Atty. Christian’s POV
Monday morning. Ang opisina ay puno ng enerhiya—pero may kakaibang urgency sa paligid. Alam kong kailangan naming i-maximize ang bakasyon ng mga students para sa renovation ng Culinary Laboratory, at para dito, tinawag ko ang key members ng team.
“Ma’am Carmelle, Engr. Anthony, Arch. Jace, Sophia, salamat sa pagpunta kahit short notice,” bati ko habang pinapasok sila sa conference room. “Ngayon, kailangan nating i-outline ang full scope ng Culinary Lab renovation. Target natin, matapos bago magbalik ang mga students. Mahalaga ang bawat detalye, at gusto kong ma-maximize natin ang space, equipment placement, at workflow ng lab.”
Habang naglalahad ako ng plano at requirements, tinitingnan ko ang bawat isa. Ramdam ko ang seriousness sa kanilang mga mata. Nakita ko si Sophia, sobrang attentive, nagta-type ng notes, at hindi napapansin na paminsan-minsan, napapatingin siya kay Arch. Jace.
“Miss Sophia,” sabi ko bigla, “ano sa tingin mo ang pinaka-importanteng dapat i-prioritize sa layout at safety features?”
Tumango siya, mabilis pero maayos ang sagot: “Sir, una po siguro ang workflow ng stations para hindi magsalubong ang students habang nagluluto. Pangalawa, accessibility ng mga equipment para sa lahat ng height levels. At pangatlo, safety clearances sa paligid ng stoves at ovens.”
Ngumiti ako. “Maganda, detailed, at practical. I-like ang approach mo. Arch. Jace, thoughts mo?”
Arch. Jace’s POV
Di ko maiwasang tumingin kay Sophia habang nagsasalita siya. Ang paraan ng pag-focus niya sa bawat salita, ang gentle tone ng boses niya, kahit simple lang, ramdam mo ang dedication. Hindi ko mapigilang mapansin na lalo akong nahuhulog sa kanya.
“Ako rin, Sir,” sagot ko. “Sumasang-ayon ako sa mga priorities ni Sophia, at idadagdag ko lang na kailangan nating i-consider ang ventilation at lighting. Maganda rin kung may modular stations para flexible ang space.”
Napatingin ako sa kanya saglit—ang mata niya, ang maliit na ngiti habang nagtatype, parang may sariling mundo kami. Naiilang ako saglit, pero gusto kong maging malinaw sa kanya na nagtatrabaho tayo together.
Sophia’s POV
Masinsinang nakikinig si Sophia kay Atty. Christian, sinusulat lahat ng notes, pero hindi niya maiwasang mapatingin kay Arch. Jace. Ang focus niya sa akin, kahit ilang segundo lang, ramdam ko sa bawat galaw niya.
“Miss Sophia, any suggestions for the color scheme or workflow efficiency?” tanong ni Atty. Christian, at biglang napapaalalang gumaling sa kanya ang attention.
Tumango ako, medyo naiilang pero malinaw ang sagot: “Sir, aside sa workflow, po, magandang i-consider ang color contrast sa workstations at mga walls. Para visually guided din ang students.”
Nakaramdam ako ng konting kilig sa approval niya, pero nagbabalik ako sa professional mindset. Focus, Sophia. Work first.
Ma’am Carmelle’s POV
Habang nag-uusap ang team, mapapansin mo agad ang subtle glances nina Sophia at Arch. Jace. Laging may brief moments na nagtatagpo ang tingin nila—tapos mabilis na nag-iwas. Halata na may lumalalim na koneksyon sa pagitan nila.
Ngunit sa loob ng puso ko, natutuwa ako. Nakakatuwa ang maliit na chemistry sa professional setting. Hindi man halata sa iba, pero para sa akin, nakikita ko ang potential na healthy, subtle connection—at marahil, mas maganda ang collaboration dahil dito.
