Hazal'ın Anlatımı
Boran'ın sessizliği…
O sessizlik içimde binlerce çığlığa dönüştü. Onun ağır adımlarla uzaklaşışı, sanki kalbime gömülen bir bıçaktı. Ve ben, o bıçağı elimle çıkaracak cesareti bulamıyordum.
Odada yalnız kaldığımda, etrafımdaki herkesin varlığına rağmen kendimi yapayalnız hissettim. Duvarlar üzerime kapandı. Yalnızlığın karanlığı göğsüme çöktü. Sanki nefes almak bile ihanet gibiydi; çünkü aldığım her nefes bana Boran'sızlığı hatırlatıyordu.
Gözyaşlarım durmuyordu. Her damla yere düştüğünde, kalbimden bir parça daha kopuyordu. Dudaklarımda tek bir isim vardı: Boran.
Ama o isim, kalbimde yankılanmaktan başka hiçbir yere ulaşmıyordu.
İçimden bağırmak istedim: "Ben suçsuzum! Benim tek suçum seni sevmekti!"
Ama o an fark ettim… Boran'a ulaşmak için kelimeler yetmeyecekti. Çünkü onun kalbi, gururun zincirleriyle çevriliydi.
O zincirleri kırmak zorundaydım. Yoksa ben, onsuz yaşayamayacaktım.
Pencerenin ardında gece hâlâ sürüyordu. Gökyüzüne baktım, yıldızlar bile bana küsmüş gibiydi. "Ben onsuz ne yaparım?" diye sordum kendi kendime. Ama cevabım yoktu. Çünkü Boran'sız bir hayatı hayal etmek bile imkânsızdı.
Ellerim titreyerek kalbime bastım. O kalp hâlâ onun adını atıyordu. Ve ben anladım: Ne kadar kızarsa kızsın, ne kadar arkasını dönse de, ben asla pes etmeyecektim.
Ona gerçeği anlatacaktım. Her şeyi, korkmadan, saklamadan.
Çünkü Boran'ın bilmesi gerekiyordu: Benim nefesim, benim yaşamım onundu.
Belki bana inanmaya ihtiyacı vardı. Belki kalbinin duvarlarını kırmaya tek bir kelime yeterdi. Ama ben o kelimeyi bulana kadar, susmayacaktım.
Yalnızlığın karanlığında kendi kendime söz verdim:
Boran'a ulaşacağım. Onun gözlerinin içine bakıp, dudaklarımla değil, kalbimle anlatacağım.
Çünkü Boran bilmezse, ben yaşayamazdım.
Ve işte o gece, yalnızlığın en derin yerinde, aşkım bana yeni bir yol gösterdi:
Onu kaybetmemek için savaşacaktım.
---