"Suko'yu hatırladınız mı?"
Sınıfta birkaç saniyelik mutlak sessizlik oldu. Son sıradaki biri kalemini düşürdü ama eğilip almaya bile cesaret edemedi. Herkes Suko'ya bakıyordu. Biraz önce dalga geçtikleri çocukla sınıfa giren bu kişi arasında zerre bağlantı kuramıyorlardı.
Kaneki'nin gözleri büyüdü.
"Bu… sen mi…?"
Suko sıradan bir şekilde omuz silkti. "Aynı ben. Sadece biraz güncelleme yaptım."
Bir kız titrek bir sesle araya girdi: "Yani sen… o obez çocuk muydun?"
Suko gözlerini devirdi. "Evet… sürüm 1.0 oydu. Şimdi 2.0."
Herkes hâlâ şoktayken sınıfın pencereleri bir an karardı. Gökyüzü, sanki üstüne siyah bir perde çekilmiş gibi oldu. Hava ağırlaştı. Suko başını yana eğdi.
"Off… yine başladı."
Kaneki fırlayıp ayağa kalktı. "N-ne başladı?!"
Suko sakin bir sesle cevap verdi: "Evren düzeltici mekanizma. Ben burada fazla durunca tetikleniyor."
Aniden gökyüzünde devasa bir çatlak oluştu. Cam gibi yarılmış gök, içinden koyu renkli bir varlık sızdırdı. Şekli net değildi; bir siluet gibi dalgalanıyordu.
Sınıfta çığlıklar yükseldi.
"Canavar mı bu?!"
"Rüya görüyorum değil mi?!"
Suko ceketinin cebine elini soktu. "Yok lan. Sadece evrensel denge memuru gibi bir şey."
Siluet ağır ağır okul bahçesine indi. Yerden yükselen titreşim bütün binayı salladı. Öğrenciler kaçışmaya başladı. Kaneki, refleksle Suko'nun kolunu tuttu.
"S-sen getirdin bunu değil mi?!"
Suko başını salladı: "Dolaylı yoldan, evet."
Varlık konuştu. Sesi birden fazla frekansta yankılanıyordu:
"Tanımsız güç yoğunluğu tespit edildi. Müdahale başlatılıyor."
Hava dondu. Zaman aksar gibi oldu. Çatlak büyüyordu.
Kaneki'nin dizleri titrerken Suko bir adım öne çıktı. "Bak kardeş, işlem yapmana gerek yok. Ben birazdan giderim zaten."
Varlık tepki verdi. Gökten yoğun bir enerji dalgası indi. Okul bahçesinde patlama gibi bir sarsıntı oldu. Pencere camları tuzla buz oldu ama kimse ciddi şekilde zarar görmedi çünkü Suko'nun etrafına farkında olmadan ördüğü görünmez alan onları korumuştu.
Kaneki bağırdı: "Suko dikkat et!"
Suko hafif gülümsedi. "Merak etme. Bana denk bir şey bulmaları zor."
Bir an gözleri parladı. Ayağını yere vurduğu gibi ortam sessizleşti. Sanki gerçeklik nefesini tutmuştu. Varlık saldırmak üzereyken bir duvara çarpmış gibi durdu. Hareket edemiyordu.
"Yani," dedi Suko,
"Şu işin bitmesi lazım."
Elini kaldırdı. Basit bir el hareketiydi ama mekân büküldü. Gökyüzündeki çatlak kapandı, siluet içeri çekilir gibi oldu. Sanki biri sahneyi kapatıyordu.
Varlık son kez yankılandı:
"Yetki aşımı… tespit edildi…"
Bir anda her şey yok oldu.
Sessizlik geri geldi. Gökyüzü normale döndü. Bahçe sanki hiçbir şey olmamış gibiydi. Camlar sağlamdı, öğrenciler yerlerinde duruyordu. Sadece Kaneki hatırlıyordu.
Kaneki derin nefes aldı. "Az önce… gerçek miydi?"
Suko başını salladı. "Sen gördüysen gerçekti."
Kaneki Suko'ya baktı: "Bu güçle neden burada takılıyorsun?"
Suko hafifçe güldü. "Çünkü güçlü olmak sıkıcıdır, Kaneki. Normalmiş gibi yaşamak daha eğlenceli."
Bir süre sessiz kaldılar.
Sonra Suko etrafa bakındı. "Ama galiba bu evren fazla hassas."
Bir adım geri attı. Ayağının altında zemin dalga gibi titreşti.
"Zamanı gelince geri geleceğim."
Kaneki bir şey demek istedi ama Suko çoktan arkasını dönmüştü.
Bir anlık ışık kesildi.
Suko yok oldu.
Sınıftaki herkes hiçbir şey olmamış gibi dersine devam etti. Sadece Kaneki boş boş tahtaya bakıyordu. Az önce yaşananların boşlukta iz bırakmış gibiydi.
Cebindeki telefon titredi.
Ekranda tek satır yazıyordu:
"Novel sonuna geldim. Sen hatırlıyorsun, yeter."
Kaneki yutkundu. "Lan… bu çocuk harbi hikâyenin dışına çıkıyor."
Ve hikâye akmaya devam etti…