Nnnnឈុតបើកឆាក៖ ផែនការជួសជុល
ណារីតា និង សុធា បានគេចខ្លួនចេញពី បឹងបំបាំងកាយ យ៉ាងលឿន ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់មកកាន់ព្រំប្រទល់ បុរីរស្មី វិញ។ ពួកគេបានជ្រកកោននៅក្នុងផ្ទះតូចមួយដែលគេបោះបង់ចោល នៅតំបន់ជាយក្រុង។
ណារីតា បានដាក់បំណែក គ្រីស្តាល់មហាគាថា ដែលបែកបាក់នោះ នៅលើតុ។ ពន្លឺពណ៌ស្វាយងងឹតដែលចេញពីវា កំពុងតែបំផ្លាញថាមពលនៅជុំវិញ។
"វឌ្ឍនៈ បានលាយបញ្ចូលអាគមបិទបាំងរបស់គាត់ចូលទៅក្នុងគ្រីស្តាល់។ វាមានគោលបំណងបំផ្លាញ គ្រីស្តាល់ជីវិត ពីខាងក្នុង" ណារីតា ពន្យល់ដោយក្តីបារម្ភ។
សុធា ផ្អែកខ្លួនលើជញ្ជាំងងងឹត។ ទឹកមុខរបស់គាត់នៅតែត្រជាក់ តែភ្នែករបស់គាត់បង្ហាញពីការព្រួយបារម្ភពិតប្រាកដ។
"យើងត្រូវជួសជុលវាឲ្យបានលឿន មុនពេលអាគមស្រមោលនោះទៅដល់ ប្រាសាទនភគិរី" សុធា និយាយ។ "តើអ្នកអាចធ្វើវាបានទេ?"
"ខ្ញុំអាចព្យាយាម។ អាគមពន្លឺបរិសុទ្ធ របស់ខ្ញុំអាចដកពិសស្រមោលចេញបាន តែខ្ញុំត្រូវការ វត្ថុធាតុផ្តុំថាមពល ដើម្បីបញ្ចូលថាមពលគ្រីស្តាល់នេះឡើងវិញ" ណារីតា បញ្ជាក់។
សុធា ងក់ក្បាល។ "ខ្ញុំដឹងពីកន្លែងដែលត្រូវរកវត្ថុធាតុនោះ។ ផ្កាអាគមគាថា ដែលដុះនៅកំពូល ប្រាសាទនភគិរី ផ្ទាល់។ វាជាផ្កាដ៏បរិសុទ្ធ និងមានថាមពលបំផុតនៅក្នុងអាណាចក្រ"។
ឈុតកណ្តាល៖ ការរំឭកពីអតីតកាល
នៅពេលពួកគេត្រៀមខ្លួនចាកចេញ ណារីតា ក៏សម្រេចចិត្តសួរពីទំនាក់ទំនងរវាង សុធា និង វឌ្ឍនៈ។
"តើមានអ្វីកើតឡើងរវាងអ្នក និង វឌ្ឍនៈ?" នាងសួរ។
សុធា ស្ងៀមអស់មួយសន្ទុះ។ គាត់ជាធម្មតាមិនដែលនិយាយរឿងអតីតកាលរបស់គាត់ឡើយ។
"កាលពីយូរយារណាស់មកហើយ ខ្ញុំមិនមែនជា អ្នកប្រមាញ់ផ្លូវងងឹត ទេ។ ខ្ញុំគឺជាសិស្សម្នាក់នៅក្នុងសាលាមហាមន្តអាគម... ដូចអ្នកដែរ" សុធា និយាយដោយទឹកមុខឈឺចាប់។ "វឌ្ឍនៈ គឺជាគ្រូរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំពី អាគមបិទបាំង។ គាត់បានបោះបង់ខ្ញុំចោល ហើយប្រើខ្ញុំជាការពិសោធន៍មួយ ដើម្បីបញ្ចូល ស្រមោល និងពន្លឺ... ខ្ញុំត្រូវបានគេបណ្តេញចេញ ហើយត្រូវរស់នៅក្នុងស្រមោលតាំងពីពេលនោះមក"។
ណារីតា មានការយល់ចិត្ត។ នាងដឹងថា ភាពត្រជាក់របស់ សុធា មិនមែនជាធម្មជាតិទេ តែជា ខែលការពារ ។
"ខ្ញុំសុំទោស" នាងខ្សឹប។
"កុំសុំទោស។ វាជាអតីតកាល" សុធា និយាយ។ "យើងមិនមានពេលវេលាសម្រាប់អារម្មណ៍ទេ។ ឥឡូវនេះ ប្រាសាទនភគិរី កំពុងត្រូវបានការពារដោយឆ្មាំដែលវឌ្ឍនៈបានរៀបចំទុក។ យើងទៅហើយ!"
ឈុតបញ្ចប់៖ ការប៉ះទង្គិចនៅមាត់ទ្វារប្រាសាទ
ពួកគេបានមកដល់ជើងភ្នំដែលជាទីតាំងរបស់ ប្រាសាទនភគិរី។ ផ្លូវឡើងទៅកាន់ប៉មត្រូវបានការពារដោយឆ្មាំ បុរីរស្មី ជាច្រើនក្រុម ដែលវឌ្ឍនៈបានបញ្ជាការឲ្យប្រកាន់ជំហរនៅទីនោះ។
"ពួកគេដឹងថាខ្ញុំនឹងមកដល់" សុធា និយាយ។ "យើងមិនអាចជ្រៀតចូលដោយសម្ងាត់បានទៀតទេ។ យើងត្រូវតែវាយបំបែក"។
ណារីតា បានក្តាប់បំណែកគ្រីស្តាល់នៅក្នុងដៃម្ខាង ហើយម្ខាងទៀតបានបញ្ចេញ អាគមពន្លឺ ដ៏ខ្លាំងក្លា។
"ខ្ញុំនឹងបង្កើត របាំងពន្លឺ ដើម្បីការពារយើង ហើយខ្ញុំនឹងជួសជុលគ្រីស្តាល់នេះនៅតាមផ្លូវ" ណារីតា និយាយ។
សុធា ញញឹមពាក់កណ្តាល។ "ល្អ។ ខ្ញុំនឹងប្រើ អាគមស្រមោលវាយប្រហារ ដើម្បីលុបបំបាត់ឆ្មាំទាំងអស់។ កុំឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករលត់!"
ណារីតា បានបញ្ចេញ ពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ ពណ៌មាសខ្ចី ដែលគ្របដណ្តប់លើខ្លួនពួកគេទាំងពីរ។ សុធា បានបាញ់ ដាវស្រមោល ពណ៌ស្វាយងងឹតរបស់គាត់ទៅលើក្រុមឆ្មាំ។
ការប៉ះទង្គិចគ្នាដ៏ធំបានចាប់ផ្តើមនៅជើង ប្រាសាទនភគិរី។ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមរត់ឡើងទៅកាន់កំពូលប៉ម ដើម្បីជួសជុល គ្រីស្តាល់ជីវិត មុនពេលដែលពេលវេលាអស់។