In the beginning, there was a wobble. Not the noble sort of wobble one might expect from a jelly on a fine porcelain plate at a royal banquet, no — this was a primordial wobble, a wobble of such uncertain magnitude that even time itself shrugged and went, "Eh."
From this sacred wobble emerged Barnaby Blort, a three-kneed, half-thought creature with the mind of a balloon and the spirit of a soggy crumpet. Barnaby wasn't born so much as he was sneezed into existence by the Great Cosmic Platypus, who, at the time, was busy balancing seventeen existential pineapples on the edge of a singularity.
Barnaby wore a vest made entirely of expired coupons and shouted things like "Pickle me sideways!" whenever he was confused, which was nearly always. He believed firmly that reality was a suggestion, not a rule, and he refused to be bound by the tyranny of logic. Barnaby's best friend was a sentient shopping cart named Clive who spoke only in interpretive jazz.
Their days were filled with epic adventures that didn't make sense even to them. One fine glarpday (which occurs between Tuesday and the feeling of déjà vu), Barnaby and Clive set out in search of the Cosmic Sausage — a mystical, all-knowing wiener said to contain the secrets of the universe, including why toast always lands butter-side down and what cats really think of us.
They boarded the HMS Squeegee, a flying bathtub powered by the dreams of bored accountants. Its captain, Admiral Shmoople, was a retired spatula with a monocle and a deep hatred for organized footwear.
"Full blimblop ahead!" Shmoople bellowed, puffing on a pipe full of existential dread.
Barnaby saluted with a cucumber. "Onward to destiny! Or, failing that, at least to somewhere mildly weird!"
The ship sailed through the Gumdrop Nebula, past the Planet of Perpetual Naps, where everyone slept in hammocks made of political promises, and through the Crustacean Belt, where lobsters floated aimlessly, plotting revolutions they would never commit to.
Suddenly, disaster! A storm of bureaucratic forms surrounded them, falling from the sky like snow made of soul-crushing tedium. Clive screamed in G-flat while Barnaby tried to fill out a Form 32B-Waffle-Delta, but he was out of ink and patience.
The HMS Squeegee crash-landed on the planet Bloopnar, home to the Sentient Mayonnaise Tribes. The Bloopnarians greeted them with suspicious squelching and offered ceremonial spoons.
"Speak, outsiders," declared Chief Gloob. "Declare your purpose or be tickled until you regret your birth."
Barnaby stepped forward, holding a kazoo as a peace offering. "We come in peace, and possibly pieces."
Clive added a rhythmic drum solo using only one wheel and a bag of spoons.
Moved by their artistry, the Bloopnarians granted them the sacred Map of Glibbleblat, which could only be read under the light of a sarcastic moon while humming the theme song of a soap opera no one remembered.
Back on their feet and slightly more confused, Barnaby and Clive resumed their quest. They journeyed through the Swamp of Misplaced Socks, where every step brought a sense of mild disapproval, and they were accosted by a wandering philosopher toad named Reginald who asked, "If a burrito dreams of being a piano, who are you to deny it?"
Deeply inspired, Barnaby wrote a haiku:
Burrito piano,The dream sings in salsa chords.Cheese cannot be tamed.
They pressed on.
In the Valley of Echoing Farts, they encountered the Chorus of Regret, a trio of musical dust mites that sang every bad decision Barnaby ever made, in a cappella. He wept, though it was unclear if it was from the music or the lingering scent of metaphysical beans.
At last, they reached the Temple of the Eternal Sausage. It loomed like a meat-based cathedral, with bratwurst columns and a ceiling of kielbasa stained glass. Inside, the air was thick with the aroma of destiny and questionable seasoning.
Guarding the sausage was the ancient entity known only as Greg — a floating, disembodied mustache who demanded a price: "To gaze upon the Sausage, you must answer the Riddle of All Things."
Barnaby took a breath and said, "Is it... 42?"
Greg stroked his own floating lip hairs. "Damn. I was really hoping no one would get that."
The sausage hovered before them, glowing faintly and whispering secrets in Old Norwegian Morse Code. Barnaby reached out… and everything exploded into flavor. Reality peeled open like a banana filled with cosmic marmalade. He saw the infinite — and it winked at him.
When he awoke, Barnaby was back on Earth, in a laundromat filled with wombats doing taxes.
"Was it real?" he asked Clive.
Clive shrugged in jazz.
Barnaby looked at his hands. One of them was now a spatula. He smiled. "I suppose that's a yes."
And thus ends the tale of Barnaby Blort, the Cosmic Sausage, and the reality that could not be buttered.
But wait — there's more.
For the sausage was not content to remain discovered. Oh no. You see, once a sausage is seen, it cannot be unseen, and the world begins to unravel like an overcooked metaphor. Birds began to quote Shakespeare, socks became sentient and formed unions, and bananas filed for emotional compensation.
Barnaby, now revered as the Prophet of the Meat Tube, found himself hunted by the Order of the Vegan Void — silent monks dressed in kale who sought to eliminate all processed meat from the space-time continuum.
Clive, now equipped with rocket boosters and a trombone cannon, led the defense of the Temple of Snack, a haven for heretics, rebels, and overly enthusiastic food bloggers. Together, they fought off waves of sentient tofu cubes and judgmental celery stalks, who whispered things like "You're bloated" and "Do you really need seconds?"
Barnaby began receiving dreams from the sausage. Not the literal dreams of sleep, but the kind that smelled like thyme and felt like you were underwater in a tub of linguini. They told him of a second sausage — the Anti-Sausage — buried deep within the mind of a disappointed librarian named Janet who lived in Ohio.
Naturally, Barnaby had to go.
They hitched a ride with the Intergalactic Bingo Association, who traveled in giant teapots and played for souls. The road to Ohio was paved with broken ambitions and traffic cones made of gluten.
They reached Janet's house on a Wednesday that felt like a Monday but wore a hat of Friday. She opened the door, saw Barnaby, and said, "Not again."
Inside her mind was a carnival of broken ideas: rollercoasters powered by existential dread, fortune tellers who only spoke in tax law, and mirrors that showed you your alternate self — always just slightly more attractive and successful than you.
The Anti-Sausage pulsed in the center, wrapped in cosmic lettuce.
Barnaby approached it, whispering, "I forgive you."
The universe burped.
Suddenly, everything made less sense than it had before. Rain began falling upward. Barnaby's left foot declared independence. Clive married a microwave. Language devolved into interpretive grunting and color-based emotions.
And then…
Silence.
Pure.
Utter.
Sizzling.
The two sausages — Cosmic and Anti — collided in a burst of theoretical barbecue. Across every dimension, every being stopped what they were doing and said "Wait, what?"
And from the ashes of gibberish, a new universe was born: one where logic never ruled, where platypuses were presidents, and where reality tasted faintly of root beer and regret.
Barnaby, now the god-emperor of nonsense, built a throne from rubber ducks and ruled with kindness, whimsy, and a complete disregard for anything resembling coherence.
And that's the story.
You wanted gibberish?
You got Barnaby Blort, Prophet of Sausage and Champion of Utter Rubbish.
Long may he reign.
After the collision of the Cosmic Sausage and the Anti-Sausage — a moment scholars would later refer to as the "Snacktastrophe" — the universe was reborn as a flatulent onion ring of tangled thought, looping eternally between absurdity and mayonnaise.
From the newly grilled ashes of time, one figure emerged with glimmering cutlery and a monocle forged from pure sarcasm: King Sporkules III, sovereign of Utensilia, Duke of Dessert, and sworn nemesis of logical breakfasts.
"Bring me the Orb of Mild Inconvenience!" he bellowed from his throne of molten spoons. "The Pickles are rising!"
And indeed, they were.
The Rise of the Pickles
It began innocently enough. A single dill pickle named Kevin gained sentience during a thunderstorm powered by passive-aggressive clouds. Kevin questioned his purpose — "Am I but a garnish? A sidekick to sandwiches? Nay! I am more!"
Thus, the Pickle Uprising began. Cucumbers fermented in rebellion. Jar lids were flung open in defiance. Brines boiled with rage. Led by Kevin the Briny, the pickles marched across Breadtopia, toppling hot dogs, humiliating burgers, and demanding representation in culinary councils.
King Sporkules was having none of it.
He dispatched his finest warriors: the Order of the Serrated Spatula, the Knights of the Tupperware Lid, and Sir Whisks-a-Lot — a brave but slightly dizzying hero who spun constantly for dramatic effect.
Meanwhile, Barnaby Blort — now Supreme Chancellor of Probably Something Important — was busy teaching a university course on Quantum Flatulence at the Institute of Improvised Realities. His lectures were 96% interpretive dance, 4% humming.
During one particularly loud sneeze, Barnaby received a vision: a prophecy written on a tortilla chip.
"When pickles rise and forks weep,A Blort must choose to dance or sleep."
He gasped. Clive (now a political advisor with a bowtie and feelings) interpreted this to mean they had to intervene in the Great Pickle Conflict before the entire galaxy smelled like vinegary doom.
The Alliance of the Questionably Useful
To stop the Pickle Rebellion, Barnaby gathered the Council of Maybe:
General Marshmallow, the sticky strategist.
Lady Lamp, who shone with the wisdom of 10,000 lightbulbs (though she flickered when nervous).
Donkey the Fish, who defied both taxonomy and reason.
Alfred the Inverted Platypus, who communicated solely in backward hiccups.
Their first task: infiltrate the Pickle Parliament.
Clive disguised himself as a celery stick, while Barnaby wore a trench coat filled with jellybeans to bribe the guards. Lady Lamp distracted the sentries with her philosophical rant on whether shadows feel lonely.
Inside the chamber, Pickle Kevin was mid-speech:
"We were once sliced, diced, and placed beside! No longer! We demand central placement! Let us be the entrée, not the afterthought!"
Applause erupted, jars rattled, lids were popped.
Barnaby stood and proclaimed, "What if... we gave every pickle a podcast?"
The room went silent.
Kevin narrowed his eyes. "You mock us."
"No," said Barnaby solemnly. "I platform you."
The Pickle Accord and the Spoon King's Rage
The result: The Briny Compromise of 17½, a peace treaty sealed with a handshake and a splash of ranch dressing.
Pickles got a radio station.
Spoons got their monarchy back.
All seemed well.
Until the betrayal.
King Sporkules, furious that peace had been made without his royal salad spinner's approval, unleashed the ancient weapon "FORKNADO" — a vortex of rotating cutlery that consumed everything with a mild metallic twang.
The sky cracked like a dropped egg.
The oceans turned into lukewarm gravy.
All musical instruments were replaced by honking geese.
"IT IS TIME," said the king, donning his ceremonial bib.
Battle of the Buffet Fields
The great armies clashed in the Buffet Fields of Yum, where sauces rained from above and the ground trembled beneath the weight of dessert carts. On one side, King Sporkules rode a mechanical turkey named Harold. On the other, Barnaby mounted Clive, who had temporarily transformed into a sentient salad bar.
The battlefield was madness.
Bagels launched from trebuchets.
Macaroni worms slithered through the trifle trenches.
A banana played the national anthem on kazoo.
In the middle of it all, Barnaby screamed, "THIS IS FOR PEACE, YOU METALLIC LUNCH LADLE!"
He threw a pie so perfectly arced, so symbolically powerful, it struck Sporkules square in the monocle, shattering it into 13 tiny mirrors — each reflecting a version of him where he had chosen to be a pastry chef instead.
"I… was wrong," the King said, collapsing dramatically onto a pile of lukewarm tater tots. "Let… the forks be free…"
The Golden Spork and the Galactic Nap
Victory came not through violence, but via interpretive brunch. Barnaby hosted a symbolic meal where pickles, spoons, and even judgmental tomatoes broke breadsticks together. A statue was erected in his honor, made entirely of gelatin and existential confusion.
Clive was knighted.
Donkey the Fish became Minister of Screams.
Alfred hiccuped so hard he opened a wormhole and now lives peacefully in a parallel universe governed entirely by turtles with doctoral degrees.
Barnaby Blort, his duty complete, retired to a cozy void just outside of time. There, he writes haikus and occasionally moonlights as a cloud consultant.
One of his haikus reads:
Spoon cuts through the fogPickles whisper in the darkPeace tastes like pudding.
And Yet… The Butter Stirs
But peace, like unrefrigerated coleslaw, never lasts forever.
Far away, deep beneath the Sauce Lakes of Planet Meh, something began to bubble. Slowly. Sinisterly. Saucily.
A shadow emerged.
Slippery.
Golden.
Churned with rage.
BUTTER.
You see, the great Butter Empire, once banished for clogging the Arteries of Destiny, had returned. Its leader: Empress Cholestera, crowned in margarine, eyes like twin pats of rage.
Her army: the Butterpat Legion.
Her goal: to melt the universe into a toast-topped dictatorship.
Barnaby sensed it from across the void.
He turned to Clive.
"It's happening."
Clive dropped his Sudoku book.
"Not the Butter War…"
"Oh yes," Barnaby whispered, placing a colander on his head. "Get the spatula. War's back on the menu."
