Sophia’s POV
Umaga sa Cavite. Ang traffic ay parang walang pagbabago, pero sa loob ng opisina, iba ang pakiramdam ko.
Hindi ko maalis sa isip ang gabing iyon sa Batangas—ang tahimik na pag-uusap namin ni Jace sa veranda, ang liwanag ng buwan, at yung unspoken connection namin.
Habang inaayos ko ang mga supplier emails at delivery confirmations, naramdaman ko ang kakaibang tensyon tuwing tinitingnan ko ang side table — kung saan nakatayo si Jace, nakikipag-coordinate sa contractor schedules.
“Good morning, Sophia,” bati niya, tahimik lang pero may ngiti sa gilid ng labi.
“Good morning, Jace,” sagot ko, medyo naiilang. Hindi ko maalis sa isip yung init ng gabing iyon sa Batangas. Kahit na ngayon, sa gitna ng trabaho, ramdam ko pa rin.
Napansin ko rin ang detalye — yung paraan niya ng pagtutok sa listahan, pero paminsan-minsan tinitingnan ako habang nagta-type. Hindi ko alam kung gusto ko bang lumapit o humingi ng explanation sa nararamdaman ko.
At sa bawat pause sa trabaho, parang may maliit na mundo kami sa loob ng opisina. Hindi namin kailangan magsalita nang malakas. May mga sandali na parang nagkakaroon ng unspoken communication.
Parang, kahit busy kami sa trabaho, alam namin na nandiyan ang isa’t isa.
Arch. Jace’s POV
Pagbalik namin sa Cavite, ramdam ko na may nagbago sa pagitan namin ni Sophia. May subtle tension, pero may comfort din na bago sa akin. Habang nagche-check ng deliveries at contractor updates, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya.
“Good morning, Sophia,” bati ko, subalit may dagdag na curiosity sa tone ko. Parang gusto kong malaman kung naiisip din niya yung gabing iyon.
Hindi niya sinasagot agad. Tumango lang siya, at nagbalik sa trabaho. Pero ramdam ko yung maliit na ngiti niya.
Kahit na professional ang setting, hindi ko mapigilang maramdaman ang init sa loob.
Ang mga mata niya, kahit nakatingin sa laptop, may kakaibang spark na hindi ko kayang paliitin.
Sa mga sandaling iyon, naiisip ko — hindi na lang basta connection sa trabaho. May mas malalim na nangyayari.
At kahit hindi pa namin sinasabi, parehong alam namin na pareho naming gustong malaman kung saan ito dadalhin.
Sophia POV (inner thought)
Parang hindi ko alam kung tatanungin ko ba o hahayaan na lang. Pero ramdam ko na may bagong chapter na nagsimula — isang chapter na may halong professionalism, curiosity, at… hindi ko maalis ang kilig.
At kahit abala kami sa trabaho, alam ko sa sarili ko — may “waves” pa rin sa puso ko, na hindi ko kayang itago.
Vincey’s POV
Alas dos na siguro ng hapon, at nagkakape na ang iba. Pero ako, may mission. Hindi ko maiwasang manghuthot ng kwento kay Sophia.
“Girl, ano ‘yung nangyari sa’yo at kay Arch. Jace sa Batangas? Grabe, parang may plot twist na hindi ko alam!” tanong ko habang nakaupo sa tabi niya, kumakagat ng chocolate chip cookie.
Napalingon siya, at halata agad na nagulat sa tanong ko. Medyo namula pa siya. “Vincey…” medyo mahina ang tono niya, parang nagsasabing, ‘wag na.‘
Pero ako, persistent, kasi alam kong may juicy part. “Girl, relax! Safe, walang magsasabi sa iba. Pero kailangan ko lang malaman… curious lang naman, promise!”
Tiningnan niya ako, at halata sa mukha niya ang pagka-hesitant. Bahala na, alam kong may barrier pa rin. “Hindi ko pwede sabihin,” sagot niya, halos bulong.
Tinitigan ko siya, sabay kindat. “Fine, fine… pero hindi ka makakatakas nang ganito lang!”
Ngumiti siya, medyo naiilang, pero ramdam ko na may kiliti sa loob niya. Alam kong may moments sa trip na iyon na hindi pa niya kayang ilabas sa iba, at okay lang.
Sophia’s POV
Sa loob-loob ko, ayokong sabihin kay Vincey. Hindi kasi gusto — hindi pa panahon. Ngunit sa isip ko, kailangan kong i-share ito sa isang tao na maiintindihan ako.
Habang inaayos ko ang mga sample boards, nagtext ako kay Ate Luna. “Ate, kailangan ko ng kausap. Pwede ba?”
Hindi nagtagal, dumating si Ate Luna sa opisina. Naglakad kami sa terrace para may konting fresh air, at doon ko ikinuwento, unti-unti, ang gabing iyon sa Batangas.
“Talaga? At naghalikan pa sa noo?” napangiti siya, halos mahulog ang cellphone sa tindi ng excitement niya.
“Shh! Oo, pero huwag mong sasabihin sa iba,” bulong ko, medyo naiilang pa rin.
Habang nag-uusap, ramdam ko ang bigat na unti-unti nang naaalis. Parang nakaka-relax, at kahit paano, nakatulong sa akin na ma-proseso ang nararamdaman ko kay Jace.
Arch. Jace’s POV
After lunch, nagpasya akong dalhan si Sophia ng iced caramel macchiato — alam kong paborito niya ito. Habang naglalakad ako papunta sa cubicle niya, bitbit ang cold cup sa isang kamay, nakatingin ako sa kanya.
“Hey, Sophia. Para sa’yo,” sabi ko habang iniabot ang macchiato sa kanya.
Napatingin siya, halata ang sorpresa. “Jace… thank you,” sabi niya, ngumingiti.
Tahimik lang kami sandali, pero ramdam ko ang tension — hindi masyadong heavy, pero may kasamang curiosity at unspoken feelings. Parang may maliit na mundo kami sa gitna ng opisina, at sa bawat sandali, lumalalim ang connection.
Habang nagbabalik sa trabaho, napansin kong tumitingin siya sa cup, tapos sa akin, tapos sa cup ulit. Ngumiti ako sa sarili. Maliit na gesture, pero ramdam ko na may epekto.