Engr. Anthony’s POV
Pagkatapos ng meeting, nilapitan ko si Arch. Jace sa gilid ng office. “Arch., mahusay ka naman sa inputs mo sa project. Pero parang may iba ka pa ring iniisip ah… yun, habang nag-uusap kami ni Sophia.”
Napangiti siya, medyo naiilang. “Siguro… may konting distraction, yes. Pero focus pa rin ako sa project. Alam mo na po, professional po tayo.”
Tumango ako. “Tama, pero… alam mo, minsan okay lang na aminin mo sa sarili mo yung feelings mo, kahit maliit. Makakatulong pa sa working dynamics.”
Natawa siya ng konti, sabay kindat. “Noted, sir. Pero for now, work first. Pero… I’ll keep it in mind.”
Sophia’s POV (inner thought)
Habang nagbabalik sa desk, hindi ko maalis sa isip ang gabing iyon sa Batangas, at yung maliit na sparks sa opisina. Kahit na sa meeting at sa trabaho, ramdam ko pa rin yung waves—subtle, slow, pero patuloy.
Kahit abala sa projects, may lumalaking curiosity sa pagitan namin ni Jace. Hindi ko alam kung paano, pero parang bawat glance at smile niya ay may ibang dimension—hindi lang basta professional.
Arch. Jace’s POV (inner thought)
Sa bawat detalye ng meeting, ramdam ko ang tension at curiosity. May bagay sa kanya na hindi ko maiwasang gustuhin—hindi lang sa work, kundi yung subtle na presence niya.
Kahit tahimik kami sa opisina, alam kong may unspoken understanding: may bagong chapter na nagsimula, at pareho kaming nagbabantay, parehong curious, parehong intrigued.
Sophia’s POV
Meeting officially over, pero hindi pa rin ako makaalis sa thoughts ko tungkol kay Arch. Jace. Habang naglalakad kami pabalik sa pantry, ramdam ko yung tinge ng excitement sa puso ko—parang may kaunting butterflies sa bawat hakbang.
“Coffee?” tanong niya, sabay kindat. Simple lang, pero may tone na hindi basta casual.
Napangiti ako. “Sure,” sagot ko, medyo naiilang, pero mas gusto ko kasing makipag-usap sa kanya ng one-on-one kahit ilang minuto lang.
Sa pantry, habang nagpo-pour kami ng coffee, napansin ko kung gaano siya ka-practical. Pero kahit simple ang gesture—pag-abot ng cup, slight brush ng kamay—ramdam mo yung subtle connection.
“Latte?” tanong niya habang inaabot ang cup sa akin.
“Uh… yes, please,” sagot ko, sabay hawak ng cup. Init ng ceramic sa kamay ko, pero mas init yung feeling sa dibdib ko sa simpleng moment na ‘to.
Tahimik lang kami habang nagbubuhos ng coffee. Pero kahit tahimik, may communication sa mga mata namin—pa-kilig, pa-curious, at pa-intriga.
Arch. Jace’s POV
Habang nagha-handle ng coffee machine, napapatingin ako kay Sophia. Ang ganda niya kahit simple lang—nakangiti habang hawak ang cup, medyo nakayuko habang ini-sip ang aroma ng kape.
Hindi ko maiwasang mag-flashback sa Batangas—sa tahimik na gabing iyon sa shore, sa halik sa noo, sa init ng presensya niya. Ramdam ko na may tension na nagtatago sa ilalim ng professionalism namin ngayon.
Habang inaabot ko ang cup sa kanya, napansin ko ang subtle pagtingin niya sa akin. Ngumiti lang ako sa gilid ng labi. Hindi ko masabi kung ini-expect niya o hindi, pero ang gusto ko lang—makasama siya kahit sandali.
Sophia’s POV (inner thought)
Kahit na sa opisina kami, kahit sa ordinaryong coffee break, ramdam ko yung ibang dimension ng connection namin. Professional, pero may hint ng personal.