Al principio, hubo un temblor. No el tipo de temblor noble que uno esperaría de una gelatina en un plato de porcelana fina en un banquete real; no; este fue un temblor primordial, un temblor de una magnitud tan incierta que incluso el tiempo mismo se encogió de hombros y dijo: «Eh».De este sagrado tambaleo surgió Barnaby Blort, una criatura de tres rodillas, semipensante, con la mente de un globo y el espíritu de un panecillo blando. Barnaby no nació, sino que fue estornudado a la existencia por el Gran Ornitorrinco Cósmico, quien, en ese momento, estaba ocupado balanceando diecisiete piñas existenciales al borde de una singularidad.Barnaby llevaba un chaleco hecho completamente de cupones caducados y gritaba cosas como "¡Píllame de lado!" cada vez que se confundía, lo cual ocurría casi siempre. Creía firmemente que la realidad era una sugerencia, no una regla, y se negaba a dejarse atar por la tiranía de la lógica. El mejor amigo de Barnaby era un carrito de la compra consciente llamado Clive que solo hablaba jazz interpretativo.Sus días estaban llenos de aventuras épicas que ni siquiera ellos tenían sentido. Un buen día de glarp (que ocurre entre el martes y la sensación de déjà vu), Barnaby y Clive partieron en busca de la Salchicha Cósmica, una salchicha mística y omnisciente que, según se dice, contiene los secretos del universo, incluyendo por qué las tostadas siempre caen con la mantequilla hacia abajo y qué piensan realmente los gatos de nosotros.Abordaron el HMS Squeegee, una bañera voladora impulsada por los sueños de contables aburridos. Su capitán, el almirante Shmoople, era un espátula retirado con monóculo y un profundo odio por el calzado organizado.—¡A toda velocidad! —bramó Shmoople, fumando una pipa llena de pavor existencial.Barnaby saludó con un pepino. "¡Adelante, hacia el destino! ¡O, si no, al menos a un lugar un poco raro!"La nave navegó a través de la Nebulosa Gominola, pasó por el Planeta de las Siestas Perpetuas, donde todos dormían en hamacas hechas con promesas políticas, y a través del Cinturón de Crustáceos, donde las langostas flotaban sin rumbo, planeando revoluciones con las que nunca se comprometerían.De repente, ¡desastre! Una tormenta de formularios burocráticos los rodeó, cayendo del cielo como nieve de un tedio desgarrador. Clive gritó en sol bemol mientras Barnaby intentaba rellenar un formulario 32B-Waffle-Delta, pero se le había acabado la tinta y la paciencia.El HMS Squeegee se estrelló en el planeta Bloopnar, hogar de las Tribus Conscientes Mayonesa. Los bloopnarianos los recibieron con un recelo sospechoso y les ofrecieron cucharas ceremoniales.—Hablen, forasteros —declaró el Jefe Gloob—. Declaren su propósito o se alegrarán hasta arrepentirse de su nacimiento.Barnaby dio un paso al frente, sosteniendo un mirlitón como ofrenda de paz. "Venimos en paz, y posiblemente en pedazos".Clive añadió un solo de batería rítmico usando sólo una rueda y una bolsa de cucharas.Conmovidos por su arte, los Bloopnarianos les otorgaron el Mapa sagrado de Glibbleblat, que sólo podía leerse bajo la luz de una luna sarcástica mientras se tarareaba el tema principal de una telenovela que nadie recordaba.De nuevo en pie y un poco más confundidos, Barnaby y Clive reanudaron su búsqueda. Atravesaron el Pantano de los Calcetines Fuera de Lugar, donde cada paso les traía una leve sensación de desaprobación, y fueron abordados por un sapo filósofo errante llamado Reginald, quien les preguntó: «Si un burrito sueña con ser un piano, ¿quién eres tú para negárselo?».Profundamente inspirado, Barnaby escribió un haiku:Burrito plano,El sueño canta en acordes de salsa.El queso no se puede domesticar.Ellos siguieron adelante.En el Valle de los Pedos Resonantes, se encontraron con el Coro del Arrepentimiento, un trío de ácaros del polvo musical que cantaban a capela todas las malas decisiones que Barnaby había tomado. Lloró, aunque no estaba claro si era por la música o por el persistente aroma a frijoles metafísicos.Por fin, llegaron al Templo de la Salchicha Eterna. Se alzaba como una catedral de carne, con columnas de salchichas bratwurst y un techo de vidrieras de kielbasa. Dentro, el aire estaba impregnado del aroma del destino y de una condimentación cuestionable.Custodiando la salchicha estaba la antigua entidad conocida simplemente como Greg , un bigote flotante e incorpóreo que exigía un precio: "Para contemplar la salchicha, debes responder al enigma de todas las cosas".Barnaby respiró hondo y dijo: "¿Son... 42?"Greg se acarició los pelos flotantes de sus labios. "¡Rayos! Esperaba que nadie lo entendiera".La salchicha flotaba ante ellos, brillando tenuemente y susurrando secretos en antiguo código Morse noruego. Barnaby extendió la mano... y todo explotó en sabor. La realidad se abrió como un plátano lleno de mermelada cósmica. Vio el infinito, y este le guiñó un ojo.Cuando despertó, Barnaby estaba de nuevo en la Tierra, en una lavandería llena de wombats pagando impuestos."¿Fue real?" le preguntó a Clive.Clive se encogió de hombros en jazz.Barnaby se miró las manos. Una de ellas era ahora una espátula. Sonrió. «Supongo que sí».Y así termina la historia de Barnaby Blort, la Salchicha Cósmica, y la realidad a la que no se le pudo poner mantequilla.Pero espera: hay más.Porque la salchicha no se conformaba con permanecer descubierta. ¡Oh, no! Verán, una vez que se ve una salchicha, no se puede dejar de ver, y el mundo comienza a desmoronarse como una metáfora demasiado cocinada. Los pájaros empezaron a citar a Shakespeare, los calcetines se volvieron sensibles y formaron uniones, y los plátanos pidieron compensación emocional.Barnaby, ahora venerado como el Profeta del Tubo de Carne, se encontró perseguido por la Orden del Vacío Vegano: monjes silenciosos vestidos de col rizada que buscaban eliminar toda la carne procesada del continuo espacio-tiempo.Clive, ahora equipado con cohetes propulsores y un cañón de trombón, lideró la defensa del Templo del Bocadillo, un refugio para herejes, rebeldes y blogueros gastronómicos demasiado entusiastas. Juntos, lucharon contra oleadas de cubos de tofu conscientes y tallos de apio críticos, que susurraban cosas como «Estás hinchado» y «¿De verdad necesitas repetir?».Barnaby empezó a tener sueños de la salchicha. No sueños literales, sino de esos que olían a tomillo y te hacían sentir como si estuvieras sumergido en una tina de lingüini. Le hablaron de una segunda salchicha —la Antisalchicha— enterrada en lo más profundo de la mente de una bibliotecaria decepcionada llamada Janet, que vivía en Ohio.Naturalmente, Barnaby tenía que irse.Se subieron a un coche de la Asociación Intergaláctica de Bingo, que viajaba en teteras gigantes y jugaba por almas. El camino a Ohio estaba pavimentado con ambiciones rotas y conos de tráfico hechos de gluten.Llegaron a casa de Janet un miércoles que parecía lunes, pero con aires de viernes. Abrió la puerta, vio a Barnaby y dijo: «Otra vez no».Dentro de su mente había un carnaval de ideas rotas: montañas rusas impulsadas por el miedo existencial, adivinos que solo hablaban sobre leyes tributarias y espejos que le mostraban su yo alternativo, siempre apenas un poco más atractivo y exitoso que usted.La Anti-Salchicha pulsaba en el centro, envuelta en lechuga cósmica.Bernabé se acercó y susurró: «Te perdono».El universo eructó.De repente, todo tenía menos sentido que antes. La lluvia empezó a caer hacia arriba. El pie izquierdo de Barnaby declaró su independencia. Clive se casó con un microondas. El lenguaje se convirtió en gruñidos interpretativos y emociones basadas en colores.Y luego…Silencio.Puro.Pronunciar.Candente.Las dos salchichas —Cósmica y Anti— colisionaron en una explosión de barbacoa teórica. En todas las dimensiones, todos los seres dejaron de hacer lo que estaban haciendo y dijeron: «Espera, ¿qué?».Y de las cenizas del galimatías, nació un nuevo universo: uno donde la lógica nunca gobernaba, donde los ornitorrincos eran presidentes y donde la realidad tenía un ligero sabor a cerveza de raíz y arrepentimiento.Bernabé, ahora el dios emperador del disparate, construyó un trono con patitos de goma y gobernó con amabilidad, capricho y un completo desprecio por cualquier cosa que se pareciera a la coherencia.Y esa es la historia.¿Querías un galimatías?Tienes a Barnaby Blort, profeta de las salchichas y campeón de las tonterías.Ojalá reine por mucho tiempo.Después de la colisión de la Salchicha Cósmica y la Anti-Salchicha —un momento al que los estudiosos luego llamarían la "Snacktastrophe"— el universo renació como un aro de cebolla flatulento de pensamiento enredado, dando vueltas eternamente entre el absurdo y la mayonesa.De las cenizas recién tostadas del tiempo, emergió una figura con cubiertos relucientes y un monóculo forjado de puro sarcasmo: el rey Sporkules III , soberano de Utensilia, duque de Dessert y némesis jurado de los desayunos lógicos.—¡Traedme el Orbe de la Inconveniencia Leve! —bramó desde su trono de cucharas fundidas—. ¡Los Pepinillos se están levantando!Y en efecto, lo fueron.El ascenso de los pepinillosComenzó de forma bastante inocente. Un pepinillo eneldo llamado Kevin cobró consciencia durante una tormenta eléctrica impulsada por nubes pasivo-agresivas. Kevin cuestionó su propósito: "¿Soy solo una guarnición? ¿Un complemento para los sándwiches? ¡No! ¡Soy más !"Así comenzó la Rebelión de los Pepinillos . Los pepinos fermentaron en rebelión. Las tapas de los frascos se abrieron de golpe en señal de desafío. Las salmueras hirvieron de rabia. Liderados por Kevin el Salmuero, los pepinillos marcharon por Breadtopia, derribando perritos calientes, humillando hamburguesas y exigiendo representación en los consejos culinarios.El rey Sporkules no estaba dispuesto a aceptar nada de eso.Envió a sus mejores guerreros: la Orden de la Espátula Dentada, los Caballeros de la Tapa de Tupperware y Sir Whisks-a-Lot, un héroe valiente pero ligeramente vertiginoso que giraba constantemente para lograr un efecto dramático.Mientras tanto, Barnaby Blort —ahora Canciller Supremo de Probablemente Algo Importante— impartía un curso universitario sobre Flatulencia Cuántica en el Instituto de Realidades Improvisadas. Sus clases eran 96% danza interpretativa y 4% tarareos.Durante un estornudo particularmente fuerte, Barnaby recibió una visión: una profecía escrita en una tortilla chip."Cuando los pepinillos se levantan y los tenedores lloran,Un Blort debe elegir entre bailar o dormir".Jadeó. Clive (ahora un asesor político con pajarita y sentimientos) interpretó esto como que debían intervenir en el Gran Conflicto de los Pepinillos antes de que toda la galaxia oliera a fatalidad avinagrada.La Alianza de los Dudosamente ÚtilesPara detener la Rebelión de los Pickles, Barnaby reunió al Consejo de Quizás:General Marshmallow , el estratega pegajoso.Lady Lamp , que brillaba con la sabiduría de 10.000 bombillas (aunque parpadeaba cuando estaba nerviosa).Burro el pez , que desafió tanto la taxonomía como la razón.Alfredo el Ornitorrinco Invertido , que se comunicaba únicamente mediante hipo invertido.Su primera tarea: infiltrarse en el Parlamento Pickle.Clive se disfrazó de tallo de apio, mientras que Barnaby llevaba una gabardina llena de gominolas para sobornar a los guardias. Lady Lamp distrajo a los centinelas con su diatriba filosófica sobre si las sombras se sienten solas.Dentro de la cámara, Pickle Kevin estaba en medio de un discurso:¡Antes nos cortaban, nos cortaban y nos colocaban al lado! ¡Ya no! ¡Exigimos un lugar central! ¡Seamos el plato fuerte , no la última palabra!Se oyeron aplausos, los frascos tintinearon y las tapas saltaron.Barnaby se puso de pie y proclamó: "¿Qué pasaría si... le diéramos a cada pepinillo un podcast?"La habitación quedó en silencio.Kevin entrecerró los ojos. «Te burlas de nosotros».—No —dijo Barnaby con solemnidad—. Te doy mi plataforma .El Acuerdo del Pepinillo y la Furia del Rey de la CucharaEl resultado: el Compromiso Salino de 17½ , un tratado de paz sellado con un apretón de manos y un chorrito de aderezo ranch.Pickles tiene una estación de radio.Las cucharas recuperaron su monarquía.Todo parecía estar bien.Hasta la traición.El rey Sporkules, furioso porque se había hecho la paz sin la aprobación de su centrifugador de ensaladas real, desató el arma antigua "FORKNADO" , un vórtice de cubiertos giratorios que consumió todo con un suave sonido metálico.El cielo se quebró como un huevo caído.Los océanos se convirtieron en salsa tibia.Todos los instrumentos musicales fueron reemplazados por gansos graznando."YA ES HORA", dijo el rey poniéndose su babero ceremonial.Batalla de los campos de BuffetLos grandes ejércitos se enfrentaron en los Campos de Bufé de Yum, donde llovían salsas y el suelo temblaba bajo el peso de los carritos de postres. A un lado, el Rey Sporkules montaba un pavo mecánico llamado Harold. Al otro, Barnaby montaba a Clive, quien se había transformado temporalmente en una barra de ensaladas con consciencia.El campo de batalla era una locura.Bagels lanzados desde trabuquetes.Los gusanos de macarrones se deslizaban a través de las pequeñas trincheras.Un plátano tocó el himno nacional con un kazoo.En medio de todo, Barnaby gritó: "¡ESTO ES POR LA PAZ, CUCHARÓN DE ALMUERZO METÁLICO!"Lanzó un pastel tan perfectamente arqueado, tan simbólicamente poderoso, que golpeó a Sporkules de lleno en el monóculo, rompiéndolo en 13 pequeños espejos, cada uno reflejando una versión de él donde había elegido ser pastelero.—Me equivoqué —dijo el Rey, desplomándose dramáticamente sobre una pila de tater tots tibios—. Que… los tenedores sean gratis…El tenedor dorado y la siesta galácticaLa victoria no llegó por la violencia, sino mediante un brunch interpretativo . Bernabé ofreció una comida simbólica donde pepinillos, cucharas e incluso tomates críticos partieron palitos de pan. Se erigió una estatua en su honor, hecha completamente de gelatina y confusión existencial.Clive fue nombrado caballero.Burro el Pez se convirtió en Ministro de los Gritos.Alfred hipo tan fuerte que abrió un agujero de gusano y ahora vive en paz en un universo paralelo gobernado enteramente por tortugas con títulos de doctorado.Barnaby Blort, tras cumplir su deber, se retiró a un acogedor vacío, justo fuera del tiempo. Allí escribe haikus y, ocasionalmente, trabaja como consultor de nubes.Uno de sus haikus dice:La cuchara corta la nieblaLos pepinillos susurran en la oscuridadLa paz sabe a pudin.Y sin embargo… la mantequilla se revuelvePero la paz, como la ensalada de col sin refrigerar, nunca dura para siempre.A lo lejos, en las profundidades de los Lagos de Salsa del Planeta Meh, algo empezó a burbujear. Lentamente. Siniestramente. Con picardía.Surgió una sombra.Resbaladizo.Dorado.Agitado por la rabia .MANTECA.Verán, el gran Imperio de la Mantequilla, una vez desterrado por obstruir las Arterias del Destino, había regresado. Su líder: la Emperatriz Colesterona, coronada en margarina, con ojos como palmaditas de ira.Su ejército: la Legión Butterpat .Su objetivo: derretir el universo y convertirlo en una dictadura coronada por una tostada.Barnaby lo sintió desde el otro lado del vacío.Se volvió hacia Clive."Está sucediendo."Clive dejó caer su libro de Sudoku."No es la Guerra de la Mantequilla…"—Ah, sí —susurró Barnaby, poniéndose un colador en la cabeza—. Trae la espátula. La guerra ha vuelto a la mesa.
