Odayı yüzümdeki kırmızı duvaktan göremiyordum. Ağlamaktan gözlerim şişmişti. Dışarıda düğün zılgıtları devam ediyordu. Ama benim için sanki az sonra olacaklar için ağıt gibiydi. Ne için buradaydım? İstemediğim biriyle hoca bir hayatı nasıl yaşayacaktım?
Ben bunları düşünürken odanın kapısı açıldı. Kocam olacak adamı ilk defa görecektim. Ama kafamı bile kaldırasım yoktu. Çünkü çok korkuyordum. Annemin tembihleri sürekli aklımdaydı.
"Erkek ne isterse onu yapacaksın. Sakın kocanın sözünden çıkayım deme. Gel diyorsa git otur diyorsa otur sus diyorsa sus. Gerdekte canın yanacak. Ama sonra buna da alışacaksın güzel kızım. Biz kadınlar bu dünyaya görev için gelmişiz. Sende alnının akıyla görevlerini yerine getir. Namusumuza laf getirmeyesin kızım."
Namus benim dışımda herkesin namusuydu. Benim bacak aram herkesin namusuydu. Bu düşüncelerle daha da ağlamaya başlamıştım ki müstakbel kocam önümde dikildi. Gölgesini üzerimde hissediyordum. Uzun süre sessizce başımda bekleyince yavaşça soyunmaya başladım. Bir anda elimi tuttu.
"Soyunma. Sana dokunmayacağım." O an beynimden vurulmuşa döndüm. Eğer bana dokunmazsa sabah ölüm fermanım imzalanırdı. Zaten kusurlu sanılıyordum. Hele kusurumun bekaretim olduğunu düşünürlerse vay halime. Artık babam kesin öldürürdü beni. O anda hiç ummadığım bir şekilde ayaklarına kapandım. Ama hala yüzüne bakamıyordum.
"Ağam yalvarırım. Kendimi kanıtlamama izin ver. Bari bunu bana hak gör. Yalvarırım. Bana dokunmazsan yarın beni öldürürler. Nolur"
Beni sakince ayağa kaldırdı ve yatağa oturttu. Kafamı elleriyle tutup havaya kaldırdı.
"Sana dokunmayacağım Sarya. Şimdi ağlamayı bırak...."
Ne yani bu kadar mı intikam peşindeydi. Beni göz göre göre ölüme mi terk edecekti?