May mga times na gusto kong itanong kung pareho ba yung nararamdaman niya kagabi, pero natatakot ako—baka ma-break ang smooth flow ng work dynamic namin.
Kaya ini-enjoy ko na lang ang moment—tahimik, simple, at may kaunting kilig.
Arch. Jace’s POV (inner thought)
Sa bawat sip ng coffee, napapatingin ako sa kanya. May halong curiosity, may halong pag-aalaga. Hindi ko alam kung paano, pero ramdam ko—mas may ibig sabihin ang bawat pause namin sa trabaho ngayon.
Kahit professional, alam kong may waves na hindi pa natin nai-explore. Pero hindi ko pa rin kayang pigilan ang sarili ko—gusto kong makita ang reaction niya, gusto kong maramdaman na pareho kaming curious, pareho kaming nag-aabang sa next move ng isa’t isa.
Vincey’s POV (from afar)
Nakakita ako ng kaunting opportunity. “Uy, guys! Nakaka-relax din pala mag-break ng coffee, ha? Pero alam nyo ba, parang may kilig sa paligid?”
Nakatingin ako sa kanila ng medyo maloko, alam kong hindi nila ako masyadong naririnig, pero halata sa body language nila—may sparks. Ay, anak, ang saya-saya ng plot twist na ‘to.
Sophia’s POV
Lunch break sa office cafeteria. Ang saya ng vibe, maraming nagkukwentuhan, pero hindi ko maiwasang mapatingin kay Arch. Jace habang kumakain. Nakaupo siya sa kabilang side, pero may natural na paraan siya ng pag-focus sa bawat detalye ng pagkain—pero paminsan-minsan, ramdam mo na pinagmamasdan din niya ako.
“Pass me the salad, please?” tanong niya habang nakatingin sa akin.
Hindi ko alam kung bakit, pero parang kumatok sa puso ko ang simpleng request na ‘yon. “Here,” sabay abot ng bowl. Nagkasalubong ang mga kamay namin sandali. Ang init, ngunit tahimik lang ang paligid.
Napansin ko rin ang slight smile niya habang humihinga. “Thank you, Sophia. Kinda like you read my mind.”
Napangiti ako, medyo namumula. “Uh… well… teamwork, right?” Sabay lingon sa tray ko para maski paano ay professional pa rin.
Pero sa bawat sandali, ramdam ang unspoken connection. Hindi namin kailangan magsalita ng marami—ang mga mata lang namin, ang mga maliit na gestures, sapat na.
Arch. Jace’s POV
Habang kumakain, napapansin ko si Sophia. Ang focus niya sa pagkain, yung slight crease sa noo kapag nag-iisip, at yung maliit na smile kapag nakatingin sa akin.
Gusto kong lumapit, gusto kong sabihin na “last night… okay lang ba?” Pero hindi ko alam kung paano ipapasok iyon sa professional setting. Kaya nagpasya akong mas mag-observe na lang.
At nang magkasalubong ang mga kamay namin sandali sa abot ng salad, hindi ko maiwasang maramdaman—parang may spark. Hindi ko alam kung friendly lang ba siya o may iba… pero hindi ko kayang i-ignore.
Sophia’s POV (inner thought)
Bakit ganito? Kahit nasa office kami, kahit sa harap ng iba, parang may sariling mundo kami ni Jace. Professional kami sa lahat ng ginagawa, pero sa bawat maliit na gesture, may kilig, may curiosity, may tension.
Kaya sa halip na magtanong tungkol sa gabing iyon, pinili ko na lang mag-focus sa work at mag-enjoy sa sandali… kahit alam kong pareho kaming nag-iisip ng parehong bagay.
Vincey’s POV (from afar)
Nakatingin ako sa kanila habang kumakain at napatawa. “Aba, may sparks sa table ah! Parang office version ng rom-com. Pero okay, chill lang. Hindi pa nila alam, pero perfect ang tension.”
