Suko, canavarı yendikten sonra 6 ay geçmişti. Artık gücünü sınırsızca kullanabiliyordu; her geçen gün gücü iki katına çıkıyor, yanındaki yardımcısı Kaneki de aynı tempoyla güçleniyordu.
Suko:
"Lan tirrek, acıktın mı?"
Kaneki:
"Olur da… ne yiyeceğiz?"
Suko:
"Ben yaratırım."
Suko, tek bir düşünceyle evrendeki en lezzetli yemeklerden oluşan dev bir sofra yarattı, Kaneki'ye doğru itti.
Suko:
"Sen ye, ben bi' gelicem."
Sonra gerçeklik katmanlarını aşıp kendi evreninden çıktı ve yazarın dünyasına, yani bizim gerçekliğimizin ötesine adım attı. Hikâyeyi bizzat kurcalamaya karar vermişti. Mahallede dolaşırken etrafa baktı:
Suko:
"Bura baya sade… Neyse, iş görür."
Yazarın kapısına dayandı.
Suko:
"Naber lan."
Yazar:
"Yine mi sen aq?"
Suko masadaki telefonu aldı ve metnin içine direkt müdahale etti. Kelimeler ekranda akmaya başladı.
> "Yeni kelimeler ekleniyor… anlam genişliyor… kavram katmanları çoğalıyor…"
Suko:
"Heh, kelime kapasitesi de açıldı."
Telefonu geri veren yazar, Suko'nun tamamen insan formuna geçtiğini fark etti.
Suko:
"Hadi gel dışarı çıkak."
Yazar:
"Olum ben kendi yarattığım karakterle niye geziyom?"
Suko:
"Boş muhabbeti kes, şu noveli bitir de çıkalım."
Yazar:
"Daha yazılacak çok şey var."
Suko telefonu tekrar kapıp hikâyeyi tek hamlede finalize etti.
Birlikte dışarı çıktılar ve sessiz mahallede yan yana yürümeye başladılar.
Hikâye bitmişti ama asıl macera şimdi başlıyordu.