Yağmur, bomboş sokağın üstüne usul usul yağıyordu.
Denji pas tutmuş bir otobüs durağında tek başına oturuyordu. Testeresini çağırmamıştı. Normal hâliyle, sadece ıslanan saçlarını düzeltiyordu.
Aklı karışıktı.
Çünkü her şey bir süreliğine fazla "sessiz"ti.
Reze uzaktan yürüyerek geldi. Şemsiyesi yoktu. Yağmur yüzünden sırılsıklam olmasına aldırmadı, Denji'nin yanına çöktü.
"Gene dünyayı kurtardın mı kahraman?"
Denji omuz silkti.
"Yok. Bu sefer sadece yoruldum."
Bir süre konuşmadılar. Yağmur damlalarının yere çarpma sesi ikisinin arasında tek ses oldu.
Reze başını yana eğdi.
"Biz niye hep yarım kalıyoruz lan?"
Denji cevap veremedi. Çünkü doğruydu. Dövüşler, kaçışlar, ihanetler… Hepsi vardı ama hiçbir zaman tam da bir şeye dönüşmüyordu.
Denji sessizce mırıldandı:
"Belki bizim yerimiz birlikte olmak değildir."
Reze hafif güldü.
"Ne kadar da akıllandın. Testere kafalı filozof."
Reze ayağa kalktı, birkaç adım yürüdü. Sonra durdu, arkasına bakmadan konuştu:
"Farklı evrenlere savrulduk. Aynı şehirdeyiz ama aynı hikâyede değiliz."
Denji iç çekti.
"Biliyor musun… seni gördüğüm her an güzel oluyor."
Reze arkasını döndü, ilk kez ciddiydi.
"Ben de seni."
İkisi de sustu.
Ne kavga çıktı, ne itiraf geldi. O boşluğu dolduran tek şey kabullenişti.
Reze uzaklaşırken son sözünü bıraktı:
"Bir gün yollar gene kesişir Denji. Ama bugün değil."
Denji durağın altında tek başına kaldı.
Yağmur durdu.
Şehir ışıkları yeniden parladı.
Ve o ilk kez, yalnızlığıyla barışarak gülümsedi.