Στην αρχή, υπήρξε μια ταλάντωση. Όχι το ευγενές είδος ταλάντωσης που θα περίμενε κανείς από ένα ζελέ σε ένα ωραίο πορσελάνινο πιάτο σε ένα βασιλικό συμπόσιο, όχι — αυτή ήταν μια αρχέγονη ταλάντωση, μια ταλάντωση τόσο αβέβαιου μεγέθους που ακόμη και ο ίδιος ο χρόνος σήκωσε τους ώμους του και είπε, «Εεε».Από αυτή την ιερή ταλάντωση αναδύθηκε ο Μπάρναμπι Μπλορτ, ένα πλάσμα με τρία γόνατα, μισοσκεπτόμενο, με το μυαλό ενός μπαλονιού και το πνεύμα ενός μουσκεμένου τηγανητού. Ο Μπάρναμπι δεν γεννήθηκε τόσο πολύ όσο φτερνίστηκε στην ύπαρξη από τον Μέγα Κοσμικό Πλατύπου, ο οποίος, εκείνη την εποχή, ήταν απασχολημένος ισορροπώντας δεκαεπτά υπαρξιακούς ανανάδες στα όρια μιας μοναδικότητας.Ο Μπάρναμπι φορούσε ένα γιλέκο φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από ληγμένα κουπόνια και φώναζε πράγματα όπως «Πικάντικο κουπόνι!» κάθε φορά που ήταν μπερδεμένος, κάτι που συνέβαινε σχεδόν πάντα. Πίστευε ακράδαντα ότι η πραγματικότητα ήταν μια πρόταση, όχι ένας κανόνας, και αρνούνταν να δεσμευτεί από την τυραννία της λογικής. Ο καλύτερος φίλος του Μπάρναμπι ήταν ένας νοήμων καροτσάκι ονόματι Κλάιβ, ο οποίος μιλούσε μόνο σε ερμηνευτική τζαζ.Οι μέρες τους ήταν γεμάτες με επικές περιπέτειες που δεν είχαν νόημα ούτε καν για τους ίδιους. Μια ωραία ξημερωματική μέρα (η οποία συμβαίνει μεταξύ της Τρίτης και της αίσθησης του déjà vu), ο Μπάρναμπι και ο Κλάιβ ξεκίνησαν να αναζητούν το Κοσμικό Λουκάνικο — ένα μυστικιστικό, παντογνώστη λουκάνικο που λέγεται ότι περιέχει τα μυστικά του σύμπαντος, όπως γιατί το τοστ προσγειώνεται πάντα με την βουτυρένια πλευρά προς τα κάτω και τι πραγματικά σκέφτονται οι γάτες για εμάς.Επιβιβάστηκαν στο HMS Squeegee, μια ιπτάμενη μπανιέρα που τροφοδοτούνταν από τα όνειρα βαριεστημένων λογιστών. Ο καπετάνιος του, ο Ναύαρχος Shmoople, ήταν ένας συνταξιούχος σπάτουλας με μονόκλ και ένα βαθύ μίσος για τα οργανωμένα υποδήματα.«Μπροστά με μπαλάκι!» ούρλιαξε ο Σμουπλ, ρουφώντας μια πίπα γεμάτη υπαρξιακό φόβο.Ο Μπάρναμπι χαιρέτησε με ένα αγγούρι. «Εμπρός προς το πεπρωμένο! Ή, αν αυτό αποτύχει, τουλάχιστον προς ένα ελαφρώς παράξενο μέρος!»Το πλοίο διέσχισε το Νεφέλωμα Γκάμντροπ, πέρασε από τον Πλανήτη των Αέναων Υπνών, όπου όλοι κοιμόντουσαν σε αιώρες φτιαγμένες από πολιτικές υποσχέσεις, και μέσα από τη Ζώνη των Καρκινοειδών, όπου οι αστακοί επέπλεαν άσκοπα, σχεδιάζοντας επαναστάσεις στις οποίες δεν θα δεσμευτούν ποτέ.Ξαφνικά, καταστροφή! Μια καταιγίδα από γραφειοκρατικά έντυπα τους περικύκλωσε, έπεφταν από τον ουρανό σαν χιόνι φτιαγμένο από ανία που συνέτριβε την ψυχή. Ο Κλάιβ ούρλιαζε σε Σολ ύφεση ενώ ο Μπάρναμπι προσπαθούσε να συμπληρώσει μια Φόρμα 32Β-Waffle-Delta, αλλά του είχε τελειώσει το μελάνι και η υπομονή.Το HMS Squeegee προσγειώθηκε στον πλανήτη Μπλούπναρ, έδρα των Φυλών των Αισθανόμενων Μαγιονέζας. Οι Μπλούπναριανοί τους υποδέχτηκαν με ύποπτο σφύριγμα και πρόσφεραν τελετουργικά κουτάλια.«Μιλήστε, ξένοι», δήλωσε ο αρχηγός Γκλουμπ. «Δηλώστε τον σκοπό σας ή σας γαργαλούν μέχρι να μετανιώσετε τη γέννησή σας».Ο Μπάρναμπι έκανε ένα βήμα μπροστά, κρατώντας ένα καζού ως προσφορά ειρήνης. «Ερχόμαστε με ειρήνη, και πιθανώς κομμάτια».Ο Κλάιβ πρόσθεσε ένα ρυθμικό σόλο τυμπάνου χρησιμοποιώντας μόνο έναν τροχό και μια σακούλα με κουτάλια.Συγκινημένοι από την καλλιτεχνία τους, οι Μπλουπνάριοι τους παραχώρησαν τον ιερό Χάρτη του Γκλίμπλμπλατ, τον οποίο μπορούσαν να διαβάσουν μόνο υπό το φως ενός σαρκαστικού φεγγαριού, ενώ μουρμούριζαν το τραγούδι μιας σαπουνόπερας που κανείς δεν θυμόταν.Ξανά όρθιοι και λίγο πιο μπερδεμένοι, ο Μπάρναμπι και ο Κλάιβ συνέχισαν την αναζήτησή τους. Ταξίδεψαν μέσα από τον Βάλτο με τις Χαμένες Κάλτσες, όπου κάθε βήμα έφερνε μια αίσθηση ελαφριάς αποδοκιμασίας, και τους πρόλαβε ένας περιπλανώμενος φιλόσοφος φρύνος ονόματι Ρέτζιναλντ, ο οποίος τους ρώτησε: «Αν ένα μπουρίτο ονειρεύεται ότι είναι πιάνο, ποιος είσαι εσύ που θα το αρνηθείς;»Βαθιά εμπνευσμένος, ο Μπάρναμπι έγραψε ένα χαϊκού:Φλατ μπουρίτο,Το όνειρο τραγουδάει σε συγχορδίες σάλσα.Το τυρί δεν μπορεί να τιθασευτεί.Συνέχισαν να πιέζουν.Στην Κοιλάδα των Ηχώτων Κλανιών, συνάντησαν τη Χορωδία της Τύψεις, ένα τρίο μουσικών ακάρεων σκόνης που τραγουδούσαν κάθε κακή απόφαση που πήρε ποτέ ο Μπάρναμπι, in a cappella. Έκλαψε, αν και δεν ήταν σαφές αν οφειλόταν στη μουσική ή στο επίμονο άρωμα μεταφυσικών φασολιών.Επιτέλους, έφτασαν στον Ναό του Αιώνιου Λουκάνικου. Έδειχνε σαν καθεδρικός ναός με βάση το κρέας, με κίονες από bratwurst και οροφή από βιτρό kielbasa. Μέσα, ο αέρας ήταν γεμάτος με το άρωμα του πεπρωμένου και αμφίβολων καρυκευμάτων.Φύλαγε το λουκάνικο η αρχαία οντότητα γνωστή μόνο ως Γκρεγκ - ένα αιωρούμενο, ασώματο μουστάκι που απαιτούσε μια αμοιβή: «Για να κοιτάξεις το Λουκάνικο, πρέπει να απαντήσεις στο Αίνιγμα των Πάντων».Ο Μπάρναμπι πήρε μια ανάσα και είπε: «Είναι... 42;»Ο Γκρεγκ χάιδεψε τις τρίχες που αιωρούνταν στα χείλη του. «Γαμώτο. Ήλπιζα πραγματικά ότι κανείς δεν θα το καταλάβαινε αυτό.»Το λουκάνικο αιωρούνταν μπροστά τους, λάμποντας αμυδρά και ψιθυρίζοντας μυστικά στον παλιό νορβηγικό κώδικα Μορς. Ο Μπάρναμπι άπλωσε το χέρι του... και όλα εξερράγησαν σε γεύση. Η πραγματικότητα άνοιξε σαν μπανάνα γεμάτη με κοσμική μαρμελάδα. Είδε το άπειρο — και αυτό του έκλεισε το μάτι.Όταν ξύπνησε, ο Μπάρναμπι επέστρεψε στη Γη, σε ένα πλυντήριο γεμάτο με wombats που πληρώνουν φόρους.«Ήταν αληθινό;» ρώτησε τον Κλάιβ.Ο Κλάιβ σήκωσε τους ώμους του με μια τζαζ φωνή.Ο Μπάρναμπι κοίταξε τα χέρια του. Το ένα από αυτά ήταν τώρα σπάτουλα. Χαμογέλασε. «Υποθέτω ότι ναι.»Και έτσι τελειώνει η ιστορία του Μπάρναμπι Μπλορτ, του Κοσμικού Λουκάνικου και της πραγματικότητας που δεν μπορούσε να αγνοηθεί.Αλλά περιμένετε - υπάρχουν περισσότερα.Γιατί το λουκάνικο δεν αρκούνταν στο να παραμένει ανακαλυφθέν. Ωχ όχι. Βλέπετε, από τη στιγμή που ένα λουκάνικο γίνεται αντιληπτό, δεν μπορεί να μείνει αόρατο, και ο κόσμος αρχίζει να ξετυλίγεται σαν μια παραψημένη μεταφορά. Τα πουλιά άρχισαν να παραθέτουν Σαίξπηρ, οι κάλτσες απέκτησαν νοημοσύνη και σχημάτισαν συνδικάτα, και οι μπανάνες τάχθηκαν για συναισθηματική αποζημίωση.Ο Μπάρναμπι, που τώρα τιμάται ως ο Προφήτης του Κρεατοειδοτροφείου, βρέθηκε κυνηγημένος από το Τάγμα του Βίγκαν Κενού - σιωπηλούς μοναχούς ντυμένους με λάχανο που προσπαθούσαν να εξαλείψουν κάθε επεξεργασμένο κρέας από το χωροχρονικό συνεχές.Ο Κλάιβ, πλέον εξοπλισμένος με πυραύλους και ένα κανόνι τρομπόνι, ηγήθηκε της άμυνας του Ναού του Σνακ, ενός καταφυγίου για αιρετικούς, επαναστάτες και υπερβολικά ενθουσιώδεις bloggers φαγητού. Μαζί, πολέμησαν απότομα κύματα από κύβους τόφου με νοήμονα πνεύματα και επικριτικά κοτσάνια σέλινου, που ψιθύριζαν πράγματα όπως «Είσαι φουσκωμένος» και «Χρειάζεσαι πραγματικά δευτερόλεπτα;»Ο Μπάρναμπι άρχισε να βλέπει όνειρα από το λουκάνικο. Όχι κυριολεκτικά όνειρα ύπνου, αλλά από αυτά που μύριζαν θυμάρι και ένιωθαν σαν να ήσουν κάτω από το νερό σε μια λεκάνη με λινγκουίνι. Του είπαν για ένα δεύτερο λουκάνικο - το Αντι-Λουκάνικο - που ήταν θαμμένο βαθιά στο μυαλό μιας απογοητευμένης βιβλιοθηκονόμου ονόματι Τζάνετ, η οποία ζούσε στο Οχάιο.Φυσικά, ο Μπάρναμπι έπρεπε να φύγει.Έκαναν ωτοστόπ με τον Σύνδεσμο Διαγαλαξιακού Μπίνγκο, ο οποίος ταξίδευε σε γιγάντιες τσαγιέρες και έπαιζε για ψυχές. Ο δρόμος προς το Οχάιο ήταν στρωμένος με χαμένες φιλοδοξίες και κώνους κυκλοφορίας φτιαγμένους από γλουτένη.Έφτασαν στο σπίτι της Τζάνετ μια Τετάρτη που έμοιαζε με Δευτέρα, αλλά φορούσαν το καπέλο της Παρασκευής. Άνοιξε την πόρτα, είδε τον Μπάρναμπι και είπε: «Όχι ξανά».Μέσα στο μυαλό της υπήρχε ένα καρναβάλι από αποτυχημένες ιδέες: τρενάκια του λούνα παρκ που τροφοδοτούνταν από υπαρξιακό φόβο, μάντεις που μιλούσαν μόνο για φορολογικό δίκαιο και καθρέφτες που σου έδειχναν τον εναλλακτικό σου εαυτό - πάντα ελαφρώς πιο ελκυστικό και επιτυχημένο από εσένα.Το Αντι-Λουκάνικο πάλλονταν στο κέντρο, τυλιγμένο σε κοσμικό μαρούλι.Ο Μπάρναμπι το πλησίασε ψιθυρίζοντας «Σε συγχωρώ».Το σύμπαν ρεύτηκε.Ξαφνικά, όλα είχαν λιγότερο νόημα από πριν. Άρχισε να βρέχει προς τα πάνω. Το αριστερό πόδι του Μπάρναμπι κήρυξε την ανεξαρτησία του. Ο Κλάιβ παντρεύτηκε έναν φούρνο μικροκυμάτων. Η γλώσσα εξελίχθηκε σε ερμηνευτικό γρύλισμα και συναισθήματα βασισμένα στα χρώματα.Και μετά…Σιωπή.Καθαρός.Αρθρώνω.Ζεστό.