ใกล้สอบปลายภาคแล้วเสียงในห้องเรียนเริ่มเปลี่ยนจากเสียงหัวเราะเป็นเสียงพลิกชีทกับถอนหายใจทุกคนเหมือนเข้าสู่โหมด "รอด" มากกว่า "เข้าใจ"แม้แต่ภูที่มักจะนิ่งเฉยก็เริ่มมีแววเครียดอยู่ในสีหน้าทีน่าหายไปจากมุมโต๊ะประจำของเธอหลายวันและแบงค์ที่เคยเงียบอย่างสงบ กลับเงียบอย่างหนักอึ้ง
ช่วงเวลาแห่งการพิสูจน์ผลการเรียน…กลายเป็นช่วงเวลาที่ทำให้พวกเขาหลงทางในความคาดหวังของตนเองอีกครั้งไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่เก่งแต่เพราะคำถามในใจนั้นดังเกินกว่าจะเพิกเฉยได้อีก
ภูรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นตัวเองในช่วง ม.ต้นช่วงที่เขาเคยยิ้มตามทุกคน แต่ในใจเหนื่อยจนอยากหายไปเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรใหญ่โตในบ้านแค่รู้สึกว่าไม่มีที่ไหนที่เขาได้เป็นตัวเองโดยไม่ต้อง "คุมโทน"
แม่ของภูเป็นคนใจดี แต่ก็ชอบพูดว่า"ลูกต้องนิ่ง ลูกต้องใจเย็น อย่าโต้เถียง"และภูรับมันมาเป็นแนวทางชีวิต…จนกลายเป็นกำแพง
แต่ตอนนี้เขาเริ่มอยากลอง "ไม่คุมโทน" ดูบ้างเขาเริ่มสงสัยว่า ถ้าเขาระบาย ถ้าเขาบอกว่าเหนื่อย…จะยังมีใครยอมรับเขาอยู่ไหม?
ทีน่าหายไปจากห้องเรียนหนึ่งวันวันนั้นฝนไม่ตก แต่ห้องเรียนกลับดูหม่นกว่าทุกทีไม่มีใครพูดถึงเธอ ไม่มีครูคนไหนถาม
แบงค์รู้สึกเหมือนโต๊ะข้างหลังหายไปทั้งมุมเขาเปิดสมุดความเงียบที่เธอชอบอ่านและพบหน้าหนึ่งที่วาดเด็กผู้หญิงกำลังเดินออกจากประตูมีข้อความเขียนใต้ภาพว่า
"บางครั้งเราต้องหายไปบ้าง…เพื่อดูว่าใครจะมองหาจริง ๆ"
แบงค์วางสมุดไว้ เขาไม่รู้จะทำยังไงแต่เขารู้ว่าเขาควรทำอะไรสักอย่างอย่างน้อย…ก็ไม่ให้ความเงียบนั้นกินเธอไป
เย็นวันถัดมา ภูโทรหาแบงค์น้ำเสียงร้อนรนผิดปกติ
"เรารู้ที่อยู่ของทีน่า" เขาพูด
ทั้งสองคนปั่นจักรยานฝ่าฝนบาง ๆ ไปยังสวนเก่าใกล้ห้องสมุดชุมชนและพบเธอนั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างรูปปั้นหินที่เคยพังไปครึ่งหนึ่งเธอวาดรูปบนตัก — มือเปียกน้ำแววตาดูว่างเปล่าแบบที่แบงค์ไม่เคยเห็นมาก่อน
ภูเดินเข้าไปใกล้ แต่ไม่พูดแบงค์นั่งข้าง ๆและเพียงแค่กระซิบเบา ๆ ว่า"เธอไม่ต้องกลับมาเป็นแบบเดิมก็ได้นะ…แค่กลับมาก็พอแล้ว"
ทีน่านิ่งไปนานก่อนพูดว่า"ฉันเหนื่อยกับการที่ทุกคนคาดหวังว่าฉันจะเงียบและเข้มแข็งตลอดเวลา"
เธอมองลงไปที่สมุด"ฉันวาดจนมือชาแล้ว แต่ไม่มีใครเข้าใจความหมายของมันอยู่ดี"
ภูพูดเบา ๆ"ไม่ต้องให้ทุกคนเข้าใจ…แค่เรายังฟังอยู่"
แบงค์เสริม"บางทีคนที่ควรเข้าใจก็คือตัวเราเองก่อน…"
คำพูดเหล่านั้นไม่ได้ทำให้ทุกอย่างหายดีทันทีแต่ทำให้เธอรู้ว่ายังมีที่หนึ่งที่เธอกลับมาได้แม้ในวันที่ไม่เหลือแรงอะไรแล้ว
วันรุ่งขึ้นทีน่ากลับมานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างแบงค์ยิ้มให้เธอแบบไม่พูดอะไรภูยกชีทวิชาเลขมาให้แบบเงียบ ๆ
ทุกอย่างยังคงดูเหมือนเดิมแต่ในสายตาของทั้งสามคนพวกเขาเพิ่งกลับมาพบกันในที่ที่ไม่ใช่แค่ "ห้องเรียน"
แต่คือที่ที่พวกเขาได้เห็นกันและกันชัดขึ้น…แม้จะไม่พูดออกมาทั้งหมด
วันศุกร์สิ้นสุดลงพร้อมเสียงระฆังฝนยังไม่ตกแต่แสงอาทิตย์ที่ลอดหน้าต่างเข้ามาในห้อง 5/3 นั้นดูอ่อนโยนขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
ทีน่าปิดสมุดวาดแบงค์เก็บสมุดเขียนภูลุกขึ้นยืดเส้นตรงหน้ากระดาน
พวกเขาไม่ได้ก้าวไปไกลแต่พวกเขาหันกลับมาเจอกันในที่ที่พวกเขารู้ว่า…แม้เราจะหลงทางคนละแผนที่แต่เรายังสามารถ "กลับมาเจอกันตรงกลาง" ได้เสมอ