Hazal'ın Anlatımı
Gözlerimi araladığımda, odanın loş ışığı yüzüme vurdu. Perdeler hafif aralıktı, sabah güneşi sanki utangaçça içeri süzülüyordu. Bir an nerede olduğumu anlamadım. Sonra kalbim fısıldadı: Boran'ın evindeyim.
Yıllar gibi gelen bir gecenin ardından ilk defa huzurla nefes aldım.
Çünkü kaçmamıştım. Gitmemiştim. Ve Boran da beni kovmamıştı.
Başımı yana çevirdiğimde, yatağın kenarında oturan silueti gördüm.
Boran, sabahın sessizliğinde, sigarasız, kahvesiz, yalnızca düşünceleriyle baş başa kalmış gibiydi. Ellerini birbirine kenetlemiş, yere bakıyordu. Yüzündeki çizgiler, gecenin ağırlığını anlatıyordu ama gözlerinde başka bir şey vardı: kabul edemediği huzur.
Bir süre onu sessizce izledim.
Kalbim, onun yanında uyanmanın tarifsiz mutluluğuyla çarpıyordu.
Ama aynı zamanda korkuyordum; ya bir gün yine beni uzaklaştırırsa?
Yatakta hafifçe doğruldum. Çarşaf hışırdadı, o an bakışları bana kaydı.
O soğuk ve keskin gözler… Ama ben artık o gözlerin ardındaki kırılganlığı okuyabiliyordum.
"Günaydın," dedim fısıltıyla.
Sanki o tek kelimeyle duvarlarına dokunuyordum.
Boran'ın dudakları kıpırdadı, ama beklediğim "günaydın" çıkmadı.
Yine susmuştu. Ama gözlerindeki derinlik, bana bütün sözlerden daha fazlasını söyledi.
Ayağa kalktı. Üzerindeki siyah gömlek biraz buruşmuştu, sabaha kadar hiç uyumamış gibiydi. Adımları ağırdı, ama içimde hissettiğim fırtına onundu. Yanıma geldiğinde, göğsümdeki kalp hızla çarpmaya başladı.
Elini uzattı. Önce tereddüt ettim, ama sonra o eli tuttum.
Parmaklarının sertliği ile içindeki sıcaklık birbirine karışıyordu.
"Burada kalacaksın, değil mi?" dedi sonunda.
Sesi kısık, yorgun ama derin bir teslimiyetle çıkmıştı.
Gözlerim doldu. Dudaklarım titreyerek gülümsedim.
"Evet," dedim. "Artık hiçbir yere gitmeyeceğim."
O an kalbimdeki bütün korkular sustu.
Çünkü Boran'ın suskun kalbi, sonunda bana bir soru sormuştu.
Ve o soru, benim için bir itiraftan daha değerliydi.
O sabah, güneşin ilk ışıkları odanın içine dolarken, ben kalbimle anladım ki:
Artık ne kadar fırtına çıkarsa çıksın, Boran'ın yanında uyanmaya devam edeceğim.
Çünkü onun suskunluğu bile, bana dünyadaki en güvenli yuvayı hissettiriyordu.
---