សុធា និង ណារីតា បានលូនចូលទៅក្នុងច្រករបៀងក្រោមដីដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៃ បឹងបំបាំងកាយ។ ភាពងងឹត និងភាពត្រជាក់នៃទីនេះមិនមែនជាបញ្ហាសម្រាប់ សុធា ឡើយ។ គាត់ប្រើ អាគមបិទបាំង របស់គាត់ដើម្បីរំកិលខ្លួនលឿនដូចខ្យល់។
ពួកគេបានមកដល់មាត់ទ្វារដ៏ធ្ងន់មួយ ដែលមានឆ្លាក់នូវនិមិត្តសញ្ញាអាគមបុរាណ។ ណារីតា បានប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត របស់នាងម្តងទៀត ដើម្បីពិនិត្យមើលសោអាគម។
"សោអាគមនេះ... ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញវានៅក្នុងសៀវភៅរបស់ សាលាមហាមន្តអាគម។ វាជាការរចនារបស់ លោកគ្រូ វឌ្ឍនៈ" នាងខ្សឹប។
សុធា ក្រឡេកមើលនាង។ "គ្រូរបស់អ្នក? តើគាត់ធ្វើអ្វីនៅទីនេះ?"
"ខ្ញុំមិនដឹងទេ" ណារីតា ឆ្លើយទាំងភ័យខ្លាច។ "តែអាគមរបស់គាត់ងាយស្រួលបំបែកណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។" នាងបានប្រើ ពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ របស់នាងដើម្បី "ព្យាបាល" រចនាសម្ព័ន្ធរបស់សោ ដោយធ្វើឲ្យអាគមការពាររបស់វារលុង ហើយទ្វារក៏បើកយឺតៗ។
ឈុតកណ្តាល៖ គ្រីស្តាល់បែកបាក់ និងអ្នកក្បត់
ខាងក្នុងគឺជាបន្ទប់ពិសោធន៍ដ៏ធំមួយ។ នៅចំកណ្តាលបន្ទប់ មាន គ្រីស្តាល់តូច ដែលត្រូវបានលួចនោះ កំពុងស្ថិតនៅលើតុអាគម។ វាបានបែកជាពីរចំណែក ហើយពន្លឺដែលបញ្ចេញមកវិញគឺ ពណ៌ស្វាយងងឹត។
នៅក្បែរតុពិសោធន៍ មានមនុស្សបីនាក់កំពុងឈរ។ ណារីតា និង សុធា លាក់ខ្លួននៅពីក្រោយសសរ។ នាងបានប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត មើលពួកគេ។
មនុស្សពីរនាក់ ជាអ្នកយាមធម្មតា។ ប៉ុន្តែ មនុស្សទីបី... គឺជាបុរសពាក់អាវធំ មុខមាត់ធ្លាប់ស្គាល់។
"លោកគ្រូ វឌ្ឍនៈ!" ណារីតា លោតចេញពីការលាក់ខ្លួនដោយមិនបានគិត។
លោកគ្រូ វឌ្ឍនៈ ជាគ្រូអាគមដ៏គួរឲ្យគោរពបំផុតម្នាក់នៅ បុរីរស្មី។ គាត់ក៏ជាមនុស្សដែលធ្លាប់បាន ជួយសង្គ្រោះជីវិត សុធា ពីមុនមកដែរ តែតាមរយៈការក្បត់ដ៏ជូរចត់។
"ណារីតា!" វឌ្ឍនៈ ភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់ញញឹមបែបត្រជាក់។ "ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាសិស្សល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ ហ៊ានមកដល់កន្លែងងងឹតបែបនេះទេ"។ គាត់បានឃើញ សុធា លេចចេញពីស្រមោល។ "ហើយអ្នក... សុធា។ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកនឹងតាមដានដានអាគមនេះ។ ខ្ញុំជាអ្នកទុកវាចោលឲ្យអ្នកមើលឃើញ"។
ឈុត climax តូច៖ ការវាយប្រហារដ៏ភ្ញាក់ផ្អើល
សុធា សម្លឹងចំភ្នែក វឌ្ឍនៈ ដោយគ្មានការភ្ញាក់ផ្អើលអ្វីទាំងអស់។
"ខ្ញុំដឹងថាអ្នកនឹងក្បត់នៅថ្ងៃណាមួយ វឌ្ឍនៈ" សុធា និយាយ។ "អាគមបិទបាំងរបស់អ្នកតែងតែមាន ក្លិនលាក់ពុត"។
"ខ្ញុំមិនក្បត់ទេ!" វឌ្ឍនៈ ស្រែក។ "បុរីរស្មី គឺខ្សោយពេក ងងឹតងងល់ពេក។ មានតែការលាយបញ្ចូលគ្នារវាង ពន្លឺ និងស្រមោល ទេ ទើបអាចបង្កើត អាគមអមតៈ បាន! ខ្ញុំត្រូវការគ្រីស្តាល់មហាគាថាទាំងអស់ដើម្បីបញ្ចប់ការពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ!"
