คืนหนึ่งในบ้านหลังเก่าของแม่
ลี่เหมยนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรด ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟข้างเตียง
เสียงลมหายใจเงียบสงัดจนกระทั่งเสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่ประตู
เธอลุกขึ้นเปิดประตูอย่างสงสัย พบซองจดหมายสีขาววางอยู่บนพรม
ไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราไปรษณีย์ มีแต่คำเขียนด้วยลายมือสีน้ำเงินที่อ่านได้ชัดเจนว่า “สำหรับลี่เหมย”
ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ลี่เหมยฉีกซองออกและหยิบกระดาษข้างในขึ้นอ่าน
> “ดอกไม้สีครามกำลังบานในคืนนี้
อย่าพลาดที่จะพบกันที่สวนท้ายหมู่บ้าน”
ความรู้สึกปั่นป่วนครอบงำเธอ ทั้งความตื่นเต้นและความหวั่นใจ
ใครกันที่ส่งจดหมายฉบับนี้?
และอะไรคือสิ่งที่รอเธออยู่ในสวน?
เธอตัดสินใจเตรียมตัวสำหรับคืนที่เต็มไปด้วยความลับที่กำลังจะเผยออกมา
ดวงดาวประดับฟ้าสดใสในคืนที่เงียบสงัด
ลี่เหมยเดินเท้าเปล่าผ่านทางเดินเล็ก ๆ ท่ามกลางทุ่งหญ้าและต้นไม้
สายลมเย็นพัดผ่านกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าที่ยังไม่เคยเห็นมาก่อน
จนกระทั่งเธอหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจ
ตรงหน้าเธอคือดอกไม้สีครามกลีบบางเบาเรืองแสงในความมืด
กลีบสีฟ้าอมม่วงสว่างไสวอย่างน่ามหัศจรรย์
เธอยื่นมือไปแตะดอกไม้ด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังสัมผัสความฝัน
น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว
เธอรู้ว่าความจริงในใจที่เธอเฝ้าหามาตลอดสิบปีนี้ กำลังปรากฏต่อหน้าเธอแล้ว