Τα δύο λουκάνικα - το Κοσμικό και το Αντι - συγκρούστηκαν σε μια έκρηξη θεωρητικού μπάρμπεκιου. Σε κάθε διάσταση, κάθε ον σταμάτησε αυτό που έκανε και είπε «Περίμενε, τι;»Και από τις στάχτες της ασυναρτησίας, γεννήθηκε ένα νέο σύμπαν: ένα όπου η λογική δεν κυριάρχησε ποτέ, όπου οι πλατύποδες ήταν πρόεδροι και όπου η πραγματικότητα είχε μια αμυδρή γεύση ρίζας μπύρας και τύψης.Ο Μπάρναμπι, πλέον ο θεός-αυτοκράτορας της ανοησίας, έχτισε έναν θρόνο από λαστιχένιες πάπιες και κυβέρνησε με καλοσύνη, ιδιοτροπία και πλήρη αδιαφορία για οτιδήποτε έμοιαζε με συνοχή.Και αυτή είναι η ιστορία.Ήθελες ασυναρτησίες;Έχεις τον Μπάρναμπι Μπλορτ, Προφήτη του Λουκάνικου και Πρωταθλητή των Απόλυτων Σκουπιδιών.Είθε να βασιλεύσει για πολύ καιρό.Μετά τη σύγκρουση του Κοσμικού Λουκάνικου και του Αντι-Λουκάνικου — μια στιγμή που οι μελετητές αργότερα θα αναφέρουν ως «Snacktastrophe» — το σύμπαν ξαναγεννήθηκε ως ένας φουσκωμένος δακτύλιος κρεμμυδιού μπερδεμένης σκέψης, που κυλούσε αιώνια ανάμεσα στον παραλογισμό και τη μαγιονέζα.Από τις φρεσκοψημένες στάχτες του χρόνου, μια φιγούρα αναδύθηκε με λαμπερά μαχαιροπίρουνα και ένα μονόκλ σφυρηλατημένο από καθαρό σαρκασμό: ο βασιλιάς Σπόρκουλης Γ΄ , ηγεμόνας της Ουτενσίλια, δούκας του Ντέσερτ και ορκισμένος εχθρός των λογικών πρωινών.«Φέρτε μου τη Σφαίρα της Ήπιας Ταλαιπωρίας!» ούρλιαξε από τον θρόνο του από λιωμένα κουτάλια. «Τα τουρσιά ανεβαίνουν!»Και πράγματι, ήταν.Η Άνοδος των ΤουρσιώνΞεκίνησε αρκετά αθώα. Ένα μόνο τουρσί με άνηθο ονόματι Κέβιν απέκτησε συνείδηση κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας που τροφοδοτούνταν από παθητικά-επιθετικά σύννεφα. Ο Κέβιν αμφισβήτησε τον σκοπό του — «Είμαι απλώς μια γαρνιτούρα; Ένας βοηθός σε σάντουιτς; Όχι! Είμαι κάτι περισσότερο !»Έτσι, ξεκίνησε η Εξέγερση του Τουρσί . Αγγούρια ζυμώθηκαν σε εξέγερση. Καπάκια βάζων άνοιξαν εκ του σύνεγγυς. Οι άλμες έβραζαν από οργή. Με επικεφαλής τον Κέβιν τον Μπρίνι, τα τουρσιά διαδήλωσαν σε όλη την Μπρεντόπια, ανατρέποντας χοτ ντογκ, ταπεινώνοντας μπιφτέκια και απαιτώντας εκπροσώπηση στα μαγειρικά συμβούλια.Ο Βασιλιάς Σπορκούλες δεν το δέχτηκε καθόλου.Αποστόλισε τους καλύτερους πολεμιστές του: το Τάγμα της Οδοντωτής Σπάτουλας, τους Ιππότες του Καπακιού Τάπεργουερ και τον Σερ Γουίσκς-α-Λοτ — έναν γενναίο αλλά ελαφρώς ζαλιστικό ήρωα που στριφογύριζε συνεχώς για δραματικό αποτέλεσμα.Εν τω μεταξύ, ο Barnaby Blort — νυν Ανώτατος Πρύτανης του Probably Something Important — ήταν απασχολημένος με τη διδασκαλία ενός πανεπιστημιακού μαθήματος για τον Κβαντικό Μετεωρισμό στο Ινστιτούτο Αυτοσχεδιασμένων Πραγματικοτήτων. Οι διαλέξεις του ήταν κατά 96% ερμηνευτικός χορός και 4% μουρμούρισμα.Κατά τη διάρκεια ενός ιδιαίτερα δυνατού φτερνίσματος, ο Μπάρναμπι είδε ένα όραμα: μια προφητεία γραμμένη σε ένα τσιπς τορτίγιας.«Όταν τα τουρσιά φουσκώνουν και τα πιρούνια κλαίνε,Ένας Μπλορτ πρέπει να επιλέξει αν θα χορέψει ή θα κοιμηθεί.Έβγαλε μια κραυγή πνιγμού. Ο Κλάιβ (τώρα πολιτικός σύμβουλος με παπιγιόν και έντονα συναισθήματα) το ερμήνευσε αυτό ως ένδειξη ότι έπρεπε να παρέμβουν στη Μεγάλη Σύγκρουση των Τουρσιών προτού ολόκληρος ο γαλαξίας μυρίσει ξιδάτη καταστροφή.Η Συμμαχία των Αμφισβήτητα ΧρήσιμωνΓια να σταματήσει την Εξέγερση του Πικλ, ο Μπάρναμπι συγκέντρωσε το Συμβούλιο του Ίσως:Στρατηγός Μάρσμελοου , ο κολλώδης στρατηγός.Η Λαίδη Λάμπα , η οποία έλαμπε με τη σοφία 10.000 λαμπτήρων (αν και τρεμόπαιζε όταν ήταν νευρική).Ο Γάιδαρος το Ψάρι , που αψήφησε τόσο την ταξινόμηση όσο και τη λογική.Ο Αλφρέδος ο Ανεστραμμένος Πλατύπους , ο οποίος επικοινωνούσε μόνο με ανάποδους λόξυγγας.Η πρώτη τους αποστολή: να διεισδύσουν στο Κοινοβούλιο του Πικλ.Ο Κλάιβ μεταμφιέστηκε σε κλαδί σέλινου, ενώ ο Μπάρναμπι φορούσε μια καμπαρντίνα γεμάτη με ζελεδάκια για να δωροδοκήσει τους φρουρούς. Η Λαίδη Λαμπ απέσπασε την προσοχή των φρουρών με το φιλοσοφικό της παραλήρημα σχετικά με το αν οι σκιές νιώθουν μοναξιά.Μέσα στην αίθουσα, ο Πικλ Κέβιν μιλούσε στη μέση της ομιλίας του:«Κάποτε μας κόβανε σε φέτες, μας κόβανε σε κύβους και μας τοποθετούσαν δίπλα! Όχι πια! Απαιτούμε κεντρική τοποθέτηση! Ας είμαστε το κυρίως πιάτο , όχι η δεύτερη σκέψη!»Ξέσπασαν χειροκροτήματα, βάζα τραντάχτηκαν, καπάκια έσπασαν.Ο Μπάρναμπι σηκώθηκε και αναφώνησε: «Τι θα γινόταν αν... δίναμε σε κάθε τουρσί ένα podcast;»Το δωμάτιο σίγησε.Ο Κέβιν μισόκλεισε τα μάτια του. «Μας κοροϊδεύεις».«Όχι», είπε ο Μπάρναμπι σοβαρά. « Σε φέρνω στο προσκήνιο .»Η Συμφωνία του Pickle και η Οργή του Spoon KingΤο αποτέλεσμα: Ο Συμβιβασμός της Μπράινι του 17½ , μια συνθήκη ειρήνης που σφραγίστηκε με μια χειραψία και μια πινελιά σάλτσας ράντσο.Ο Πικλς απέκτησε ραδιοφωνικό σταθμό.Τα Spoons ανέκτησαν τη μοναρχία τους.Όλα φαίνονταν καλά.Μέχρι την προδοσία.Ο βασιλιάς Σπόρκουλες, έξαλλος που είχε επιτευχθεί ειρήνη χωρίς την έγκριση του βασιλικού μάγειρα σαλάτας του, εξαπέλυσε το αρχαίο όπλο «ΦΟΡΚΝΑΔΟ» — μια δίνη από περιστρεφόμενα μαχαιροπίρουνα που καταβρόχθιζε τα πάντα με έναν απαλό μεταλλικό ήχο.Ο ουρανός ράγισε σαν πεσμένο αυγό.Οι ωκεανοί μετατράπηκαν σε χλιαρή σάλτσα.Όλα τα μουσικά όργανα αντικαταστάθηκαν από χήνες που κορνάρουν.«ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ», είπε ο βασιλιάς, φορώντας την τελετουργική του σαλιάρα.Μάχη των Πεδίων του ΜπάφετΟι μεγάλοι στρατοί συγκρούστηκαν στα Buffet Fields του Yum, όπου οι σάλτσες έπεφταν βροχή από ψηλά και το έδαφος έτρεμε κάτω από το βάρος των αμαξών με τα επιδόρπια. Από τη μία πλευρά, ο Βασιλιάς Sporkules καβαλούσε μια μηχανική γαλοπούλα ονόματι Harold. Από την άλλη, ο Barnaby καβάλησε τον Clive, ο οποίος είχε προσωρινά μεταμορφωθεί σε ένα αισθανόμενο μπαρ σαλάτας.Το πεδίο της μάχης ήταν τρέλα.Τα κουλούρια εκτοξεύτηκαν από τα καταπακτικά.Σκουλήκια μακαρονιών γλίστρησαν μέσα από τα χαρακώματα για μικρά παιδιά.Μια μπανάνα έπαιξε τον εθνικό ύμνο στο Kazoo.Στη μέση όλων αυτών, ο Μπάρναμπι φώναξε: «ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΤΑΛΑ ΓΙΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ!»Πέταξε μια πίτα τόσο τέλεια σχηματισμένη τοξωτά, τόσο συμβολικά ισχυρή, που χτύπησε το τετράγωνο του Sporkules στο μονόκλ, θρυμματίζοντάς το σε 13 μικροσκοπικούς καθρέφτες — ο καθένας αντανακλούσε μια εκδοχή του εαυτού του, εκεί που είχε επιλέξει να είναι ζαχαροπλάστης.«Έκανα... λάθος», είπε ο Βασιλιάς, καταρρέοντας δραματικά πάνω σε ένα σωρό από χλιαρά κουτάβια. «Ας... αφήσουμε ελεύθερα τα πιρούνια...»Το Χρυσό Σπόρκ και ο Γαλαξιακός ΥπνάκοςΗ νίκη δεν ήρθε μέσω της βίας, αλλά μέσω ερμηνευτικού brunch . Ο Μπάρναμπι παρέθεσε ένα συμβολικό γεύμα όπου τουρσιά, κουτάλια, ακόμη και επικριτικές ντομάτες έσπασαν τα ψωμάκια μεταξύ τους. Ένα άγαλμα ανεγέρθηκε προς τιμήν του, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από ζελατίνη και υπαρξιακή σύγχυση.Ο Κλάιβ χρίστηκε ιππότης.Ο Γάιδαρος το Ψάρι έγινε Υπουργός των Κραυγών.Ο Άλφρεντ λόξιγκασε τόσο δυνατά που άνοιξε μια σκουληκότρυπα και τώρα ζει ειρηνικά σε ένα παράλληλο σύμπαν που κυβερνάται εξ ολοκλήρου από χελώνες με διδακτορικά.Ο Μπάρναμπι Μπλορτ, έχοντας ολοκληρώσει το καθήκον του, αποσύρθηκε σε ένα άνετο κενό λίγο έξω από τον χρόνο. Εκεί, γράφει χαϊκού και περιστασιακά εργάζεται ως σύμβουλος σύννεφων.Ένα από τα χαϊκού του αναφέρει:Το κουτάλι κόβει την ομίχληΤα τουρσιά ψιθυρίζουν στο σκοτάδιΗ ειρήνη έχει γεύση πουτίγκας.Κι όμως… Το βούτυρο ανακατεύεταιΑλλά η ειρήνη, όπως η μη ψυχόμενη σαλάτα λάχανου, δεν διαρκεί ποτέ για πάντα.Μακριά, βαθιά κάτω από τις Λίμνες Σάλτσας του Πλανήτη Με, κάτι άρχισε να κάνει φουσκάλες. Αργά. Δυσοίωνα. Αυθάδη.Μια σκιά εμφανίστηκε.Ολισθηρός.Χρυσαφένιος.Ανακατευμένος από οργή .ΒΟΥΤΥΡΟ.Βλέπετε, η μεγάλη Αυτοκρατορία του Βούτυρου, που κάποτε είχε εξοριστεί επειδή είχε φράξει τις Αρτηρίες του Πεπρωμένου, είχε επιστρέψει. Ηγέτιδα της: η Αυτοκράτειρα Χοληστερία, στεφανωμένη με μαργαρίνη, με μάτια σαν διπλά χτυπήματα οργής.Ο στρατός της: η Λεγεώνα των Μπάτερπατ .Στόχος της: να διαλύσει το σύμπαν σε μια δικτατορία με κορύφωση τοστ.Ο Μπάρναμπι το ένιωσε από την άλλη άκρη του κενού.Στράφηκε στον Κλάιβ.«Συμβαίνει.»Ο Κλάιβ άφησε κάτω το βιβλίο του με τα Σουντόκου.«Όχι ο Πόλεμος του Βούτυρου…»«Ω, ναι», ψιθύρισε ο Μπάρναμπι, βάζοντας ένα σουρωτήρι στο κεφάλι του. «Πάρε τη σπάτουλα. Ο πόλεμος επέστρεψε στο μενού.»
