Ang mga araw na sumunod matapos ang maulan nilang pagkikita ay tila nagbukas ng bagong ritmo para kay April. May kung anong sigla sa kanyang mga umaga—isang hindi maipaliwanag na dahilan para bumangon nang may ngiti, para pumili ng damit na mas magaan ang kulay, para maglakad patungo sa kanyang araw na para bang may inaabangan.
Hindi niya aaminin agad, pero sa tuwing babalik sa isip niya ang ngiti ni Brandy, parang bumibigat ang kanyang dibdib at sabay gumagaan ang mundo. Isang magkaibang sensasyon na parehong bago at nakakaaliw.
Sa kabilang dako, si Brandy ay muling bumalik sa parehong maliit na café kinabukasan. Hindi siya sigurado kung bakit. Bahagi niya ay nagsasabing baka sakaling bumalik si April. At kung hindi man, sapat na ang katahimikan ng lugar na iyon, sapat na ang alaala ng kanyang tawa na tila nananatili sa bawat sulok ng silid.
At tila pinagtagpo nga muli ng pagkakataon.
Pagpasok ni April, dala ang sketchbook at nakasabit pa rin ang kanyang bag sa balikat, agad siyang nakaramdam ng kakaibang kilig. Doon, sa parehong upuan malapit sa bintana, nakaupo si Brandy—nakayuko sa gitara niyang dala, pinapainit ang mga daliri sa mga simpleng himig.
"Akala ko hindi kita makikitang muli dito," biro ni Brandy nang mapansin siya.
Napangiti si April, sabay lakad papalapit. "Siguro mahirap talagang takasan ang lugar na may masarap na kape."
"'Di rin masama kung may magandang alaala kang babalikan," dagdag niya.
Nagtagpo ang kanilang mga mata—at sandaling walang kumibo. Ang katahimikan ay hindi nakakailang; bagkus, parang nagkukuwento ng mga salitang hindi nila kayang bigkasin.
Umupo si April sa tapat niya. "Ano 'yang tinutugtog mo?" tanong niya, itinuro ang gitara.
"Wala pa," sagot ni Brandy, bahagyang nahihiya. "Isang piraso ng himig na hindi ko pa tapos. Minsan mas madaling maglaro na lang ng mga nota kaysa harapin ang mga salitang hindi ko mailabas."
Tumaas ang kilay ni April. "Parang ako rin. Mas madaling gumuhit kaysa ipaliwanag kung ano ang nararamdaman ko."
Nagtagpo ang kanilang mga ngiti, at doon nagsimula ang mas mahabang usapan—hindi na lang tungkol sa mga libro at pancake tulad noong una, kundi tungkol sa kanilang mga pangarap, sa mga bagay na nagpapasaya at nagpapatahimik sa kanila.
Ikinuwento ni April kung paanong ang pagguhit ay naging takbuhan niya mula pagkabata—kung paanong bawat guhit sa papel ay parang lihim na ibinubulong niya sa mundo. Samantalang si Brandy naman ay umamin na ang musika ang naging kanlungan niya mula sa mga alaala ng isang nakaraan na mahirap balikan.
"Hindi ko alam kung bakit, pero kapag kumakanta ako o tumutugtog, pakiramdam ko kahit paano ay may kahulugan ang lahat," bulong ni Brandy.
"Siguro dahil iyon talaga ang layunin ng sining," sagot ni April. "Upang gawing mas madali ang mga bagay na mahirap intindihin."
At sa bawat pag-uusap, unti-unti nilang natuklasan ang mga bagay na hindi nila inaakalang pareho sila—pareho silang may hilig sa mga pelikulang luma, pareho silang mahilig sa simpleng lakad sa parke, at pareho silang naniniwala na minsan, ang pinakamagandang sandali sa buhay ay 'yong mga hindi planado.
Lumipas ang mga linggo. Hindi na lang basta aksidente ang kanilang pagkikita; sinadya na nilang magkita. Sa parehong café, minsan sa parke, minsan sa mga maliit na kainan sa tabi ng kalsada.
Para kay April, si Brandy ay naging kasabay sa mga tahimik na hapon, sa mga sandaling gusto lang niyang magpahinga at makinig. Para kay Brandy, si April ay naging liwanag na unti-unting nagtataboy sa mga anino sa kanyang puso.
Mga Lihim na Alaala
Isang hapon, nagdala si April ng mga lumang sketch niya. Tahimik niyang inilabas ang isang guhit ng dagat na nilagyan niya ng maliliit na nota sa gilid.
"Bakit may mga nota?" tanong ni Brandy.
"Kasi noong ginawa ko 'to, may kantang paulit-ulit na tumutugtog sa isip ko," sagot ni April. "Hindi ko na maalala ang eksaktong himig, pero alam kong mahalaga siya."
Napangiti si Brandy. "Siguro kasi may koneksyon ang musika at mga larawan. Pareho silang nagtatago ng alaala."
At doon, parang may bahagyang lungkot sa tinig niya. Hindi na nag-usisa si April, pero naramdaman niyang may mga lihim na hindi pa isinasalaysay si Brandy—mga kwentong baka hindi pa handa ang panahon para ibahagi.
Ang Munting Paglalakbay
Isang Sabado, inimbitahan ni Brandy si April na sumama sa isang maliit na art fair sa kabilang bayan. Doon, maraming lokal na pintor at musikero ang nagtitipon para ipakita ang kanilang mga gawa.
Habang naglalakad sila sa makukulay na pwesto, si April ay parang bata na nakakita ng bagong mundo—humahanga sa bawat obra, kumukuha ng larawan ng mga detalyeng gusto niyang maalala.
"Balang araw, gusto ko ring mag-exhibit ng mga gawa ko," bulong niya.
"Balang araw," sagot ni Brandy, "kakantahan ko ang exhibit mo."
Nagkatinginan sila, at sabay tumawa. Ngunit sa likod ng tawa, parehong ramdam ang bigat ng pangungusap—parang pangako, kahit hindi sinasadya.
Isang Gabing Tahimik
Isang gabi, naglakad sila pauwi matapos manood ng isang indie film na pareho nilang nagustuhan. Malamig ang simoy ng hangin, at ang ilaw mula sa mga poste ay lumilikha ng maliliit na anino sa kanilang mga yapak.
"Tingin mo," tanong ni April, bahagyang nakatingin sa langit, "lahat ng tao ba ay may nakatadhana para sa kanila?"
Sandaling nag-isip si Brandy, bago sumagot. "Hindi ko alam. Pero naniniwala akong minsan, may mga taong dumadating sa buhay natin at parang... sila lang ang tamang nota sa isang awit na matagal mo nang hinahanap."
Hindi nakasagot si April. Ang kanyang puso ay kumabog nang mas mabilis kaysa sa inaasahan. At sa katahimikan ng gabing iyon, alam niyang may isang bagay na nagsisimula—isang bagay na higit pa sa pagkakaibigan.