វឌ្ឍនៈ បញ្ចេញ អាគមលាយឡំ ដ៏ខ្លាំងក្លា ដែលបាញ់ចំ សុធា។ សុធា មិនបានគេចទេ គាត់ប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីបឺតយកការវាយប្រហារនោះ ហើយបាញ់វាត្រឡប់ទៅ វឌ្ឍនៈ វិញ។
ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ឆ្មាំពីរនាក់បានព្យាយាមរត់ទៅចាប់ ណារីតា។ ណារីតា ក៏បានប្រើ អាគមពន្លឺព្យាបាល របស់នាងដើម្បីបង្កើត របាំងកែវ យ៉ាងរហ័សការពារខ្លួននាង ហើយនាងក៏រត់ទៅយក គ្រីស្តាល់ ដែលបែកបាក់នោះ។
វឌ្ឍនៈ ភ្ញាក់ផ្អើលនឹងការវាយប្រហាររួមគ្នារបស់ពួកគេ។ គាត់ដឹងថាគាត់មិនអាចប្រឈមមុខនឹងពួកគេបានទេ ប្រសិនបើពួកគេនៅជាមួយគ្នា។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការរត់គេច
វឌ្ឍនៈ បានប្រើអំណាចរបស់គាត់ដើម្បីបំផ្ទុះ គ្រីស្តាល់មហាគាថា ដែលបែកបាក់នោះ។
"អ្នកនឹងមិនយកវាបានទេ!" គាត់ស្រែក។ "ទុកគ្រីស្តាល់នេះឲ្យបែកបាក់ចុះ! វានឹងរំខានដល់ របាំងកែវ របស់ ប្រាសាទនភគិរី!"
បន្ទប់ពិសោធន៍ចាប់ផ្តើមរលំ។ ណារីតា បានក្តាប់បំណែក គ្រីស្តាល់ នោះយ៉ាងណែន ហើយរត់ទៅរក សុធា។
"យើងត្រូវទៅហើយ! គាត់កំពុងរត់គេច!"
សុធា បានបង្កើត ស្រមោលក្លែងក្លាយ ជាច្រើនដើម្បីបង្វែរការចាប់អារម្មណ៍របស់ឆ្មាំដែលនៅសល់។ ពួកគេបានលោតចូលទៅក្នុងរន្ធផ្លូវសម្ងាត់មួយដែល សុធា បានត្រៀមទុក ហើយគេចចេញពីបន្ទប់ពិសោធន៍ដែលកំពុងផ្ទុះនោះ។
"ឥឡូវយើងដឹងហើយថា គាត់ជានរណា។ តែគាត់បានធ្វើឱ្យរបាំងការពារអាណាចក្រចុះខ្សោយហើយ។ គោលដៅបន្ទាប់៖ ប្រាសាទនភគិរី!" សុធា និយាយ។
ណារីតា សម្លឹងមើលបំណែកគ្រីស្តាល់នៅក្នុងដៃរបស់នាង។ នាងត្រូវជួសជុលវា។ ពួកគេទាំងពីរបានដឹងថា ពួកគេកំពុងរត់ប្រណាំងនឹងពេលវេលា។