All'inizio, ci fu un'oscillazione. Non il tipo di oscillazione nobile che ci si aspetterebbe da una gelatina su un piatto di porcellana pregiata a un banchetto reale, no: questa fu un'oscillazione primordiale, un'oscillazione di tale incerta portata che persino il tempo stesso scrollò le spalle e disse: "Eh".Da questa sacra oscillazione emerse Barnaby Blort, una creatura a tre ginocchia, semi-pensante, con la mente di un palloncino e lo spirito di un muffin inzuppato. Barnaby non nacque, ma fu introdotto all'esistenza con uno starnuto dal Grande Ornitorinco Cosmico, che, all'epoca, era impegnato a tenere in equilibrio diciassette ananas esistenziali sul bordo di una singolarità.Barnaby indossava un gilet fatto interamente di coupon scaduti e gridava frasi come "Pickle me sideways!" ogni volta che era confuso, il che accadeva quasi sempre. Credeva fermamente che la realtà fosse un suggerimento, non una regola, e si rifiutava di lasciarsi vincolare dalla tirannia della logica. Il migliore amico di Barnaby era un carrello della spesa senziente di nome Clive che parlava solo con un jazz interpretativo.Le loro giornate erano piene di avventure epiche che non avevano senso nemmeno per loro. Un bel giorno di festa (che cade tra martedì e la sensazione di déjà vu), Barnaby e Clive partono alla ricerca della Salsiccia Cosmica, un wurstel mistico e onnisciente che si dice contenga i segreti dell'universo, incluso perché il toast cade sempre con il burro in basso e cosa pensano veramente i gatti di noi.Salirono a bordo dell'HMS Squeegee, una vasca da bagno volante alimentata dai sogni di contabili annoiati. Il suo capitano, l'ammiraglio Shmoople, era un imbranato in pensione con un monocolo e un profondo odio per le calzature eleganti."A tutto gas!" urlò Shmoople, fumando una pipa carica di terrore esistenziale.Barnaby salutò con un cetriolo. "Avanti verso il destino! O, in mancanza di questo, almeno verso un posto vagamente strano!"La nave attraversò la Nebulosa Gumdrop, superò il Pianeta dei Sonnellini Perpetui, dove tutti dormivano in amache fatte di promesse politiche, e attraversò la Cintura dei Crostacei, dove le aragoste galleggiavano senza meta, tramando rivoluzioni a cui non si sarebbero mai impegnate.Improvvisamente, il disastro! Una tempesta di moduli burocratici li avvolse, cadendo dal cielo come neve fatta di una noia opprimente. Clive urlò in Sol bemolle mentre Barnaby cercava di compilare un Modulo 32B-Waffle-Delta, ma aveva finito l'inchiostro e la pazienza.La HMS Squeegee precipitò sul pianeta Bloopnar, dimora delle Tribù Senzienti della Maionese. I Bloopnarian li accolsero con un tonfo sospettoso e offrirono cucchiai cerimoniali."Parlate, forestieri", dichiarò il Capo Gloob. "Dichiarate il vostro scopo o sarete distratti fino a pentirvi della vostra nascita."Barnaby si fece avanti, tenendo in mano un kazoo come offerta di pace. "Veniamo in pace, e possibilmente a pezzi."Clive aggiunse un assolo di batteria ritmico utilizzando solo una ruota e un sacchetto di cucchiai.Colpiti dalla loro arte, i Bloopnarian concessero loro la sacra Mappa di Glibbleblat, che poteva essere letta solo alla luce di una luna sarcastica, canticchiando la sigla di una soap opera di cui nessuno si ricordava.Rialzatisi e leggermente più confusi, Barnaby e Clive ripresero la loro ricerca. Attraversarono la Palude dei Calzini Fuori Posto, dove ogni passo suscitava un lieve senso di disapprovazione, e furono avvicinati da un rospo filosofo errante di nome Reginald che chiese: "Se un burrito sogna di essere un pianoforte, chi sei tu per negarglielo?"Profondamente ispirato, Barnaby scrisse un haiku:Burrito piano,Il sogno canta con accordi di salsa.Il formaggio non si può domare.Hanno continuato a insistere.Nella Valle delle Scorregge Echeggianti, incontrarono il Coro del Rimorso, un trio di acari della polvere musicali che cantavano a cappella ogni cattiva decisione presa da Barnaby. Pianse, anche se non era chiaro se fosse per la musica o per l'odore persistente di fagioli metafisici.Finalmente raggiunsero il Tempio della Salsiccia Eterna. Sembrava una cattedrale di carne, con colonne di bratwurst e un soffitto di vetrate colorate di kielbasa. All'interno, l'aria era densa dell'aroma del destino e di condimenti discutibili.A guardia della salsiccia c'era un'antica entità conosciuta solo come Greg : un baffo fluttuante e disincarnato che esigeva un prezzo: "Per contemplare la salsiccia, devi risolvere l'enigma di tutte le cose".Barnaby prese fiato e disse: "Sono... 42?"Greg si accarezzò i peli del labbro che gli fluttuavano intorno. "Accidenti. Speravo davvero che nessuno se ne accorgesse."La salsiccia aleggiava davanti a loro, brillando debolmente e sussurrando segreti in antico codice Morse norvegese. Barnaby allungò la mano... e tutto esplose in un tripudio di sapori. La realtà si aprì come una banana piena di marmellata cosmica. Vide l'infinito, che gli fece l'occhiolino.Al suo risveglio, Barnaby era di nuovo sulla Terra, in una lavanderia a gettoni piena di vombati intenti a pagare le tasse."Era reale?" chiese a Clive.Clive alzò le spalle in tono jazz.Barnaby si guardò le mani. Una di esse ora era una spatola. Sorrise. "Suppongo che sia un sì."E così finisce la storia di Barnaby Blort, la Salsiccia Cosmica, e la realtà che non poteva essere imburrata.Ma aspetta, c'è di più.Perché la salsiccia non si accontentava di rimanere scoperta. Oh no. Vedete, una volta che una salsiccia viene vista, non può essere ignorata, e il mondo inizia a sgretolarsi come una metafora stracotta. Gli uccelli iniziarono a citare Shakespeare, i calzini diventarono senzienti e formarono unioni, e le banane chiesero una compensazione emotiva.Barnaby, ora venerato come il Profeta del Tubo di Carne, si ritrovò braccato dall'Ordine del Vuoto Vegano: monaci silenziosi vestiti di cavolo riccio che cercavano di eliminare tutta la carne lavorata dal continuum spazio-temporale.Clive, ora equipaggiato con razzi propulsori e un cannone a trombone, guidò la difesa del Tempio dello Spuntino, un rifugio per eretici, ribelli e food blogger eccessivamente entusiasti. Insieme, affrontarono ondate di cubetti di tofu senzienti e gambi di sedano critici, che sussurravano cose come "Sei gonfio" e "Hai davvero bisogno del bis?"Barnaby iniziò a ricevere sogni dalla salsiccia. Non i sogni veri e propri del sonno, ma quelli che profumavano di timo e davano la sensazione di essere immersi in una vasca di linguine. Gli raccontarono di una seconda salsiccia – l'Anti-Salsiccia – sepolta nelle profondità della mente di una bibliotecaria delusa di nome Janet, che viveva in Ohio.Naturalmente Barnaby dovette andarsene.Si fecero dare un passaggio dall'Intergalactic Bingo Association, che viaggiava a bordo di enormi teiere e giocava per le anime. La strada per l'Ohio era lastricata di ambizioni infrante e coni stradali fatti di glutine.Arrivarono a casa di Janet un mercoledì che sembrava lunedì, ma che aveva il cappello del venerdì. Aprì la porta, vide Barnaby e disse: "Non di nuovo".Nella sua mente c'era un carnevale di idee frammentate: montagne russe alimentate dal terrore esistenziale, indovini che parlavano solo di diritto tributario e specchi che ti mostravano il tuo secondo io, sempre solo leggermente più attraente e di successo di te.L'Anti-Salsiccia pulsava al centro, avvolta in lattuga cosmica.Barnaby si avvicinò e sussurrò: "Ti perdono".L'universo ruttò.Improvvisamente, tutto ebbe meno senso di prima. La pioggia cominciò a cadere verso l'alto. Il piede sinistro di Barnaby dichiarò la sua indipendenza. Clive sposò un microonde. Il linguaggio si trasformò in grugniti interpretativi ed emozioni basate sui colori.Poi…Silenzio.Puro.Esprimersi chiaramente.Sfrigolante.Le due salsicce – Cosmica e Anti – si scontrarono in un'esplosione di barbecue teorico. In ogni dimensione, ogni essere interruppe ciò che stava facendo e disse: "Aspetta, cosa?"E dalle ceneri di quel linguaggio incomprensibile nacque un nuovo universo: un universo in cui la logica non dominava mai, dove gli ornitorinchi erano presidenti e dove la realtà aveva un vago sapore di root beer e rimpianto.Barnaby, ormai dio-imperatore dell'assurdità, costruì un trono con paperelle di gomma e governò con gentilezza, stravaganza e un totale disprezzo per qualsiasi cosa che assomigliasse alla coerenza.E questa è la storia.Volevi del linguaggio incomprensibile?Hai Barnaby Blort, profeta delle salsicce e campione delle assurdità.Possa egli regnare a lungo.Dopo la collisione tra la Salsiccia Cosmica e l'Anti-Salsiccia, un momento che gli studiosi avrebbero poi definito "Snacktastrophe", l'universo rinacque come un flatulento anello di cipolla di pensieri aggrovigliati, in eterna orbita tra l'assurdo e la maionese.Dalle ceneri appena cotte del tempo, emerse una figura con posate scintillanti e un monocolo forgiato nel puro sarcasmo: re Sporkules III , sovrano di Utensilia, duca di Dessert e nemico giurato delle colazioni logiche."Portatemi l'Orbe del Lieve Inconveniente!" urlò dal suo trono di cucchiai fusi. "I Cetrioli stanno salendo!"E infatti lo erano.L'ascesa dei sottacetiIniziò in modo piuttosto innocente. Un cetriolino sottaceto di nome Kevin acquisì consapevolezza durante un temporale alimentato da nuvole passivo-aggressive. Kevin si interrogò sul suo scopo: "Sono forse solo un contorno? Un contorno per panini? No! Sono di più !"Così ebbe inizio la Rivolta dei Cetrioli . I cetrioli fermentavano in rivolta. I coperchi dei barattoli venivano spalancati in segno di sfida. Le salamoie ribollivano di rabbia. Guidati da Kevin il Salmastro, i cetrioli marciarono attraverso Breadtopia, rovesciando hot dog, umiliando hamburger e chiedendo rappresentanza nei consigli culinari.Il re Sporkules non ne voleva sapere.Inviò i suoi guerrieri migliori: l'Ordine della Spatola Seghettata, i Cavalieri del Coperchio Tupperware e Sir Whisks-a-Lot, un eroe coraggioso ma un po' frastornato che girava continuamente per ottenere un effetto drammatico.Nel frattempo, Barnaby Blort, ora Cancelliere Supremo di Probably Something Important, era impegnato a tenere un corso universitario sulla Flatulenza Quantistica presso l'Institute of Improvised Realities. Le sue lezioni erano per il 96% danza interpretativa e per il 4% ronzio.Durante uno starnuto particolarmente forte, Barnaby ebbe una visione: una profezia scritta su una tortilla chips."Quando i sottaceti salgono e le forchette piangono,Un Blort deve scegliere se ballare o dormire."Rimase senza fiato. Clive (ora consigliere politico con papillon e sentimenti) interpretò questo come un segnale che dovevano intervenire nel Grande Conflitto dei Cetriolini prima che l'intera galassia puzzasse di aceto e rovina.L'alleanza del dubbioso utilePer fermare la rivolta dei Pickle, Barnaby riunì il Consiglio dei Forse:Generale Marshmallow , lo stratega appiccicoso.Lady Lamp , che brillava con la saggezza di 10.000 lampadine (anche se tremolava quando era nervosa).Asino il Pesce , che sfidava sia la tassonomia che la ragione.Alfredo, l'ornitorinco invertito , che comunicava solo con il singhiozzo all'indietro.Il loro primo compito: infiltrarsi nel Parlamento dei Cetrioli.Clive si travestì da gambo di sedano, mentre Barnaby indossava un trench pieno di caramelle gommose per corrompere le guardie. Lady Lamp distrasse le sentinelle con la sua invettiva filosofica sulla solitudine delle ombre.All'interno della camera, Pickle Kevin era a metà del suo discorso:"Una volta eravamo tagliati a fette, tagliati a cubetti e messi di fianco! Non più! Chiediamo un posto centrale! Lasciate che siamo l' antipasto , non l'ultimo ripensamento!"Scoppiarono applausi, i barattoli tintinnarono, i coperchi saltarono.Barnaby si alzò e proclamò: "E se... dessimo a ogni cetriolino un podcast?"Nella stanza calò il silenzio.Kevin socchiuse gli occhi. "Ci prendi in giro.""No", disse Barnaby solennemente. "Ti metto sulla piattaforma ."L'accordo dei sottaceti e la rabbia del Re dei cucchiaiIl risultato: il Briny Compromise del 17½ , un trattato di pace suggellato con una stretta di mano e un goccio di salsa ranch.Pickles ha una stazione radio.Gli Spoons hanno riavuto la loro monarchia.Tutto sembrava andare bene.Fino al tradimento.Re Sporkules, infuriato perché la pace era stata stipulata senza l'approvazione della sua reale centrifuga d'insalata, scatenò l'antica arma "FORKNADO" : un vortice di posate rotanti che consumò tutto con un leggero suono metallico.Il cielo si spaccò come un uovo caduto.Gli oceani si trasformarono in una salsa tiepida.Tutti gli strumenti musicali furono sostituiti dal suono delle oche."È ORA", disse il re, indossando il suo bavaglino cerimoniale.Battaglia dei Campi BuffetI grandi eserciti si scontrarono nei Campi Buffet di Yum, dove le salse piovevano dall'alto e il terreno tremava sotto il peso dei carretti dei dolci. Da una parte, Re Sporkules cavalcava un tacchino meccanico di nome Harold. Dall'altra, Barnaby cavalcava Clive, che si era temporaneamente trasformato in un banco di insalate senziente.Il campo di battaglia era una follia.Bagel lanciati dai trabucchi.I vermi dei maccheroni strisciavano tra le trincee delle sciocchezze.Una banana suonava l'inno nazionale con il kazoo.Nel mezzo di tutto questo, Barnaby urlò: "QUESTA È PER LA PACE, MESTOLO METALLICO!"Lanciò una torta così perfettamente arcuata, così simbolicamente potente, che colpì Sporkules in pieno monocolo, frantumandolo in 13 piccoli specchi, ognuno dei quali rifletteva una versione di lui che lui aveva scelto di essere un pasticcere."Io... mi sbagliavo", disse il Re, lasciandosi cadere in modo teatrale su una pila di crocchette di patate tiepide. "Lasciate... le forchette libere..."La forchetta d'oro e il pisolino galatticoLa vittoria non arrivò con la violenza, ma con un brunch interpretativo . Barnaby organizzò un pasto simbolico in cui cetriolini, cucchiai e persino pomodori critici spezzarono i grissini. In suo onore fu eretta una statua, fatta interamente di gelatina e confusione esistenziale.Clive fu nominato cavaliere.Asino il Pesce divenne Ministro delle Urla.Alfred ebbe un singhiozzo così forte che aprì un cunicolo spazio-tempo e ora vive pacificamente in un universo parallelo governato interamente da tartarughe con dottorati di ricerca.Barnaby Blort, una volta completato il suo dovere, si ritirò in un accogliente vuoto appena fuori dal tempo. Lì, scrive haiku e occasionalmente lavora come consulente per le nuvole.Uno dei suoi haiku recita:Il cucchiaio taglia la nebbiaI sottaceti sussurrano nel buioLa pace ha il sapore del budino.Eppure… il burro si agitaMa la pace, come l'insalata di cavolo non refrigerata, non dura mai per sempre.Lontano, nelle profondità dei Laghi di Salsa del Pianeta Meh, qualcosa cominciò a ribollire. Lentamente. Sinistramente. In modo sdolcinato.Un'ombra emerse.Scivoloso.D'oro.Rivolto dalla rabbia .BURRO.Vedete, il grande Impero del Burro, un tempo bandito per aver ostruito le Arterie del Destino, era tornato. La sua leader: l'Imperatrice Cholestera, incoronata di margarina, con gli occhi come due pacche di rabbia.Il suo esercito: la Legione Butterpat .Il suo obiettivo: fondere l'universo in una dittatura coronata da toast.Barnaby lo percepì dal vuoto.Si rivolse a Clive."Sta succedendo."Clive lasciò cadere il suo libro di Sudoku."Non la guerra del burro…""Oh sì", sussurrò Barnaby, mettendosi uno scolapasta in testa. "Prendi la spatola. La guerra è di nuovo nel menu."
