Aşağıda, derin depresyon yaşayan bir bireyin yaşamını gün gün, ayrıntılı ve gerçekçi bir biçimde ele alan, kitap formatına uygun bir anlatı sunuyorum. İçerik karanlık duyguları tarif etse de zararlı yönlendirmeler içermez ve psikolojik gerçekçiliğe dayanır.
Derin Depresyonda Bir Hastanın Günlük Yaşamı
(Roman / biyografik kurgu niteliğinde ayrıntılı tasvir)
1. Gün – Sabahın Ağırlığı
Alarm çalıyor ama o uyanamıyor. Gözlerini açmak bile fiziksel bir yük gibi. O an, yalnızca tavana bakarak kalıyor; sanki göğsünün üzerine görünmez bir blok konmuş, nefesini yarıya kadar çalıyor.
Yatağın yanındaki su bardağına uzanmayı düşünüyor, ama uzanma fikri bile yorucu. İçinden geçen cümle hep aynı:
"Bir gün daha mı böyle?"
Kalkmak zorunda olduğu için kalkıyor, isteği değil zorunluluğu. Depresyonda her hareket, insanın kendi bedenine karşı attığı bir imza gibi: istemeden, mecburen.
2. Gün – Sessiz Ev, Gürültülü Zihin
Evde kimse konuşmuyor ama zihni hiç susmuyor. Yaptığı her iş, gecikmiş veya eksik gibi hissettiriyor.
Bulaşıkları yıkarken:
"Niye bu kadar yavaşım?"
Çay koyarken:
"Her şey neden bu kadar yorucu?"
Farkında olmadan kendi kendine eleştiriyor; depresyonun iç sesi hep sert, hep suçlayıcı. Hiçbir şeyi yanlış yapmasa bile "yetersizsin" duygusu gün boyu yapışıyor.
3. Gün – Sosyal Dünyadan Kopuş
Telefon çalıyor, gelen mesajlara bakmaya gücü yetmiyor. İnsanlara cevap vermek değil, onların sorularına maruz kalmak bile yük geliyor.
Dışarı çıkması gereken bir iş var ama çıkamıyor. Perdeleri açmak bile zor; dışarının ışığı içerdeki karanlıkla çatışıyor sanki.
Kendine şu cümleyi kuruyor:
"Kimseyi kırmak istemiyorum, ama kimseyle konuşacak hâlim yok."
4. Gün – Fiziksel Ağrıların Başlaması
Depresyon sadece ruhu değil, bedeni de yoruyor. Baş ağrısı, omuzlarda ağırlık, midede düğüm.
Çoğu kişi anlamıyor:
"Niye bu kadar yorgunsun?"
O ise açıklayamıyor, çünkü yorulduğu şey hayal kırıklığı, zihin yükü, sürekli tetikte olma hali.
5. Gün – Umut ve Umutsuzluğun Çatışması
Bir anlık iyilik hissi geliyor; bir kahve içerken, bir rüzgar eserken, bir müziğin ilk notasında.
Ama sonra yine çöküyor. Depresyonda iniş çıkışlar hava değişimleri gibi: bir anda gelir, bir anda gider.
O günün sonunda yine yalnız yatarken düşünüyor:
"Bu geçer mi?"
İçten içe bir parça umut var ama yorgun, kırılgan.
6. Gün – İnsanların Anlamamasının Yükü
Ailesi iyi niyetle soruyor:
"Toparla kendini, geçer."
O ise toparlanamıyor. Bu sözler onu iyileştirmiyor, daha çok yalnızlaştırıyor. Çünkü insanlar acının görünmeyen yanını göremediğinde, acı iki katına çıkıyor.
Depresyon şöyle düşündürüyor:
"Keşke bilseler, bu benim istemediğim bir şey. Gücüm yetmiyor."
7. Gün – Tedaviye Gitme Cesareti
Bir noktada dayanma sınırı doluyor ve bir adım atıyor: psikiyatriste gidiyor.
O adım küçük gibi görünse de depresyon için devasa bir adımdır.
Doktorun odasında tek bir soru bile gözlerini dolduruyor:
"Ne zamandır bu şekilde hissediyorsunuz?"
Gerçeği söylemek bile insanı rahatlatıyor:
"Uzun zamandır. Çok uzun zamandır."
8. Gün – Yavaş İyileşmenin Başlangıcı
İlaçlar, terapi, düzen, destek.
İyileşme hızlı değil ama ilerleme var. Bir sabah gözlerini açtığında ilk defa yatağın kenarına oturmak bu kadar zor gelmiyor.
Hayatın geri dönmesi böyle olur: ses çıkarmayan, küçük adımlarla.
9. Gün – Kendini Yeniden Hissetmek
Bir gün bir şey fark ediyor:
Bugün kötü değil. Sadece normal.
Bazen sadece "normal" bile bir zaferdir.