(Azra'nın Anlatımı)
Sabah olduğunda, odam hâlâ geceyi saklıyordu. Perdeler sıkıca kapalıydı, güneş ışığı içeriye sızmaya çalışıyor ama odaya hâkim olamıyordu. Yatağımın içinde doğruldum, uykusuz gözlerim ağırdı. Geceyi neredeyse hiç uyumadan geçirmiştim.
Çünkü bütün gece boyunca aynı his… aynı nefes… aynı gölge yanımda gibiydi.
Oradaydı. Camın ardında.
Kalbim sıkışarak pencereye baktım. Sanki hâlâ orada duruyormuş gibi, perdeyi hafifçe aralayacak olsam karşımda görecekmişim gibi. Bu düşünce hem içimi ürpertip hem de derinlerde tarifsiz bir beklenti yaratıyordu.
Ayağa kalktım. Adımlarım halının üzerinde sessizdi, ama sanki her adımda kalbim bağıra bağıra çarpıyordu. Pencerenin önüne geldiğimde elim titredi. Perdeye dokunmadım. Onun yerine cama usulca elimi koydum.
Cam soğuktu. Ama ben… o soğukluğun altında bir sıcaklık hissettim.
Sanki gece boyunca orada durmuş, nefesiyle cama dokunmuş, varlığıyla iz bırakmış gibiydi.
Parmaklarımı cama bastırdım. İçimdeki ses fısıldadı:
"Buradaydı. Seni izledi. Seni bekledi."
Gözlerimi kapattım. O anı yeniden yaşadım. Gecenin sessizliğinde, perdenin önünde titreyen ellerimi. Geri çekilişimi. Ve kalbimin attığı o çılgın ritmi.
"Hayır," dedim kendi kendime, "böyle olmamalı. Bu sadece bir his… sadece bir kabus."
Ama sözlerim bana inandırıcı gelmedi. Çünkü kalbim bambaşka bir şey söylüyordu:
O vardı.
Geri çekilmek istedim, ama yapamadım. Ellerim cama yapışmış, sanki onun elleriyle buluşmuş gibi bırakmıyordu. Beni en çok korkutan şey buydu: Onu görmeden bile dokunduğumu hissediyordum.
Bir an için başımı cama yasladım. Gözlerim kapalıydı. İçimde çoktan bir itiraf yankılandı:
"Ben onu çağırdım… ve o gerçekten geldi."
O an, göğsümde garip bir ağırlık hissettim. Korku muydu, pişmanlık mıydı, yoksa derinlerde saklanan bir arzu muydu, bilemedim. Bildiğim tek şey şuydu: Onun gölgeleri artık benim odamdaydı.
Ne perde, ne cam… hiçbir şey aramızda sınır değildi.
Ve ben sabahın ilk ışığında, kendime itiraf edemediğim bir gerçeği fark ettim:
Korkunun gölgesinde bile, onu bekliyordum.
---