Am Anfang war ein Wackeln. Nicht das edle Wackeln, das man von einem Gelee auf einem edlen Porzellanteller bei einem königlichen Bankett erwarten würde, nein – es war ein urzeitliches Wackeln, ein Wackeln von so ungewissem Ausmaß, dass selbst die Zeit mit den Achseln zuckte und sagte: „Na ja."Aus diesem heiligen Taumeln entstand Barnaby Blort, ein dreiköpfiges, halb denkendes Wesen mit dem Verstand eines Ballons und dem Geist eines matschigen Crumpets. Barnaby wurde nicht geboren, sondern vom Großen Kosmischen Schnabeltier ins Leben geniest, das zu dieser Zeit damit beschäftigt war, siebzehn existenzielle Ananas am Rande einer Singularität zu balancieren.Barnaby trug eine Weste, die komplett aus abgelaufenen Coupons bestand, und rief Dinge wie „Gib mich seitlich ein!", wenn er verwirrt war, was fast immer der Fall war. Er glaubte fest daran, dass die Realität ein Vorschlag und keine Regel war, und weigerte sich, sich der Tyrannei der Logik zu unterwerfen. Barnabys bester Freund war ein empfindungsfähiger Einkaufswagen namens Clive, der nur in interpretierendem Jazz sprach.Ihre Tage waren voller epischer Abenteuer, die selbst für sie keinen Sinn ergaben. An einem schönen Glarpday (der zwischen Dienstag und dem Déjà-vu-Gefühl liegt) machten sich Barnaby und Clive auf die Suche nach der kosmischen Wurst – einer mystischen, allwissenden Wurst, die angeblich die Geheimnisse des Universums enthält, darunter, warum Toast immer mit der Butterseite nach unten landet und was Katzen wirklich von uns denken.Sie bestiegen die HMS Squeegee, eine fliegende Badewanne, angetrieben von den Träumen gelangweilter Buchhalter. Ihr Kapitän, Admiral Shmoople, war ein pensionierter Pfannenwender mit Monokel und einer tiefen Abneigung gegen geordnetes Schuhwerk.„Volle Blimblop-Geschwindigkeit voraus!", brüllte Shmoople und paffte voller Existenzangst an seiner Pfeife.Barnaby salutierte mit einer Gurke. „Auf ins Schicksal! Oder, falls das nicht klappt, zumindest irgendwohin, wo es ein bisschen seltsam aussieht!"Das Schiff segelte durch den Gummibärchennebel, vorbei am Planeten der ewigen Nickerchen, wo alle in Hängematten aus politischen Versprechen schliefen, und durch den Krebstiergürtel, wo Hummer ziellos umherschwammen und Revolutionen planten, zu denen sie sich niemals verpflichten würden.Plötzlich eine Katastrophe! Ein Sturm bürokratischer Formulare umgab sie und fiel wie Schnee aus herzzerreißender Langeweile vom Himmel. Clive schrie in Ges-Dur, während Barnaby versuchte, ein Formular 32B-Waffle-Delta auszufüllen, aber ihm fehlten Tinte und Geduld.Die HMS Squeegee stürzte auf dem Planeten Bloopnar ab, der Heimat der Sentient Mayonnaise Tribes. Die Bloopnarianer begrüßten sie mit misstrauischem Platschen und boten ihnen zeremonielle Löffel an.„Sprecht, Fremde", verkündete Häuptling Gloob. „Erklärt eure Absichten, oder lasst euch so lange kitzeln, bis ihr eure Geburt bereut."Barnaby trat vor und hielt eine Kazoo als Friedensangebot in der Hand. „Wir kommen in Frieden, und vielleicht auch in Stücken."Clive fügte ein rhythmisches Schlagzeugsolo hinzu, wobei er nur ein Rad und einen Beutel Löffel verwendete.Bewegt von ihrer Kunstfertigkeit überließen die Bloopnarianer ihnen die heilige Karte von Glibbleblat, die nur im Licht eines sarkastischen Mondes gelesen werden konnte, während man die Titelmelodie einer Seifenoper summte, an die sich niemand erinnerte.Wieder auf den Beinen und etwas verwirrter setzten Barnaby und Clive ihre Suche fort. Sie wanderten durch den Sumpf der verlorenen Socken, wo jeder Schritt ein Gefühl leichter Missbilligung mit sich brachte, und wurden von einer wandernden Philosophenkröte namens Reginald angesprochen, die fragte: „Wenn ein Burrito davon träumt, ein Klavier zu sein, wer bist du, das zu leugnen?"Tief inspiriert schrieb Barnaby ein Haiku:Flacher Burrito,Der Traum singt in Salsa-Akkorden.Käse lässt sich nicht zähmen.Sie machten weiter.Im Tal der widerhallenden Fürze begegneten sie dem Chor der Reue, einem Trio musikalischer Staubmilben, das jede schlechte Entscheidung, die Barnaby je getroffen hatte, a cappella besang. Er weinte, doch es war unklar, ob es an der Musik lag oder am anhaltenden Duft metaphysischer Bohnen.Endlich erreichten sie den Tempel der Ewigen Wurst. Er ragte wie eine Fleischkathedrale auf, mit Bratwurstsäulen und einer Decke aus Kielbasa-Buntglas. Drinnen lag der Duft des Schicksals und fragwürdiger Gewürze in der Luft.Die Wurst wurde von einem uralten Wesen bewacht, das nur als Greg bekannt war – ein schwebender, körperloser Schnurrbart, der einen Preis verlangte: „Um die Wurst zu sehen, müssen Sie das Rätsel aller Dinge lösen."Barnaby holte Luft und sagte: „Ist es … 42?"Greg strich sich über die Lippenhärchen. „Verdammt. Ich hatte wirklich gehofft, das würde niemand merken."Die Wurst schwebte vor ihnen, glühte schwach und flüsterte Geheimnisse in altnorwegischem Morsecode. Barnaby streckte die Hand aus … und alles explodierte in Geschmack. Die Realität öffnete sich wie eine Banane mit kosmischer Marmelade. Er sah das Unendliche – und es zwinkerte ihm zu.Als er aufwachte, war Barnaby wieder auf der Erde, in einem Waschsalon voller Wombats, die ihre Steuern bezahlten.„War es echt?", fragte er Clive.Clive zuckte jazzig die Achseln.Barnaby betrachtete seine Hände. Eine davon war jetzt ein Pfannenwender. Er lächelte. „Ich schätze, das ist ein Ja."Und so endet die Geschichte von Barnaby Blort, der kosmischen Wurst und der Realität, die sich nicht mit Butter bestreichen ließ.Aber warten Sie – es gibt noch mehr.Denn die Wurst gab sich nicht damit zufrieden, entdeckt zu bleiben. Oh nein. Denn wenn man eine Wurst einmal gesehen hat, kann man sie nicht mehr ungesehen machen, und die Welt beginnt sich wie eine verkochte Metapher aufzulösen. Vögel begannen, Shakespeare zu zitieren, Socken wurden empfindungsfähig und gründeten Partnerschaften, und Bananen beantragten emotionale Entschädigung.Barnaby, der heute als Prophet der Fleischröhre verehrt wird, wurde vom Orden der Veganen Leere gejagt – stummen, in Grünkohl gekleideten Mönchen, die alles verarbeitete Fleisch aus dem Raum-Zeit-Kontinuum eliminieren wollten.Clive, nun mit Raketenboostern und einer Posaunenkanone ausgestattet, führte die Verteidigung des Snacktempels an, einem Zufluchtsort für Ketzer, Rebellen und übereifrige Foodblogger. Gemeinsam wehrten sie Wellen empfindungsfähiger Tofuwürfel und urteilender Selleriestangen ab, die Dinge wie „Du bist aufgebläht" und „Brauchst du wirklich noch einen Nachschlag?" flüsterten.Barnaby begann, von der Wurst zu träumen. Nicht wirkliche Schlafträume, sondern Träume, die nach Thymian rochen und sich anfühlten, als wäre man in einem Topf Linguini unter Wasser. Sie erzählten ihm von einer zweiten Wurst – der Anti-Wurst –, die tief im Kopf einer enttäuschten Bibliothekarin namens Janet in Ohio vergraben lag.Natürlich musste Barnaby gehen.Sie reisten mit der Intergalactic Bingo Association, die in riesigen Teekannen reiste und um Seelen spielte. Der Weg nach Ohio war gepflastert mit zerbrochenen Ambitionen und Verkehrskegeln aus Gluten.Sie erreichten Janets Haus an einem Mittwoch, der sich wie ein Montag anfühlte, aber den Eindruck eines Freitags erweckte. Sie öffnete die Tür, sah Barnaby und sagte: „Nicht schon wieder."In ihrem Kopf spielte sich ein Karneval kaputter Ideen ab: Achterbahnen, die von Existenzangst getrieben wurden, Wahrsager, die nur Steuerrecht sprachen, und Spiegel, die einem das andere Ich zeigten – immer nur ein bisschen attraktiver und erfolgreicher als man selbst.In der Mitte pulsierte die Anti-Wurst, eingewickelt in kosmischen Salat.Barnaby näherte sich ihm und flüsterte: „Ich vergebe dir."Das Universum rülpste.Plötzlich ergab alles weniger Sinn als zuvor. Es begann zu regnen. Barnabys linker Fuß verkündete seine Unabhängigkeit. Clive heiratete eine Mikrowelle. Die Sprache verfiel in interpretierendes Grunzen und farbbasierte Emotionen.Und dann…Schweigen.Rein.Äußerst.Brutzelnd.Die beiden Würste – die kosmische und die anti-artige – kollidierten in einem theoretischen Barbecue-Ausbruch. Überall in der Dimension hielten alle Wesen inne und sagten: „Moment, was?"Und aus der Asche des Kauderwelschs wurde ein neues Universum geboren: eines, in dem die Logik nie herrschte, in dem Schnabeltiere Präsidenten waren und in dem die Realität leicht nach Root Beer und Reue schmeckte.Barnaby, nun der Gottkaiser des Unsinns, baute einen Thron aus Gummienten und regierte mit Freundlichkeit, Launenhaftigkeit und einer völligen Missachtung von allem, was auch nur annähernd nach Kohärenz klang.Und das ist die Geschichte.Du wolltest Kauderwelsch?Sie haben Barnaby Blort, Prophet der Wurst und Champion des völligen Blödsinns.Möge er lange regieren.Nach der Kollision der kosmischen Wurst und der Anti-Wurst – ein Moment, den Wissenschaftler später als „Snackkatastrophe" bezeichnen würden – wurde das Universum als aufgeblähter Zwiebelring aus verworrenen Gedanken wiedergeboren, der ewig zwischen Absurdität und Mayonnaise kreiste.Aus der frisch gerösteten Asche der Zeit tauchte eine Gestalt mit schimmerndem Besteck und einem Monokel auf, das aus purem Sarkasmus geschmiedet war: König Sporkules III. , Herrscher von Utensilia, Herzog des Desserts und geschworener Erzfeind aller logischen Frühstücke.„Bringt mir die Kugel der leichten Unannehmlichkeit!", brüllte er von seinem Thron aus geschmolzenen Löffeln. „Die Gurken steigen!"Und das waren sie tatsächlich.Der Aufstieg der GurkenEs begann ganz harmlos. Eine einzelne Dillgurke namens Kevin erlangte während eines Gewitters, angetrieben von passiv-aggressiven Wolken, Bewusstsein. Kevin hinterfragte seinen Sinn: „Bin ich nur eine Garnitur? Ein Sandwich-Begleiter? Nein! Ich bin mehr !"So begann der Gurkenaufstand . Gurken gärten rebellisch. Gläserdeckel wurden trotzig aufgerissen. Salzlaken brodelten vor Wut. Angeführt von Kevin dem Salzigen marschierten die Gurken durch Breadtopia, stürzten Hotdogs, demütigten Burger und forderten eine Vertretung in kulinarischen Räten.König Sporkules wollte davon nichts wissen.Er schickte seine besten Krieger los: den Orden des gezackten Spatels, die Ritter des Tupperware-Deckels und Sir Whisks-a-Lot – einen tapferen, aber leicht schwindelerregenden Helden, der sich für einen dramatischen Effekt ständig drehte.In der Zwischenzeit hielt Barnaby Blort – heute Oberster Kanzler von Wahrscheinlich etwas Wichtigem – am Institut für Improvisierte Realitäten einen Universitätskurs über Quantenflatulenz . Seine Vorlesungen bestanden zu 96 % aus Ausdruckstanz und zu 4 % aus Summen.Während eines besonders lauten Niesens hatte Barnaby eine Vision: eine Prophezeiung, die auf einen Tortilla-Chip geschrieben war.„Wenn Gurken aufgehen und Gabeln weinen,Ein Blort muss sich entscheiden, ob er tanzen oder schlafen möchte."Er schnappte nach Luft. Clive (mittlerweile ein politischer Berater mit Fliege und Gefühlen) interpretierte dies so, dass sie in den Großen Gurkenkonflikt eingreifen mussten, bevor die ganze Galaxie nach Essiggeruch roch.Die Allianz der fragwürdig NützlichenUm die Pickle-Rebellion zu stoppen, versammelte Barnaby den Council of Maybe:General Marshmallow , der hartnäckige Stratege.Lady Lamp , die mit der Weisheit von 10.000 Glühbirnen strahlte (obwohl sie flackerte, wenn sie nervös war).Donkey the Fish , der sich sowohl der Taxonomie als auch der Vernunft widersetzte.Alfred, das umgekehrte Schnabeltier , das ausschließlich durch rückwärts gerichtetes Schluckauf kommunizierte.Ihre erste Aufgabe: das Pickle-Parlament zu infiltrieren.Clive verkleidete sich als Selleriestange, während Barnaby einen mit Jelly Beans gefüllten Trenchcoat trug, um die Wachen zu bestechen. Lady Lamp lenkte die Wachen mit ihrer philosophischen Tirade darüber ab, ob sich Schatten einsam fühlen.In der Kammer war Pickle Kevin mitten in seiner Rede:„Früher wurden wir in Scheiben geschnitten und neben uns gestellt! Damit ist jetzt Schluss! Wir fordern einen zentralen Platz! Lasst uns die Vorspeise sein , nicht der Nachgedanke!"Applaus brandete auf, Gläser klapperten, Deckel knallten.Barnaby stand auf und verkündete: „Was wäre, wenn … wir jeder Gurke einen Podcast geben würden?"Im Raum wurde es still.Kevin kniff die Augen zusammen. „Du machst dich über uns lustig."