Sophia’s POV
Pagkatapos ng lunch, sabay kaming lumabas papunta sa campus, dala ang mga blueprints at sample materials. Habang naglalakad, ramdam ko ang init ng araw, pero mas ramdam ko ang tension sa pagitan namin ni Jace.
“Okay, so dito natin ilalagay yung prep stations,” sabi ko, habang tinuturo ang plan sa blueprint.
Tumango si Jace, sabay lapit sa akin para mas malapit makita ang detalye. “Hmm… I think if we shift this counter a bit, mas magiging efficient,” sabi niya, habang nakatingin sa layout.
Napatingin ako sa kanya, at hindi ko maiwasang mapansin yung seriousness sa mukha niya… pero may halong curiosity sa mga mata niya na parang nagtatanong: “Sana naririnig mo rin yung gusto ko.”
“Ah, tama ka,” sabi ko, sabay ngiti. “Gusto kong practical pero accessible for everyone.”
Habang naglalakad kami sa lab, halata sa bawat galaw niya yung concern for the space… at sa bawat galaw niya, halata rin sa akin na mas lalong lumalalim ang connection namin.
Arch. Jace’s POV
Habang kasama si Sophia sa site, hindi ko mapigilang humanga. Focus siya, pero approachable. Nakikita ko kung paano niya pinag-aaralan ang bawat detalye ng lab, kumpara sa efficiency, accessibility, at aesthetics.
“Good insight, Sophia,” sabi ko, sabay kindat. “Hindi ko alam kung sino ang mas gusto ko—yung architect sa blueprint o yung engineer ng space.”
Napangiti siya, medyo namumula. “Haha, teamwork lang, Jace. Dapat balance ang lahat.”
Sa bawat lapit namin sa stations, may mga sandaling nagkatinginan lang kami—walang words, pero ramdam ang spark. Parang tahimik na komunikasyon na mas malakas kaysa sa sinasabi ng boses.
Ma’am Carmelle POV
Habang nag-iinspeksyon, napapansin ko ang subtle glances nina Sophia at Jace. Hindi lang tungkol sa trabaho… halatang may iba pang energy na naglalaro sa kanila.
“Ang ganda ng team na ‘to,” bulong ko sa sarili ko. “May professionalism, may respect, at may… something extra.”
Engr. Anthony POV
Pagkatapos ng walkthrough, lumapit ako kay Jace. “Arch., nakita mo rin ba yung dynamic nila?”
Tumango siya, medyo nag-smile. “Yeah… medyo intense. Pero okay, professional pa rin sila. Sa labas, iba na ang vibe.”
Napangiti ako. “Siguro kailangan natin i-monitor… hindi lang ang renovation, kundi pati na rin yung unspoken… feelings.”
Sophia’s POV
Pagkatapos ng buong araw na site inspection at meetings, napansin ko na medyo maaga kaming nakatapos. Naglakad kami papunta sa rooftop ng campus—isang spot na tahimik, may view ng buong campus, at ang araw ay unti-unti nang lumulubog sa horizon.
“Wow…” huminga ako nang malalim. “Ang ganda ng sunset dito.”
Tumango si Jace, sabay lapit sa akin. “Yeah… but I think the view is better with company,” sabi niya, medyo nakangiti sa gilid ng labi.
Napangiti ako, medyo namumula. “Good thing I have the best company then,” biro ko, pero halata sa tono ko ang pagka-nerbiyos.
Tahimik lang kaming naglakad sa gilid, tinitingnan ang orange at pink na halo ng langit at ang lumulubog na araw. Hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-composed… pero sa bawat sandaling tinitingnan niya ako, ramdam ko yung intensity ng tingin niya—parang may gustong sabihin, pero hindi pa niya kayang ipahayag.
“Hey, Sophia,” bulong niya, parang malapit lang sa tenga ko, “so… you survived the day?”
