เสียงฝนยามเช้าโปรยปรายเบา ๆ บนหลังคาบ้านเก่าในหมู่บ้านอี้หลาน
ลี่เหมยนั่งอยู่กลางห้องทำงานของแม่ที่ปิดเงียบมาตลอดหลายปี
กล่องไม้ที่ได้มาเมื่อคืนวางอยู่ตรงหน้า เธอลูบมันแผ่วเบาราวกับกลัวจะทำลายความทรงจำข้างใน
เธอเปิดกล่องอีกครั้ง
ปิ่นปักผมรูปดอกไม้สีครามยังคงอยู่ตรงนั้น
ใต้ปิ่นมีเศษกระดาษเก่าผืนหนึ่ง—จ่าหน้าว่า “ถึงลูกของแม่…ถ้าเธอได้อ่าน แปลว่าแม่ไม่ได้กลับมาอีกแล้ว”
มือของลี่เหมยสั่น
เธอค่อย ๆ คลี่กระดาษออกอ่าน
> “ลี่เหมย…
แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ข้างลูกในวันที่ลูกต้องการ
ความลับที่แม่เก็บไว้ ไม่ใช่เพราะแม่ไม่ไว้ใจลูก
แต่เพราะมันคือเรื่องที่อาจทำให้ลูกไม่มีวันเชื่อในตัวแม่อีกเลย…”
ข้อความขาดหายตรงกลางด้วยคราบน้ำ
แต่ยังพออ่านต่อได้…
> “แม่ไม่ได้จากไปเพราะอุบัติเหตุ
แต่เพราะบางคน…ไม่อยากให้แม่พูดความจริงเกี่ยวกับที่มาของดอกไม้สีคราม
และเบื้องหลังของ ‘สัญญา’ ที่แม่เซ็นไว้กับหมู่บ้านนี้เมื่อยี่สิบปีก่อน”
ลี่เหมยขมวดคิ้ว
“สัญญา? ดอกไม้? เกี่ยวอะไรกับแม่…”
ในจดหมายนั้นแนบแผนที่เล็ก ๆ หนึ่งใบ
ขีดเส้นแดงนำไปยัง “โรงเก็บของเก่า” ด้านหลังหมู่บ้าน ซึ่งปิดตายมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก
เธอรู้ทันทีว่า คำตอบที่ตามหาทั้งชีวิต…ไม่ได้อยู่แค่ในความทรงจำของแม่
แต่อยู่ในเงามืดของหมู่บ้าน ที่ไม่เคยยอมให้ความลับรั่วไหล