บ้านหลังใหม่ ห้องเช่าเก่า ๆ
ซึ่งเป็นตอนต่อจากที่หนูเขียนไว้ว่า:
> "และนั่น…คือวันที่ฉันเริ่มต้นใหม่
ในฐานะ 'แม่' ที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ
แต่ก็ไม่เคยเดียวดาย
เพราะตั้งแต่วินาทีนั้น…
ฉันมีลมหายใจอีกหนึ่งดวงเติบโตอยู่ในตัวฉัน:
บ้านหลังใหม่ ห้องเช่าเก่า
เสียงกระเป๋าล้อลากครูดผ่านพื้นซีเมนต์หยาบของบันไดไม้
ฉันยืนมองประตูห้องหมายเลข 2/5
ห้องเช่าเก่า ๆ ชั้นสองของอาคารห้องแถวริมทางรถไฟ
สีประตูถลอกจนเห็นเนื้อไม้ด้านใน
กลิ่นชื้น ๆ ของฝนเมื่อเช้ายังอวลอยู่ในอากาศ
> "แค่พอหลบฝน หลบโลก หลบคน ก็พอแล้ว"
ฉันบอกตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไขกุญแจ
เสียงเหล็กเสียดกันแกรก ๆ แล้วประตูก็เปิดออก
ในห้อง ไม่มีอะไรมากนัก
เสื่อฟางเก่า ๆ ม้วนไว้ที่มุมหนึ่ง
พัดลมตั้งพื้นไร้ฝาครอบ
หน้าต่างไม้ที่มีราวตากผ้าผุพังพิงอยู่ข้าง ๆ
ไม่มีเตียง ไม่มีตู้ ไม่มีแสงไฟหรูหรา
แต่กลับอบอุ่นแปลก ๆ …เพราะมันเป็น "ที่ของเรา"
ฉันวางกระเป๋า เปลี่ยนชุด แล้วนั่งลงบนพื้นเย็น
เอามือแตะหน้าท้องตัวเองเบา ๆ
มันยังราบเรียบ ไม่มีวี่แววอะไรเลย
แต่นี่คือจุดเริ่มต้นของใครบางคน
> "ลูก…เราจะเริ่มต้นด้วยกันที่นี่นะ"
ฉันพูดคนเดียวเบา ๆ
เสียงข้างในหัวบอกให้ลุกขึ้น
จัดของ กางฟูก วางหมอน
แค่ละเลงโลกของตัวเองในพื้นที่สี่เหลี่ยมนี้
ก็เหมือนได้บ้านหลังเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง
คืนแรก…แม้ไร้แสงดาว
แต่ฉันนอนหลับสนิท
ในอ้อมกอดของความหวังที่เต้นอยู่ใต้ผิวหนังของตัวเอง
เพราะตั้งแต่วันนี้…
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันเป็นแม่…
และแม่คนนี้
จะไม่ปล่อยให้ลูกต้องมีชีวิตที่ไร้ค่าเหมือนที่แม่เคยมีอีก