Napatawa ako, bahagyang nanginginig ang balikat. “Barely… but I think I survived better because… you were around.”
Tumingin siya sa akin, parang sinusuri ang bawat reaksyon ko. “Good. Kasi I was hoping I’d be there. To make sure you don’t burn out.”
Hindi ko alam kung bakit, pero ang init sa dibdib ko… lumalakas sa bawat salita niya. Tahimik lang kami, nakatingin sa sunset, at parang kahit walang salitang mahalaga, ramdam na ramdam ko ang connection namin—ang unspoken feelings na sabik nang lumabas.
Arch. Jace’s POV
Habang nakatayo sa tabi ni Sophia, hindi ko mapigilang humanga. Ang simplicity ng beauty niya… ang sincerity sa bawat ngiti… at ang tiniyaga niyang makinig sa akin sa buong project.
“Good job today,” bulong ko, medyo malapit sa kanya. “You handled everything… perfectly.”
Napangiti siya, medyo nahihiya. “Thanks, Jace… couldn’t have done it without you either.”
At sa isang sandali, tahimik lang kami. Pero ramdam ko sa kanya ang curiosity, ang subtle trust, at ang excitement na parang may gustong itanong… pero parehong nahihiya.
“Listen,” sabi ko, pinipili ang mga salita. “About… Batangas trip…”
Napatingin siya sa akin, bahagyang namumula, halatang nag-aalala kung ano ang susunod na sasabihin ko.
Hindi ko sinasabi lahat. Hindi pa. Pero may ngiti siya, at alam kong naiintindihan niya na may unspoken message.
Ang init sa loob… hindi ko kayang itago. At kahit na alam ko na kailangan naming mag-focus sa trabaho, sa sandaling iyon, puro kami lang, ang tunog ng hangin, at ang humuhupa-hupang araw.
Sophia’s POV
Tahimik lang kami sa rooftop, nakatingin sa unti-unting dilim na sumasakop sa campus. Ang lamig ng hangin, halong amoy ng mga halaman sa paligid, at ang huling liwanag ng araw… parang nag-create ng sariling mundo para lang sa amin ni Jace.
“Alam mo,” simula niya, medyo mababa ang boses, “I didn’t expect this project to be… this intense.”
Napangiti ako, tumango. “I know… pero masaya rin. I mean, we really pulled it off.”
Tumingin siya sa akin, malapit na malapit sa mata ko, parang sinusubukan basahin ang iniisip ko. “Yeah… we did. And, uh… I guess I’m glad I had you on my team.”
Namumula ako. “Me too… Jace. I… I mean, it’s different working with someone who… actually gets it. Gets me.”
Tumingin siya sa paligid, halatang nag-iisip. “Different… in a good way?”
Ngumiti ako, medyo nahihiya. “Yes… good way.”
At sa isang sandali, pareho kaming tahimik, nakatingin lang sa unting paglubog ng araw. Ramdam ko ang tension, pero hindi nakaka-pressure. Parang, kahit hindi pa namin sinasabi, pareho naming alam na may gustong sabihin.
“Sophia… can I be honest?” sabi niya, dahan-dahan, parang may pangamba.
Tumango ako. “Of course.”
“Back in Batangas… after the bonfire,” medyo hihina ang boses niya, “I… I couldn’t stop thinking about… you. About us. And… I didn’t know how to say it.”
Hindi ko alam kung sasabihin ko ba o hindi. Ang puso ko… kumakabog, ramdam ko. Pero sa halip na sumagot agad, ngumiti lang ako, halatang naiilang.
“Jace…” mahina kong bulong, “I… feel the same.”
Ang ngiti niya, kahit sa dimming light, ramdam ko. Parang huminto ang oras. At sa isang sandali, nagkaroon kami ng silent understanding—walang pressure, pero may bago na silang simula.
Arch. Jace’s POV
Habang nakatingin sa kanya, ramdam ko ang init sa dibdib ko. Ang simplicity ng smile niya… ang sincerity sa bawat salita.
