Riven ve Kael'in düellosu bitmişti. Herkes donakalmıştı.
Kael, sendeleyerek geri çekildi.
"Sen... nesin böyle?" dedi, gözleri korkuyla açılmıştı. "Ne yaptın sen..."
Riven içinden düşünüyordu: Şimdi ne yapacağım?
Zamanı azalıyordu. İçinde bir karanlık uyanmış gibiydi.
Darel hemen araya girdi.
"Bu günlük bu kadar yeter," dedi sertçe. "Herkes dağılabilir."
Ama düelloda Riven'in yüzündeki o korkunç ifadeyi gören iki kişi vardı: Myra ve Elian.
Riven'in Kael'i tam öldürecekken durduğunu görmüşlerdi.
O an... hiç hareket edememişlerdi. Sadece titremişlerdi.
---
Bir süre sonra, Riven dışarıda yalnız başına oturuyordu. Sessizdi.
Elian yaklaştı.
"Riven, nasılsın?" diye sordu.
Riven başını kaldırmadan cevapladı:
"İyiyim… ya sen?"
Elian duraksadı.
"Bir şey soracağım… sakıncası yoksa?"
Riven kaşlarını çattı.
"Ne?"
Elian cesaretini topladı.
"Düello sırasında... ne düşündün?"
Riven önce sustu. Cevap vermedi.
"Riven…" dedi Elian, bu kez daha ciddi.
Tam Riven cevap verecekken, bir ses geldi:
"Ne yapıyorsun garip saçlı?"
Arden gelmişti. Alaycı bir gülümsemeyle bakıyordu.
Riven başını çevirmeden, "Bana öyle seslenme," dedi sertçe.
Arden güldü.
"Ya söylersem ne olur?"
Riven gözlerinin içine baktı.
"Görmek istemeyeceğin şeyler olur."
Arden sustu. Ama bir an sonra sinsice yaklaştı:
"Ailen var mı Riven?"
Bu sözle birlikte hava bir anda değişti.
Riven dişlerini sıktı. "Arden... o konuya girme," dedi.
Arden umursamazca konuşmaya devam etti:
"Yoksa... ailen öldü mü, küçük çocuk?"
Bir anda Riven'ın gözleri alevle parladı. Sinirlenmişti.
Yakından geçen bir kız, Riven'in yaydığı aura'yı hissetti.
Gözleri korkuyla açıldı ve kendi kendine fısıldadı:
"Bu çocuk… şeytan gibi… ne kadar korkunç."
Arden hala konuşuyordu:
"Yani... anneni babanı kaybettin ha?"
Riven ayağa kalktı. Gözleri artık normal değildi.
Yavaşça, derin bir sesle konuştu:
"Bir daha ağzına ailemi alırsan… ölürsün."
Arden bir adım geri çekildi. Sessizlik çöktü.
Hiçbir şey demedi. Ama Riven'in yüzündeki ifade... unutulacak gibi değildi.