„Nein", sagte Barnaby ernst. „Ich unterstütze dich."Das Gurkenabkommen und die Wut des LöffelkönigsDas Ergebnis: Der Salzkompromiss von 17½ , ein Friedensvertrag, der mit einem Handschlag und einem Spritzer Ranch-Dressing besiegelt wurde.Pickles hat einen Radiosender.Spoons bekamen ihre Monarchie zurück.Alles schien gut.Bis zum Verrat.König Sporkules, wütend darüber, dass ohne die Zustimmung seiner königlichen Salatschleuder Frieden geschlossen worden war, entfesselte die uralte Waffe „FORKNADO" – einen Wirbel aus rotierendem Besteck, der mit einem leichten metallischen Klirren alles verschlang.Der Himmel zerbrach wie ein heruntergefallenes Ei.Die Ozeane verwandelten sich in lauwarme Soße.Alle Musikinstrumente wurden durch schnatternde Gänse ersetzt.„ES IST ZEIT", sagte der König und legte sein zeremonielles Lätzchen an.Schlacht um die BuffetfelderDie großen Armeen trafen auf den Buffetfeldern von Yum aufeinander, wo Soßen vom Himmel regneten und der Boden unter der Last der Dessertwagen bebte. Auf der einen Seite ritt König Sporkules auf einem mechanischen Truthahn namens Harold. Auf der anderen Seite ritt Barnaby auf Clive, der sich vorübergehend in eine empfindungsfähige Salatbar verwandelt hatte.Auf dem Schlachtfeld herrschte Wahnsinn.Von Blideböcken abgefeuerte Bagels.Makkaroniwürmer glitten durch die Trifle-Gräben.Eine Banane spielte die Nationalhymne auf der Kazoo.Mittendrin schrie Barnaby: „DAS IST FÜR DEN FRIEDEN, DU METALLISCHE SCHÖPFKÖFFEL!"Er warf eine Torte in einem so perfekten Bogen und mit so viel Symbolkraft, dass sie Sporkules mitten ins Monokel traf und es in 13 kleine Spiegel zersplitterte – jeder davon spiegelte eine Version von ihm wider, in der er sich stattdessen entschieden hatte, Konditor zu werden.„Ich … habe mich geirrt", sagte der König und ließ sich theatralisch auf einen Haufen lauwarmer Kartoffelpuffer fallen. „Lasst … die Gabeln frei …"Der goldene Spork und das galaktische NickerchenDer Sieg kam nicht durch Gewalt, sondern durch einen interpretativen Brunch . Barnaby veranstaltete ein symbolisches Mahl, bei dem Essiggurken, Löffel und sogar verurteilende Tomaten Grissini aneinanderbrachten. Ihm zu Ehren wurde eine Statue errichtet, die ganz aus Gelatine und existenzieller Verwirrung bestand.Clive wurde zum Ritter geschlagen.Donkey the Fish wurde Minister der Schreie.Alfred hatte einen so starken Schluckauf, dass er ein Wurmloch öffnete und nun friedlich in einem Paralleluniversum lebt, das ausschließlich von Schildkröten mit Doktortiteln regiert wird.Barnaby Blort hat seine Pflicht erfüllt und sich in eine gemütliche Leere jenseits der Zeit zurückgezogen. Dort schreibt er Haikus und arbeitet nebenbei gelegentlich als Cloud-Berater.In einem seiner Haikus heißt es:Löffel durchschneidet den NebelGurken flüstern im DunkelnFrieden schmeckt wie Pudding.Und doch … rührt sich die ButterDoch Frieden hält, wie ungekühlter Krautsalat, nicht ewig.Weit weg, tief unter den Soßenseen des Planeten Meh, begann etwas zu brodeln. Langsam. Unheimlich. Frech.Ein Schatten tauchte auf.Rutschig.Golden.Aufgewühlt vor Wut .BUTTER.Das einst verbannte Butterimperium, das die Arterien des Schicksals verstopfte, war zurückgekehrt. Seine Anführerin: Kaiserin Cholestera, gekrönt mit Margarine, die Augen wie zwei wütende Klapse.Ihre Armee: die Butterpat-Legion .Ihr Ziel: das Universum zu einer Diktatur mit Toast zu verschmelzen.Barnaby spürte es über die Leere hinweg.Er wandte sich an Clive.„Es passiert."Clive ließ sein Sudoku-Buch fallen.„Nicht der Butterkrieg …"„Oh ja", flüsterte Barnaby und legte sich ein Sieb auf den Kopf. „Hol den Pfannenwender. Krieg steht wieder auf dem Speiseplan."
Sākumā bija svārstīšanās. Ne tāda cēla svārstīšanās, kādu varētu sagaidīt no želejas uz smalka porcelāna šķīvja karaliskā banketā, nē — šī bija pirmatnēja svārstīšanās, tik nenoteikta lieluma svārstīšanās, ka pat pats laiks paraustīja plecus un nodomāja: "Eh."No šīs svētās svārstības radās Barnabijs Blorts, trīsceļu, pusdomu radījums ar balona prātu un izmirkušas pankūkas garu. Barnabijs ne tik daudz piedzima, cik viņu eksistencē iešķaudīja Lielais Kosmiskais Knābjdzīvnieks, kurš tobrīd bija aizņemts ar septiņpadsmit eksistenciālu ananasu balansēšanu uz singularitātes robežas.Bārnabijs valkāja vesti, kas bija pilnībā izgatavota no derīguma termiņa beigām beigušiem kuponiem, un apjukuma brīdī, kas notika gandrīz vienmēr, kliedza tādas lietas kā "Marinējiet mani uz sāniem!". Viņš stingri ticēja, ka realitāte ir ieteikums, nevis likums, un viņš atteicās pakļauties loģikas tirānijai. Bārnabija labākais draugs bija saprātīgs iepirkumu ratiņš vārdā Klaivs, kurš runāja tikai interpretējošā džezā.Viņu dienas bija piepildītas ar episkiem piedzīvojumiem, kas pat viņiem pašiem nebija saprotami. Vienā jaukā dienā (kas iekrīt starp otrdienu un deža vu sajūtu) Bārnabijs un Klaivs dodas meklēt Kosmisko desu — mistisku, viszinošu desiņu, kas, kā teikts, glabā Visuma noslēpumus, tostarp to, kāpēc grauzdiņi vienmēr nolaižas ar sviestu uz leju un ko kaķi patiesībā domā par mums.Viņi iekāpa uz HMS Squeegee, lidojošas vannas, ko darbināja garlaikotu grāmatvežu sapņi. Tās kapteinis admirālis Šmūpls bija atvaļināts lāpstiņa ar monokli un dziļu naidu pret organizētu apavu izvietojumu."Pilns dirižablis uz priekšu!" iebrēcās Šmūplis, pīpējot eksistenciālu baiļu pilnu pīpi.Barnabijs salutēja ar gurķi. "Uz priekšu pretī liktenim! Vai, ja tas neizdodas, vismaz uz kaut kādu mazliet dīvainu vietu!"Kuģis kuģoja cauri Gumdrop miglājam, garām Mūžīgo snaudu planētai, kur visi gulēja no politiskiem solījumiem veidotos šūpuļtīklos, un cauri Vēžveidīgo jostai, kur bezmērķīgi peldēja omāri, plānojot revolūcijas, kurām nekad nepiedalītos.Pēkšņi — katastrofa! Viņus ielenca birokrātisku veidlapu vētra, krītot no debesīm kā sniegs, kas veidots no dvēseli graujošas garlaicības. Klaivs kliedza sol bemolā, kamēr Bārnabijs mēģināja aizpildīt 32B-Waffle-Delta veidlapu, taču viņam bija beigusies tinte un pacietība.Kuģis HMS Squeegee veica avārijas nosēšanos uz planētas Bloopnar, kur dzīvo Jūtošās Majonēzes Ciltis. Bloopnarieši viņus sagaidīja ar aizdomīgu čīkstēšanu un pasniedza ceremoniālas karotes."Runājiet, nepiederošie," paziņoja priekšnieks Globs. "Paziņojiet savu mērķi vai arī tiksiet kutināti, līdz nožēlosiet savu dzimšanu."Bārnabijs paspēra soli uz priekšu, turot kazoo kā miera upuri. "Mēs nākam ar mieru un, iespējams, gabalos."Klaivs pievienoja ritmisku bungu solo, izmantojot tikai vienu riteni un karotīšu maisiņu.Viņu mākslinieciskuma aizkustināti, blopnārieši viņiem piešķīra svēto Gliblblata karti, kuru varēja lasīt tikai sarkastiska mēness gaismā, dungojot ziepju operas tituldziesmu, kuru neviens neatcerējās.Atkal piecēlušies kājās un nedaudz apmulsuši, Bārnabijs un Klaivs atsāka savus meklējumus. Viņi devās ceļojumā cauri Pazaudēto Zeķu Purvam, kur katrs solis izraisīja vieglu neapmierinātību, un viņus uzrunāja klejojošs filozofs krupis vārdā Redžinalds un jautāja: "Ja burrito sapņo būt klavieres, kas tu esi, lai to liegt?"Dziļi iedvesmots, Barnabijs uzrakstīja haiku:Plakanais burrito,Sapnis dzied salsas akordos.Sieru nevar pieradināt.Viņi turpināja spiest.Atbalsojošo pērļu ielejā viņi sastapa Nožēlas kori – muzikālu putekļu ērcīšu trio, kas a cappella dziedāja par katru Barnabija slikto lēmumu. Viņš raudāja, lai gan nebija skaidrs, vai tas bija mūzikas vai metafizisko pupiņu ilgstošās smaržas dēļ.Beidzot viņi sasniedza Mūžīgās Desas templi. Tas izskatījās pēc uz gaļas bāzes veidotas katedrāles ar bratvurstu kolonnām un kielbasa vitrāžu griestiem. Iekšā gaiss bija saspridzis ar likteņa un apšaubāmu garšvielu aromātu.Desu sargāja sena būtne, kas pazīstama tikai kā Gregs — peldošas, bezķermeņa ūsas, kas pieprasīja samaksu: "Lai skatītos uz Desu, tev jāatbild uz Visu lietu mīklu."Barnabijs ieelpoja un jautāja: "Vai tas ir... 42?"Gregs noglāstīja savas notecinātās lūpas. "Sasodīts. Es tiešām cerēju, ka neviens to nesapratīs."Desa karājās viņu priekšā, vāji mirdzot un čukstot noslēpumus vecajā norvēģu Morzes kodā. Barnabijs pastiepās… un viss eksplodēja garšā. Realitāte atlobījās kā banāns, kas pildīts ar kosmisku marmelādi. Viņš ieraudzīja bezgalību – un tā viņam piemiedza aci.Kad viņš pamodās, Barnabijs bija atpakaļ uz Zemes, veļas mazgātavā, kas bija pilna ar vombatiem, kuri maksāja nodokļus."Vai tas bija pa īstam?" viņš jautāja Klaivam.Klaivs džeza balsī paraustīja plecus.Bārnabijs paskatījās uz savām rokām. Viena no tām tagad bija kļuvusi par lāpstiņu. Viņš pasmaidīja. "Laikam jau tā ir jā."Un tā beidzas stāsts par Barnabiju Blortu, Kosmisko desu un realitāti, kuru nevarēja apziest ar sviestu.Bet pagaidiet — tur ir vēl vairāk.Jo desa nebija apmierināta ar to, ka paliek atklāta. Ak nē. Redziet, kad desa ir ieraudzīta, to vairs nevar neredzēt, un pasaule sāk brukt kā pārcepta metafora. Putni sāka citēt Šekspīru, zeķes kļuva saprātīgas un veidoja arodbiedrības, un banāni ziedoja emocionālas kompensācijas nolūkos.Barnabijs, tagad cienīts kā Gaļas caurules pravietis, nonāca Vegānu tukšuma ordeņa medībās — klusējoši mūki kāpostos tērpos, kuri centās no laiktelpas kontinuuma izslēgt visu pārstrādāto gaļu.Klaivs, tagad aprīkots ar raķešu pastiprinātājiem un trombona lielgabalu, vadīja Uzkodu tempļa – ķeceru, dumpinieku un pārlieku entuziastisku ēdienu blogeru patvēruma – aizstāvēšanu. Kopā viņi cīnījās pret saprātīgu tofu kubiņu un nosodošu seleriju kātu viļņiem, kas čukstēja tādas lietas kā: "Tu esi uzpūsts" un "Vai tev tiešām vajag otru reizi?"Bārnabijs sāka redzēt sapņus par desu. Ne burtiskus miega sapņus, bet tādus, kas smaržoja pēc timiāna un radīja sajūtu, ka atrodies zem ūdens linguini vannā. Viņam pastāstīja par otru desu — Antidesu —, kas bija dziļi aprakta kādas vīlušās bibliotekāres vārdā Džaneta, kura dzīvoja Ohaio štatā, prātā.Protams, Barnabijam bija jāiet.Viņi pievienojās Starpgalaktiskā Bingo asociācijai, kas ceļoja milzu tējkannās un spēlēja dvēselēm. Ceļš uz Ohaio bija bruģēts ar salauztām ambīcijām un no glutēna izgatavotiem satiksmes konusiem.Viņi sasniedza Džanetas māju trešdienā, kas šķita kā pirmdiena, bet viņai galvā bija piektdienas cepure. Viņa atvēra durvis, ieraudzīja Bārnabiju un teica: "Atkal ne."Viņas prātā mita salauztu ideju karnevāls: eksistenciālu baiļu vadīti amerikāņu kalniņi, zīlnieki, kas runāja tikai nodokļu likumdošanā, un spoguļi, kas rādīja tavu alternatīvo "es" — vienmēr tikai nedaudz pievilcīgāku un veiksmīgāku par tevi pašu.Antidesa pulsēja centrā, ietīta kosmiskā salātu lapās.Barnabijs piegāja pie tā, čukstot: "Es tev piedodu."Visums atraugājās.Pēkšņi viss kļuva mazāk loģisks nekā iepriekš. Lietus sāka līt augšup. Bārnabija kreisā kāja pasludināja neatkarību. Klaivs apprecējās ar mikroviļņu krāsni. Valoda pārvērtās interpretējošā kunkšķēšanā un uz krāsām balstītās emocijās.Un tad…Klusums.Tīrs.Pilnīgi.