้ขนมฟรีเพราะหนูไม่มีเงิน"
"แล้วก็จะไม่ลืมวันที่พี่กล้าบอกว่า ‘พอเถอะ หนูทำดีที่สุดแล้ว’"
พี่ก้อยไม่พูดอะไรอีก แค่เดินเข้ามากอดหนูนาแน่น ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะผละออก
"เส้นทางของหนู...คงต้องไปไกลกว่าที่นี่แล้วแหละ"
บ่ายวันนั้น หนูนาเดินเท้าเปล่าผ่านซอยที่เคยขายลอตเตอรี่
เด็ก ๆ วิ่งไล่กันหัวเราะ เสียงแม่ค้าหาบเร่ร้องเชิญซื้อขนม
ชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป
แม้จะไม่มีใครรอเธออยู่ที่ร้านกาแฟ
แม้โต๊ะมุมประจำจะไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
แต่หัวใจของเธอกำลังเดินทาง...
เดินไปสู่เส้นทางที่ไม่ใช่ของใคร
แต่เป็นของเธอเอง
(โปรยท้ายตอน)
> “การเติบโต...ไม่ใช่แค่การยอมรับความผิดพลาด แต่คือการไม่ยอมให้มันหยุดเราไว้ที่เดิม”