“Really?” tanong ko, bahagya akong naglalakas-loob.
Tumango siya, namumula. “Yes… I mean, I… I like you too. But—”
“Shh,” sagot ko, marahang humawak sa kamay niya. “No buts. I get it. I feel it too. And… I want to see where this goes.”
Ramdam ko ang relief sa kanya. Ang maliit na hawak niya sa kamay ko—simple lang, pero may big impact. At kahit na sa unti-unting dilim, ramdam ko ang spark—ang promise ng bago, pero tahimik, connection.
“Good,” bulong ko, habang pinagmamasdan ang view, pero hindi ko kayang itigil ang pagtitig sa kanya. “Because… I think this is just the beginning.”
Tahimik lang kami, ramdam ang alon ng emosyon—flirty, sincere, at promising. Parang waves at whispers, nagmumula sa puso, sumasalamin sa paligid, at sa isang sandali, pareho kaming nakangiti, nakikinig, at nararamdaman ang bago at exciting na chapter sa pagitan namin.
Sophia’s POV
Pagbalik namin sa office, iba ang pakiramdam ko. Ang opisina, kahit busy, parang may bagong energy. Ang bawat papel na hawak ko, ang bawat email, parang background lang sa isip ko. Laging may flashback sa rooftop ng Batangas—ang hangin, ang sunset, ang tahimik na hawak ng kamay namin ni Jace.
Habang inaayos ko ang lounge documents, napansin ko na nakatingin sa akin si Jace mula sa kabilang side ng opisina. Medyo naiilang ako, kaya nag-focus muna sa computer screen. Pero halata sa kanya ang subtle smirk sa gilid ng labi niya, at alam kong alam niya na naiisip ko rin yung gabing iyon.
“Hey, Sophia,” sabi niya, parang casual lang, pero ramdam ko ang init ng boses niya.
“Hi, Jace,” sagot ko, medyo nangingiti, pero sinusubukan kong professional lang.
Habang nagpapatuloy ang trabaho, may mga sandali na parang pareho kaming nagkakatinginan—hindi mahaba, pero sapat para maramdaman ang spark. Tahimik, simple, ngunit puno ng unspoken understanding.
Arch. Jace’s POV
Bumalik sa opisina, ramdam ko na naiiba na ang dynamic namin ni Sophia. Mayroong init at curiosity sa bawat glance, bawat maliit na gesture.
Habang nagche-check ng deliveries at contractor updates, hindi ko mapigilang mapatingin sa kanya. Kahit busy, parang may maliit na mundo kami—isang silent communication, isang subtle connection.
“Good morning, Sophia,” bati ko, medyo malambing pero professional.
“Good morning, Jace,” sagot niya, halatang medyo nagkakaroon ng kilig sa tono.
Sa loob-loob ko, naiisip ko—hindi lang ito tungkol sa trabaho. May bago, promising na energy sa pagitan namin. May waves at whispers na nagmumula sa puso, nagre-reflect sa bawat simpleng interaction sa opisina.
Sophia POV (inner thought)
Hindi ko maalis sa isip ang rooftop, ang halik sa noo, at ang tahimik na hawak ng kamay niya. Ngayon sa opisina, ramdam ko pa rin ang init na iyon.
Parang may bagong layer ang connection namin—professional respect, curiosity, at personal attraction—lahat halo-halo. At kahit busy kami, alam ko sa sarili ko na hindi pa tapos ang kwento namin.
Arch. Jace POV (inner thought)
May spark na hindi ko kayang ipaliwanag—hindi lang sa Batangas, kundi pati dito sa office. Ang bawat simpleng look, bawat pause, bawat maliit na gesture… nagiging meaningful.
At sa loob-loob ko, naiisip ko—ito pa lang simula. At handa akong tuklasin kung saan ito dadalhin, kahit na sa gitna ng trabaho.