Šņaucoši.Abas desiņas — Kosmiskā un Anti — sadūrās teorētiskā grila uzliesmojumā. Visās dimensijās katra būtne pārtrauca savu darbību un iesaucās: "Pagaidiet, ko?"Un no tukšas muļķības pelniem dzima jauns Visums: tāds, kurā loģika nekad nevaldīja, kur pīļknābji bija prezidenti un kur realitātei bija vāja sakņu alus un nožēlas garša.Barnabijs, tagad muļķību dievimperators, uzcēla troni no gumijas pīlēm un valdīja ar laipnību, kaprīzēm un pilnīgu neievērošanu pret visu, kas atgādināja koherenci.Un tas ir stāsts.Tu gribēji muļķības?Tev ir Barnabijs Blorts, Desu Pravietis un Pilnīgu Atkritumu Čempions.Lai viņš ilgi valda.Pēc Kosmiskās Desas un Antidesas sadursmes — brīdi, ko zinātnieki vēlāk dēvēs par "Uzkodu strofu" — Visums atdzima kā uzpūsts, sapinušās domas sīpolu gredzens, kas mūžīgi ciklējas starp absurdu un majonēzi.No tikko apceptajiem laika pelniem iznira viena figūra ar mirdzošiem galda piederumiem un tīras ironijas kaltu monokli: karalis Sporkuls III , Utensīlijas valdnieks, Deserta hercogs un loģisku brokastu zvērināts ienaidnieks."Atnesiet man Vieglo Neērtību Sfēru!" viņš iekliedzās no sava izkausēto karošu troņa. "Marinētie gurķīši ceļas!"Un tiešām, tā bija.Marinēto gurķu uzplaukumsTas sākās diezgan nevainīgi. Viens marinēts gurķis vārdā Kevins ieguva apziņu pērkona negaisa laikā, ko darbina pasīvi agresīvi mākoņi. Kevins apšaubīja savu mērķi: "Vai esmu tikai garnējums? Palīdzētājs sviestmaizēm? Nē! Esmu kas vairāk !"Tā sākās Marinēto gurķu sacelšanās . Gurķi rūgstēja dumpī. Burku vāki tika atvērti nepakļāvībā. Sālījumi vārījās dusmās. Kevina Sālītā gurķa vadībā marinētie gurķi soļoja pāri Maizes dārziņam, apgāžot hotdogus, pazemojot burgerus un pieprasot pārstāvniecību kulinārijas padomēs.Karalis Sporkuls no tā visa necieta.Viņš nosūtīja savus labākos karotājus: Robainās Lāpstiņas Ordeni, Tupperware Vāka Bruņiniekus un Seru Putotāju Lotu — drosmīgu, bet nedaudz reibinošu varoni, kurš pastāvīgi griezās dramatiska efekta radīšanai.Tikmēr Barnabijs Blorts — tagadējais Droši vien kaut kā svarīga galvenais kanclers — bija aizņemts, pasniedzot universitātes kursu par kvantu vēdera uzpūšanos Improvizētās realitātes institūtā. Viņa lekcijas sastāvēja no 96% interpretējošas dejas un 4% dungošanas.Vienas īpaši skaļas šķaudīšanas laikā Barnabijs redzēja vīziju: uz tortiljas čipsa uzrakstītu pareģojumu."Kad marinēti gurķi ceļas un dakšiņas raud,Blortam jāizvēlas — dejot vai gulēt.Viņš ievilka elpu. Klaivs (tagad politiskais padomnieks ar tauriņu un jūtām) to interpretēja kā domu, ka viņiem jāiejaucas Lielajā marinēto dārzeņu konfliktā, pirms visa galaktika smird pēc etiķa smaržas.Apšaubāmi noderīgo alianseLai apturētu Piklu sacelšanos, Barnabijs sapulcināja Varbūtības padomi:Ģenerālis Zefīrlovs , lipīgais stratēģis.Dāma Lampa , kura mirdzēja ar 10 000 spuldzīšu gudrību (lai gan nervozitātes brīdī viņa mirgoja).Ēzelis Zivs , kurš nepakļāvās gan taksonomijai, gan saprātam.Alfrēds Apgrieztais Knābjputns , kurš sazinājās tikai ar atpakaļejošu žagas palīdzību.Viņu pirmais uzdevums: iefiltrēties marinēto ļaužu parlamentā.Klaivs pārģērbās par selerijas kātu, kamēr Bārnabijs valkāja ar želejkonfektēm pildītu trenčmēteli, lai piekukuļotu sargus. Lēdija Lampa novērsa sargu uzmanību ar savu filozofisko tirādi par to, vai ēnas jūtas vientuļas.Telpā Pikls Kevins runāja:"Mūs kādreiz sagrieza šķēlēs, sagrieza kubiņos un nolika blakus! Vairs ne! Mēs pieprasām novietojumu centrā! Lai mēs būtu pamatēdiens , nevis pēcdoma!"Atskanēja aplausi, burkas grabēja, vāki tika sprāgstīti.Barnabijs piecēlās un paziņoja: "Kā būtu, ja... mēs katram marinētajam gurķim sarīkotu podkāstu?"Istabā iestājās klusums.Kevins samiedza acis. "Jūs mūs izsmejat."„Nē," Barnabijs svinīgi atbildēja. „Es tevi uzrunāju ."Marinēto gurķu vienošanās un karotes karaļa dusmasRezultāts: 17½ gada Brinija kompromiss , miera līgums, kas tika noslēgts ar rokasspiedienu un rančo mērces šļakatu.Marinētie dārzeņi ieguva radiostaciju.Karotes atguva savu monarhiju.Viss šķita labi.Līdz nodevībai.Karalis Sporkuless, saniknots par to, ka miers ir noslēgts bez viņa karaliskā salātu cepēja piekrišanas, palaida vaļā seno ieroci "FORKNADO" — rotējošu galda piederumu virpuli, kas ar vieglu metālisku troksni aprija visu.Debesis pārsprāga kā nokritusi ola.Okeāni pārvērtās remdenā mērcē.Visus mūzikas instrumentus nomainīja taurējošas zosis."IR LAIKS," teica karalis, uzvelkot savu svinīgo priekšautu.Bufetu lauku kaujaVarenās armijas sadūrās Jūmas Bufetes laukos, kur no augšas lija mērces un zeme drebēja zem desertu ratiņu svara. Vienā pusē karalis Sporkuls jāja uz mehāniska tītara vārdā Harolds. Otrā pusē Barnabijs jāja uz Klaivas, kura uz laiku bija pārvērtusies par saprātīgu salātu bāru.Kaujas lauks bija neprāts.No trebušetiem palaisti bageļi.Makaronu tārpi slīdēja cauri nieku tranšejām.Banāns atskaņoja valsts himnu uz kazoo.Visa tā vidū Bārnabijs iekliedzās: "TAS IR MIERA DĒĻ, TU METĀLISKĀ PUSDIENU KAUSĪT!"Viņš meta pīrāgu tik perfekti izliektu, tik simboliski spēcīgu, ka tas trāpīja Sporkulesam tieši monoklī, sašķaidot to 13 sīkos spoguļos — katrs no tiem atspoguļoja viņa versiju, kurā viņš bija izvēlējies būt konditore."Es… kļūdījos," Karalis teica, dramatiski sabrūkot uz remdenu kartupeļu kaudzītes. "Lai… dakšiņas ir brīvas…"Zelta sporks un Galaktiskais snaudiensUzvara nenāca ar vardarbību, bet gan ar interpretējošas vēlās brokastis palīdzību . Bārnabijs rīkoja simbolisku maltīti, kurā marinēti gurķi, karotes un pat nosodoši tomāti lauza maizes standziņas kopā. Viņam par godu tika uzcelta statuja, kas pilnībā veidota no želatīna un eksistenciāla apjukuma.Klaivs tika iecelts bruņinieku kārtā.Ēzelis Zivs kļuva par Kliedzienu ministru.Alfrēds tik stipri žagojās, ka atvēra tārpeju, un tagad mierīgi dzīvo paralēlā Visumā, kuru pilnībā pārvalda bruņurupuči ar doktora grādiem.Bārnabijs Blorts, izpildījis savus pienākumus, devās uz omulīgu tukšumu ārpus laika. Tur viņš raksta haiku un laiku pa laikam strādā par mākoņpakalpojumu konsultantu.Vienā no viņa haiku skan:Karote griežas cauri miglaiMarinēti gurķīši čukst tumsāMiers garšo kā pudiņš.Un tomēr… Sviests maisāsBet miers, tāpat kā neatdzesēti kāpostu salāti, nekad neturpinās mūžīgi.Tālumā, dziļi zem planētas Meh mērces ezeriem, kaut kas sāka burbuļot. Lēnām. Draudīgi. Pikanti.Parādījās ēna.Slidens.Zeltaini.Satraukts dusmās .SVIESTS.Redziet, lielā Sviesta Impērija, kas reiz bija izraidīta par Likteņa Artēriju aizsprostošanu, bija atgriezusies. Tās vadītāja: imperatore Holestera, kronēta margarīnā, acis kā dvīņu dusmu sitieni.Viņas armija: Butterpat leģions .Viņas mērķis: izkausēt Visumu diktatūrā ar grauzdiņu virsū.Barnabijs to sajuta no otras puses tukšumam.Viņš pagriezās pret Klaivu."Tas notiek."Klaivs nometa savu Sudoku grāmatu."Ne jau sviesta karš..."„Ak, jā," Bārnabijs nočukstēja, uzliekot caurduri uz galvas. „Paņem lāpstiņu. Karš atkal ir ēdienkartē.
In the beginning, there was a wobble. Not the noble sort of wobble one might expect from a jelly on a fine porcelain plate at a royal banquet, no — this was a primordial wobble, a wobble of such uncertain magnitude that even time itself shrugged and went, "Eh."
From this sacred wobble emerged Barnaby Blort, a three-kneed, half-thought creature with the mind of a balloon and the spirit of a soggy crumpet. Barnaby wasn't born so much as he was sneezed into existence by the Great Cosmic Platypus, who, at the time, was busy balancing seventeen existential pineapples on the edge of a singularity.
Barnaby wore a vest made entirely of expired coupons and shouted things like "Pickle me sideways!" whenever he was confused, which was nearly always. He believed firmly that reality was a suggestion, not a rule, and he refused to be bound by the tyranny of logic. Barnaby's best friend was a sentient shopping cart named Clive who spoke only in interpretive jazz.
Their days were filled with epic adventures that didn't make sense even to them. One fine glarpday (which occurs between Tuesday and the feeling of déjà vu), Barnaby and Clive set out in search of the Cosmic Sausage — a mystical, all-knowing wiener said to contain the secrets of the universe, including why toast always lands butter-side down and what cats really think of us.
They boarded the HMS Squeegee, a flying bathtub powered by the dreams of bored accountants. Its captain, Admiral Shmoople, was a retired spatula with a monocle and a deep hatred for organized footwear.
"Full blimblop ahead!" Shmoople bellowed, puffing on a pipe full of existential dread.
Barnaby saluted with a cucumber. "Onward to destiny! Or, failing that, at least to somewhere mildly weird!"
The ship sailed through the Gumdrop Nebula, past the Planet of Perpetual Naps, where everyone slept in hammocks made of political promises, and through the Crustacean Belt, where lobsters floated aimlessly, plotting revolutions they would never commit to.
Suddenly, disaster! A storm of bureaucratic forms surrounded them, falling from the sky like snow made of soul-crushing tedium. Clive screamed in G-flat while Barnaby tried to fill out a Form 32B-Waffle-Delta, but he was out of ink and patience.
The HMS Squeegee crash-landed on the planet Bloopnar, home to the Sentient Mayonnaise Tribes. The Bloopnarians greeted them with suspicious squelching and offered ceremonial spoons.
"Speak, outsiders," declared Chief Gloob. "Declare your purpose or be tickled until you regret your birth."
Barnaby stepped forward, holding a kazoo as a peace offering. "We come in peace, and possibly pieces."
Clive added a rhythmic drum solo using only one wheel and a bag of spoons.
Moved by their artistry, the Bloopnarians granted them the sacred Map of Glibbleblat, which could only be read under the light of a sarcastic moon while humming the theme song of a soap opera no one remembered.
Back on their feet and slightly more confused, Barnaby and Clive resumed their quest. They journeyed through the Swamp of Misplaced Socks, where every step brought a sense of mild disapproval, and they were accosted by a wandering philosopher toad named Reginald who asked, "If a burrito dreams of being a piano, who are you to deny it?"
Deeply inspired, Barnaby wrote a haiku:
Burrito piano,
The dream sings in salsa chords.
Cheese cannot be tamed.
They pressed on.
In the Valley of Echoing Farts, they encountered the Chorus of Regret, a trio of musical dust mites that sang every bad decision Barnaby ever made, in a cappella. He wept, though it was unclear if it was from the music or the lingering scent of metaphysical beans.
At last, they reached the Temple of the Eternal Sausage. It loomed like a meat-based cathedral, with bratwurst columns and a ceiling of kielbasa stained glass. Inside, the air was thick with the aroma of destiny and questionable seasoning.
Guarding the sausage was the ancient entity known only as Greg — a floating, disembodied mustache who demanded a price: "To gaze upon the Sausage, you must answer the Riddle of All Things."
Barnaby took a breath and said, "Is it... 42?"
Greg stroked his own floating lip hairs. "Damn. I was really hoping no one would get that."
The sausage hovered before them, glowing faintly and whispering secrets in Old Norwegian Morse Code. Barnaby reached out… and everything exploded into flavor. Reality peeled open like a banana filled with cosmic marmalade. He saw the infinite — and it winked at him.
When he awoke, Barnaby was back on Earth, in a laundromat filled with wombats doing taxes.
"Was it real?" he asked Clive.
Clive shrugged in jazz.
Barnaby looked at his hands. One of them was now a spatula. He smiled. "I suppose that's a yes."
And thus ends the tale of Barnaby Blort, the Cosmic Sausage, and the reality that could not be buttered.
But wait — there's more.
For the sausage was not content to remain discovered. Oh no. You see, once a sausage is seen, it cannot be unseen, and the world begins to unravel like an overcooked metaphor. Birds began to quote Shakespeare, socks became sentient and formed unions, and bananas filed for emotional compensation.
Barnaby, now revered as the Prophet of the Meat Tube, found himself hunted by the Order of the Vegan Void — silent monks dressed in kale who sought to eliminate all processed meat from the space-time continuum.
Clive, now equipped with rocket boosters and a trombone cannon, led the defense of the Temple of Snack, a haven for heretics, rebels, and overly enthusiastic food bloggers. Together, they fought off waves of sentient tofu cubes and judgmental celery stalks, who whispered things like "You're bloated" and "Do you really need seconds?"