Ben yoruldum.
Bunu kimseye anlatamadığım günlerin ağırlığıyla, içimde büyüyen sessizliklerle yoruldum. Herkes bir şey beklerken benden, ben kendi içimde tükenişimi taşımaktan yoruldum. Sanki omuzlarıma görünmez bir yük bağlamışlar gibi; attığım her adım biraz daha çöktürüyor beni yerlere.
Ben yoruldum…
Küsmekten, susmaktan, güçlü görünmeye çalışmaktan. İçimde fırtınalar koparken dışarıya sakin bir yüz göstermekten. Kendi kendime "dayan" deyip, sonra o sözü bile tutamayışımdan.
Ben yoruldum; bazen nefes almanın bile bir mücadele gibi hissettirdiği anlardan. Kimsenin görmediği çabalarımın, kimsenin bilmediği kırılmalarımın, geceleri içimde yankılanan o kimsesiz cümlelerin ağırlığından.
Ben dürüst olayım: İçimde bir parça var, artık sadece dinlenmek istiyor. Susturulmamış, zorlanmamış, baskı görmemiş bir nefeslik huzur istiyor.
Çünkü gerçekten…
Ben çok yoruldum. Ve vazgeçiyorum artık hiç olmadığım kadar herşeyden vazgeçiyorum kendimden inancımdan herşeyden vazgeçiyorum ben bırakıyorum sanırım pes etmek mi bilmiyorum sanırım ben pes ediyorum